Jij mag alles zijn - Griet Op de Beeck

 

Zonde dat dit boek bestempeld wordt als jeugdboek. Het is een boek voor iedereen, jeugd, young adult en zeker ook voor volwassenen. Eigenlijk zou het in de bibliotheek overal moeten staan. "Jij mag alles zijn" geeft aan dat je nog zo je best kan doen, je kan niet iedereen gelukkig maken. Ook al wil je nog zo lief zijn, je kan niet alle problemen van de wereld op je schouders nemen. 

Het gaat ook over hoe een kind van negen van alles ervaart. Als je tegen een kind  zegt: "Flink zijn": hoe moet een kind dat dan doen, wat is flink? 

Dit boek las ik in een middagje uit, het is heel vriendelijk geschreven. Op een gegeven moment voel je je de hoofdpersoon. Ik had met haar te doen en ik vind haar stoer. 

De wintertuin - Kristin Hannah

 

‘Hannah is steengoed in diepgravende karakterschetsen en het weergeven van genuanceerde gevoelens.’ The Washington Post

‘Een grootse, bitterzoete pil waarin je wilt blijven lezen.’ Zin

‘Alles zit erin: spanning, ontroering, verdriet. Het pakt je beet en laat je niet meer los.’ Boekenbijlage.nl

‘Een mooi geschreven roman met een prachtige verhaallijn.’ Leesfanaten.nl

‘Een ontroerende roman over vriendschap en familie, verlies en troost.’ Algemeen Dagblad

Helium

Bart Moeyaert en Poëzie. Beiden zijn te lang op dit bieblog afwezig geweest. Vandaag heb ik dus wat achterstand in te halen. Heb ik serieus nog geen aandacht besteed aan zijn laatste bundel Helium? Pijnlijk, want hij is alweer twee jaar geleden verschenen en hij is me dierbaar. Oké, ik maak het goed.

Liefde, als dat het is

Ik las deze feestdagen-familie-vakantie het aangrijpende Liefde, als dat het is, van Marijke Schermer. Een boek dat me heen-en-weer liet slingeren tussen m'n eigen tienertijd en m'n volwassen relaties. Of, zoals Marc Chavannes op De Correspondent schrijft: "Zo’n boek dat je infiltreert, waarin ieder personage klopt en een bekende wordt, waarin alles echt is en net zo heftig als de gewone dingen in je eigen leven." En omdat Marc toch zo goed bezig is, laat ik beginnen met zijn eigen recensie...

Eleanor & Park

In regio noord zijn vandaag de scholen weer begonnen en dus we bespreken vandaag een bijpassend verhaal., namelijk Eleanor & Park.

We gaan terug naar het jaar 1986. Het begin van het schooljaar. Eleanor stapt in de bus en gaat op de laatste lege plek in de bus zitten en daardoor naast Park. En zoals de ongeschreven regels zijn, als je eenmaal een plekje in de bus kiest zit je er de rest van het jaar.

Eleanor beschikt over zo'n beetje alle kwaliteiten waar men je om kan pesten. Ze heeft rood ontembaar haar, ze is groot en raar en ze draagt gekke kleding.

Park is een Aziatische jongen die z'n best doet om niet op te vallen, ondanks dat hij de enige Aziatische jongen op school is.

Het is dan ook niet gek dat de twee in eerste instantie niks van elkaar willen weten of toch niet?

Alleen op de wereld - nieuwe stijl

Ach, wie kent hem niet. De kleine vondeling Rémi, die met de oude muzikant Vitalis, drie honden en een aapje door het 19e eeuwse Frankrijk trekt. Voor even niet meer alleen. Het Alleen op de wereld van Hector Malot (1830-1907) liet geen enkele lezer onberoerd, en dat is knap van de schrijver. Ik las het natuurlijk ook als meisje en heb het vast niet droog gehouden. Dit jaar verscheen er een nieuwe bewerking. Reden dus om Rémi opnieuw te ontmoeten, als volwassene.

Esio Trot

Het is weer december. Tijd voor samen op de bank met iets warms en zoets. En een liefdevolle familiekerstfilm. Daar zijn er genoeg van natuurlijk. Maar ik ontdekte zelf nog maar kort geleden de fantastische verfilming van Roald Dahls kinderboek Ieorg Idur. Ook al speelt dit verhaal zich in een zonnige en bloemige zomer, ik kreeg er een enorm kerstgevoel van. Met dank aan de heerlijk ontroerende Dustin Hoffman en Judi Dench.

De kinderen van Calais

In de zomervakantie zoek ik m'n boeken altijd 'op gevoel' uit. Ik loop langs de kast, meestal bij de D-boeken (15+), en laat me leiden door een bijzondere titel, een opvallende kaft of soms een schrijver in het bijzonder. Dat levert altijd wel een mooie ontdekking op. Zoals De kinderen van Calais, de debuutroman van de Vlaamse Lara Taveirne. Een boek over drie generaties vol geheimen, depressie, moeilijke beslissingen en liefde.

5x2 = Cinq fois deux

In een film laten zien hoe een stel van verliefdheid, via huwelijk naar scheiding groeien, is al vaker gedaan. Ook in de vorm van flashbacks. Maar de regisseur van de altijd-net-even-anders film François Ozon (Wikipedia) doet het weer net even anders. In 5x2 vertelt hij de relatie van dit tweetal in vijf fases en van achteren naar voren: de scheiding, de teloorgang van hun liefde, de geboorte van hun kind, het huwelijk en uiteindelijk de ontmoeting en aanzet tot een eerste romance. En dat begint op enig moment een beetje ongemakkelijk te voelen.

De Verliefden – Javier Marías

Alvorens ik ook maar iets zinnigs ga zeggen over mijn ervaringen wat betreft het lezen van 'De Verliefden' van Javier Marías, moet ik eerst uit de doeken doen dat ik alles wat dan ook maar enigszins een beetje over de liefde gaat heb geboycot. Films, muziek, gedichten en zo ook, of bovenal, romans die over dat onderwerp gaan. Nu zou je graag willen weten waarom en ik zou kunnen zeggen dat het niet om de ‘waarom’ gaat. Dat het in deze genoeg is om te weten dat het zo ís. Of nog brutaler: dat het je niets aangaat. Waarom begin ik er dan over zou je zeggen. Dat is een vraag die ik makkelijker kan beantwoorden dan de voorgaande vraag.

The Great Gatsby

Op dit moment is acteur Leonardo DiCaprio in vele bioscoopzalen te bewonderen in de wervelende film The Wolf of Wall Street. Waarin je als kijken wordt meegezogen in het leven van frauduleuze effectenmakelaar Jordan Belfort. De laatste film met DiCaprio die ik zag was The Great Gatsby. Met mogelijk als enige gelijkenis dat hij ook hier een steenrijk en machtig personage speelt, die vooral leeft voor/van de feestjes die hij geeft voor alle mensen die graag denken dat ze zijn vriend zijn. Maar daarmee doe ik vast beide films te kort, excuus daarvoor. Een belangrijk verschil: boefje Jordan Belfort leeft echt, terwijl Jay Gatsby de hoofdpersonage is uit een roman van F. Scott Fitzgerald.

Eat pray love

Genietend van een korte vakantie in een snoepig huisje ergens op de hei bedenk ik me ineens dat het weer mijn beurt is om de biebloggen. Oei, maar waarover dit keer? Voor inspiratie duik ik maar eens in de piepkleine boekenkast die dit huisje biedt. Het dikste boek is een stukgelezen exemplaar van Eten bidden beminnen. Dat boek van Elizabeth Gilbert, dat een paar jaar geleden maandenlang in de top 10 stond. Elke vrouw heeft het gelezen. Nou ja, bijna elke vrouw. Ik heb me beperkt tot de film, die er natuurlijk ook kwam.

Eat pray love is een heerlijke feelgood movie met twee even heerlijke hoofdrolspelers: Julia Roberts en Javier Bardem. We volgen Julia (Elizabeth, want het verhaal is háár verhaal) in haar zoektocht naar geluk, nadat ze constateert dat huisje-boompje-beestje toch niet bracht wat ze er van had verwacht. Vechtscheiding, jonge minnaar en dan een soort sabbatical van een jaar langs drie landen en thema's: vrijelijk eten in Italië, verdiepen in bidden en mediteren in India en genieten van de balans tussen ernst en lichtvoetigheid op Bali. Het boek schijnt geestig, lichtvoetig en schaamteloos eerlijk te zijn. Dat zal best. Met deze film hebben ze volgens mij die toon heel goed weten te visualiseren.

Het leuke is dat ik van verschillende mensen een reactie heb gehoord en dat iedereen - ondanks alle lichtvoetigheid - wel ergens een klik had met een bepaalde scène. Zo'n brok in de keel moment. Wat vooral iets zegt over het persoonlijke pad van al deze mensen, waar zij op dat moment stonden en ontvankelijk voor waren. Daar zal ook wel gelijk het geheim van dit succes in schuilen: iedereen herkent wel iets in de zoektocht van deze Elizabeth. Voor mij was dat de les om te mediteren met een glimlach. "Lach met je gezicht, lach met je hart, lach tot in je lever." Echt, het werkt. Soms moet je gewoon doen alsof en dan komen de bijbehorende gevoelens en emoties gewoon vanzelf.

Dus met dank aan deze lichtvoetige vakantie en de kleine boekenkast zet ik deze lieve film dus graag weer even in de spotlights. Namasté.




Reserveer nu in onze catalogus.

Notes on a scandal

Zet twee top-actrices tegenover elkaar. Geef ze een sterk script. Vraag Philip Glass voor de stuwende muziek. En je weet dat je een bijzondere film krijgt. Notes on a scandal dateert alweer van ruim zes jaar geleden, maar heeft aan kracht nog niet ingeboet. De eenvoudige verhaallijn gaat ongeveer zo:

Een wat zure en eenzame lerares regeert met ijzeren vuist over de leerlingen van een Londense middelbare school. Ze raakt bevriend met een nieuwe collega, die een liefdevol, druk gezinsleven heeft. Als ze ontdekt dat deze collega een affaire heeft met één van de leerlingen, neemt de vriendschap een onheilspellende wending.

Oké, dit gaat dus over heel veel tegenstellingen tussen twee vrouwen en de daarbij behorende 'jaloezie'. Ja, dat is één manier om er naar te kijken. Het gaat ook over een verboden verhouding, wat hier eigenlijk niet meer is dan een seksueel spel, een spannend en verleidelijk avontuur. En juist met dat deel van de film had ik wat moeite. Er klopte iets niet. Die jongen is 'te jong'. Ik voelde geen chemie tussen die twee. Waarom voelt die vrouw zich tot hem aangetrokken, waarom verliest ze zichzelf in dat verlangen? Ik kon er niet in mee gaan.

Totdat ik me realiseerde dat die hele affaire niet is waar het om draait. Ja natuurlijk, het gebeurt, het mag niet, je vindt er wat van. En het is nu eens een vrouwelijke volwassene in plaats van een man, grappig dat je er dan toch anders tegenaan kijkt, niet dan? Maar in dit verhaal gaat het niet over die jongen, het gaat niet over 'liefde'. Het gaat over wat eenzaamheid met je doet, en dat je daarvoor niet alleen hoeft te zijn. Over hoe je gevangen kunt zitten in een obsessie. En het gaat over de kracht en macht van geheimen.

Eigenlijk hoef je alleen maar even naar deze trailer te kijken, daar wordt het heel mooi verteld. Hoe de fout van de één de kans van de ander wordt. Maar ook dat is maar een klein deel van het dilemma. Een mooie film dus om eens lekker lang op na te broeden.




Reserveer in onze catalogus.

The curious case of Benjamin Button

Er is een bekend gegeven dat al tot veel bijzondere films heeft geleid: het levenselixer dat onsterfelijk maakt. Zelfs nu draait er weer een nieuwe film in de bioscopen waarin twee geliefden door hun onsterfelijkheid 'voor altijd' samen kunnen zijn, in theorie natuurlijk. Of dat echt zo romantisch is als het klinkt en of zo'n eeuwig leven benijdenswaardig is, daarover kunnen we wel een avondje filosoferen met elkaar.

In The curious case of Benjamin Button wordt een thema uitgewerkt dat volgens mij veel 'curioser' is, en ook veel romantischer. Als je tenminste gevoelig bent voor die ene ware maar onbereikbare liefde. Deze film speelt ook met het begrip tijd, maar dan vanuit een achterwaarts perspectief. Benjamin wordt geboren aan het eind van de Eerste Wereldoorlog, niet als mooie zachte baby, maar als een lelijk, klein oud mannetje. Hij blijkt ook zelfs allerlei lichamelijke ouderdomskwaaltjes te hebben. Zijn moeder sterft in het kraambed en z'n vader, furieus over zijn verlies en dat gedrocht in de wieg, legt het wezen te vondeling. Al dan niet toevallig op de trap van een huis voor oude van dagen.

En dan begint het verhaal van een oude baby die langzaam 'opgroeit' tot een mooie jongeman. Benjamin leeft z'n leven achterstevoren. De rode draad is natuurlijk die ene vrouw, die hij leert kennen als lief meisje met prachtige blauwe ogen en glanzend rood haar. Met wie hij - meestal via brieven en kaarten - contact blijft houden als zij haar balletcarrière beleeft en hij als zeeman over de wereld zwerft. De vrouw met wie hij natuurlijk een voor-eeuwig-en-altijd-samen relatie heeft als ze allebei in de bloei van hun veertiger jaren zijn. Maar die hij niet anders dan kan verlaten, want hij wil haar niet lastig vallen met een man die gaat eindigen in luiers. Tja.

Dat die laatste pakweg 15 jaar van z'n leven in een paar shots snel voorbij trekken en daarbij voor analytische geesten als ik nogal wat praktische vragen oproepen, is de schrijver (Scott Fitzgerald) vergeven. Op dat moment ga ik al zo mee in het gegeven en in de mooie parallellen van beide levens, dat ik me overgeef aan hoe het verhaal en deze liefde zich als een prachtige cirkel sluit.

Een avondje filosoferen over tijd en achterstevoren leven zal ook zeker een interessant gesprek opleveren. De film besteedt gelukkig geen energie aan de hoe en waarom vragen, iedereen accepteert het gegeven, Benjamin voorop. Maar het heeft natuurlijk wel grote gevolgen voor alles wat met binding en gehechtheid te maken heeft. Dus zie ik vooral veel eenzaamheid in de ogen van deze verliefde zielen en veel - noodgedwongen - vrijheid in het leven van Benjamin. Daar zit wel een mooie Zen-les in volgens mij. Want we gaan er zo vanuit dat we in tijd en dus in leven met elkaar optrekken, dat we delen, verbinden en dus ook hechten. Dat is best mooi, maar is het ook eerlijk en oprecht? Moet je werkelijk samen zijn om lief te hebben, en kun je nog vrij zijn in verbondenheid? Wat verandert en wat blijft?

Nou ja, zo'n film dus...




Reserveer in onze catalogus.

Vijftig tinten...

Oké, we hebben er een zware redactievergadering aan besteed, maar uiteindelijk konden we er niet omheen. We hebben tenslotte zoveel exemplaren op de plank staan en er zijn zoveel reserveringen, dan moet je toegeven dat het kennelijk 'hot' is. Dus dan moeten we er ook op dit blog maar wat aandacht aan schenken. Maar ja, wie gaat ze lezen? Oké, ik heb me dus uiteindelijk voor die klus opgeofferd. Alles voor de goede zaak, nietwaar?

De Vijftig tinten trilogie dus, waar de kranten, de bladen en alle top 10 lijsten al maanden vol van staan. Ze zijn niet aan te slepen, die mevrouw James is echt binnen. Al meer exemplaren verkocht dan Harry Potter, zo heb ik me laten vertellen. Waanzinnig, dat je dát voor elkaar krijgt. Ze schijnt dankbrieven te krijgen van mannen, die eindelijk weer een beetje pret in bed beleven. Er werd gespeculeerd over een geboortegolf, maar dat is door next-checkt als ongefundeerd verklaard. Zou toch ook te gek zijn.

En waarom dan toch, vraag ik me af na het lezen van deze hete boeken. Want eerlijk is eerlijk, verhaal- en schrijftechnisch is het echt niet veel bijzonders. Oké, die erotische scènes, ja, die zijn vooral in deel één wel even prikkelend. Dat leest lekker weg. Maar ergens in deel twee begint ze me daarbij al langzaam te verliezen en in deel drie heb ik het echt wel gezien. Vervolgens zijn de spannende scènes niet overtuigend spannend, ze werkt dat zelfs in één hoofdstuk snel af. Aan het eind van deel drie komen nog wat verrassingen uit de hoge hoed, maar zelfs die zag ik al wel aankomen. Jammer. En om eerlijk te zijn begon ik me - zeker in het tweede deel - ook behoorlijk te irriteren aan die onuitputtelijke jaloezie en onzekerheid van beiden aan elkaars liefde voor elkaar. Gossie, zelfs een blind paard ziet dat zij van elkaar houden.

Maar goed, al met al was het vermakelijk en zelfs lachwekkend op z'n tijd. Toch had ze er meer uit kunnen halen, want het psychologische gegeven is best voer voor een goed boek. De mooie meneer is in de eerste vier jaar van z'n leven getraumatiseerd geraakt en mede daardoor uitgegroeid tot een perfectionistische, steenrijke, selfmade zakenman. Met een voorkeur voor de dominante rol in het SM-spel. De onschuldige - en ja, maagdelijke - studente weet ineens de deur naar z'n ware hart te openen. En terwijl zij wordt ingewijd in zijn seksuele voorkeur, leert hij van haar over echte liefde en verwerkt ondertussen z'n trauma's. Maar ik geef toe, als ze de nadruk meer op de psychologie en minder op de seks had gelegd, dan was ze nu niet zo binnen geweest. Slimme tante.

Dus, wie zich even wil vermaken met een niet te ingewikkeld liefdesverhaal, wie het niet erg vindt om in superlatieven over andermans seksleven te lezen en wie tegen een ouderwets happy end kan, die raad ik deze trilogie van harte aan. Wie denkt er z'n eigen relatie een beetje mee uit het sleur te kunnen trekken, die verwijs ik graag naar een aardig artikel van Bram Bakker.

Warme feestdagen allemaal!
X

Reserveer Vijftig tinten grijs in onze catalogus.
Reserveer Vijftig tinten donkerder in onze catalogus.
Reserveer Vijftig tinten vrij in onze catalogus.

Hoe angst klinkt

Ik kende Hans Hagen eerlijk gezegd alleen van z'n heerlijke kindergedichten en de mooie verhaaltjes. En ik kende hem als de man van Monique, die ook zulke mooie boekjes en versjes schrijft. Maar met Hoe angst klinkt - een 'dichtbundel voor jongeren' - verrast hij me. Een aangename verrassing. Op hun website wordt het boekje beschreven als...

Een bundel krachtige gedichten. Over alleen zijn, iemand aan willen raken, verliefd zijn, de dood van een leeftijdgenoot, de lichtheid van een sneeuwvlok, en over het weten hoe angst klinkt. Gevoelig, speels, en vaak ook grappig.

En daarmee is alles wel gezegd. Hans neemt me mee langs herkenbare momenten, van eenzaamheid op de middelbare school, van de liefde, van het dierenrijk, van afscheid nemen.

Maar vooral neemt hij me mee op het ritme en de schoonheid van onze taal.
Tja, en dan ben ik verkocht. Bedankt, Hans.


vers

bloemen zijn aardig
woorden zeggen meer
die blijven vers
bij elke oogopslag
geen water elke keer
geen vaas afwassen
geen afval meer
een bosje goeie zinnen
woorden om te minnen
taal verbindt ons zeer


Reserveer nu in onze catalogus.

The illusionist

Een film met een leuke combinatie: romantiek, detective en illusies. In The illusionst krijg je het allemaal. En dat is best lekker, op z'n tijd!

Edward Norton speelt een mystieke goochelaar. Zeg maar gerust een illusionist. Eentje met een gebroken hart, dat dan weer wel. Als jongeman werd hij gescheiden van het meisje van z'n dromen. Want zij was van adel en hij maar van eenvoudige komaf. En toentertijd kon hij hen niet laten verdwijnen, zoals zij graag wilde. Nu hij beroemd en volwassen is, treft hij z'n liefje weer. Als verloofde van de kroonprins van Oostenrijk. Da's pech hebben. Maar de liefde is sterk - een meneer kroonprins niet bepaald een heertje - dus ze besluiten te vluchten. En dan gaat het mis, het liefje wordt vermoord.

Wat volgt is een poging van een aandoenlijke plaatselijke Sherlock Holmes om te verbergen wie de vermoedelijke dader is (ja echt) en om de illusionst te ontmaskeren als charlatan. En een poging van de illusionist om z'n verdriet te wreken. Ik vind het mooi gedaan. Ik ging er zelfs zo in op, dat ik - ondanks m'n ruime filmervaring - het plot niet zag aankomen. En geloof me, dan is hij echt het leukst. Niet teveel nadenken dus en gewoon meedrijven op de golven van de liefde!




Reserveer in onze catalogus.

Liefde voor gevorderden

Voor iedereen die niet op zoek is naar tips over hoe we onze liefde fris houden, die niet hoeft te weten hoe je een vurige minnaar kan zijn en die het wel best vindt dat mannen kennelijk niet kunnen luisteren. Voor al die mensen schreef de Duitse filosoof en publicist Richard David Precht het charmante boek Liefde voor gevorderden.

Hierin combineert hij filosofie met neurologie, biologie en psychologie om de liefde te ontwarren. In een leuk soort zoektocht langs die eeuwenoude vragen: Waarom worden we verliefd? Waarom juist op die ene persoon? En waarom komt aan liefde vaak een eind? Hij test verschillende gangbare theorieën en gaat dan net een stapje verder. Waarom kun je niet kiezen van wie je houdt? Waarom jagen zoveel mensen een ideaalbeeld na dat in realiteit nauwelijks haalbaar blijkt te zijn? En heeft de liefde nog wel toekomst?

Het belangrijkste - haast onoverkomelijke - thema is dat van de verschillen tussen man en vrouw, met name wat betreft relatievorming en seksualiteit. Hij verklaart hoe deze verschillen weliswaar te maken hebben met chemie, maar vooral ook samenhangen met de zelfbeelden die partners hebben, naast de uitwerking van jeugdervaringen. Een centrale stelling is dat we vaak tegenstrijdige verwachtingen hebben omtrent onze partner en relatie. Het verlangen naar liefde bestaat immers niet alleen uit de behoefte aan nabijheid en 'binding', maar ook uit verlangen naar avontuur, opwinding, afwisseling en soms zelfs naar afstand jegens de ander. Dit maakt 'de liefde' tot een spel met verwachtingen en met een onzeker verloop.

Ik geef toe dat het in het begin een beetje taai is, maar al snel neemt Precht je mee op de golven van je eigen herkenning, zowel waar het de mooie als de pijnlijke kanten van de liefde betreft. Dan leg je het niet meer weg. En verhip, je gaat er sommige dingen ook echt beter van snappen of anders bezien. Mooi toch!

Als kadootje citeer ik een voor mij treffend gedicht uit het hoofdstuk Kan ik liefhebben wie ik wil?

Je armen houden vast wat ik ben

liggen, bij jou
ik lig bij jou, je armen
houden me vast, je armen
houden meer vast dan ik ben.
je armen houden vast wat ik ben
als ik bij je lig en
je armen me vasthouden

- Ernst Jandl


En in het slotwoord schijnt gelukkig de zon,

"want zoals iedereen inmiddels uit de zelfhulpboeken weet, is liefhebben in feite heel simpel: geef je partner meer aandacht, vertel hem vaak dat je van hem houdt, ga bij ruzies niet onder de gordel, experimenteer af en toe met wat standjes, hoed je de persoon in z'n geheel onderuit te halen, vermijd de woorden 'altijd' en 'iedere keer', doe af en toe iets spannends met elkaar en - ach ja, breng af en toe een bloemetje mee voor je vrouw... En waarover je niet kunt praten in de liefde - daarover moet je zwijgen."

Reserveer in onze catalogus.