Geruisloos verdwenen uit de bibliotheekgeschiedenis

We zitten weer in de tijd van het herdenken van oorlogsleed en vieren van de bevrijding. Voor wie denkt 'ja, nu weet ik het wel' blijven we ieder jaar verhalen uit die geschiedenishoed tevoorschijn halen. Want ja, we mogen dit nooit vergeten. Zeker nu niet! Dus kijken we naar een documentaire met Diederik van Vleuten, over ons beschamende verleden wat betreft het opnemen van Joodse vluchtelingen. En luisteren we naar de 4-mei lezing van historicus Hans Goedkoop, die ons niet alleen een spiegel voorhoudt maar hem ook fijntjes aan barsten slaat. In Bibliotheekland hebben we onze eigen Diederik en Hans als het gaat om het beschrijven van een deel van die oorlogsgeschiedenis: Mark Deckers.

Een meisje op SCHINDLER'S LIST - Rena Finder & Joshua M. Greene

 

Regelmatig vertellen mijn man en ik, onze kinderen, verhalen die wij kennen over de oorlog. Soms over een film, boek of documentaire. Zo vertelden wij ook over de film Schindler's list. De kijkwijzer geeft 12 jaar aan, toch vonden wij het lang te heftig voor onze nu 15-jarige. Binnenkort krijgt hij de film te zien.  Aangezien manlief en ik de film beide zo prachtig vonden, wist ik niet wat ik zag toen ik dit boek(je): Een meisje op Schindler's List ontdekte. Met onze 10-jarige las ik dit boek. 

Een B-boek over het verhaal van Schindler: dit gaf mij de mogelijkheid om jonge kinderen toch dit bijzondere pakkende verhaal te vertellen. Niet verteld door ons, omdat we de film kennen, maar door een ervaringsdeskundige. Het verhaal wordt verteld door Rena Finder: een meisje dat op Schinder's lijst stond. Een mooiere manier om dit verhaal te vertellen aan een kind is er niet. 

De Geur van Groen - Pamela Sharon -

 

Heeft de wereld kleur als je niet kunt zien? Een echt Willem Wever vraag, hoewel ik het mij nog nooit afvroeg. De Geur van Groen is een Young Adult boek (12-18). 

Ik koos het boek om de vrolijke voorkant. Deze bijzondere titel leek mij goed bij ons thema passen. De bibliotheek (Hengelo, Oldenzaal en Hof van Twente) besteedt van 1 juni t/m 31 augustus aandacht aan het thema Kleurrijk besteden. 

Het onderwerp is van alle tijden: blind zijn. De hoofdrolspeelster en haar beste vriendin zorgen dat deze zware visuele handicap minder zwaar is. De manier waarop de beste vriendin van het blinde meisje met de handicap omgaat is hartverwarmend. 

New Year's Eve

Wat is er nu leuker dan op de laatste dag van het jaar bloggen over een film die helemaal gaat over de laatste dag van het jaar. Precies, niks! New Year's Eve is een Amerikaanse sterrencastfilm met inmiddels bijna dezelfde reputatie als Sissi, Annie en Dinner for One: hij wordt elk jaar tijdens de feestdagen wel ergens uitgezonden. En deze film kijk je natuurlijk juist op die laatste avond van het jaar! Een heerlijke feelgood, van de maker van Pretty Woman, met voor ieder familielid van elke generatie wel een favoriete acteur of actrice. Heel slim.

Stasiland

Onlangs was ik weer eens een paar dagen in Berlijn. De stad die je blijft verwonderen en verbazen. Die stad waar zoveel verhalen uit de Europese geschiedenis van de 20e eeuw samenkomen. En waar veel van die verhalen nog altijd zichtbaar en voelbaar zijn. Ik zocht die geschiedenis letterlijk op, want het hotel waar ik logeerde was gehuisvest in een voormalig kantoorpand van de STASI, op een steenworp afstand van de beroemdste grensovergang in de muur: Checkpoint Charlie. Dus ik stopte Stasiland van Anna Funder in m'n koffer!

De lange dagen van Castellamare - Catharine Banner

Jullie weten het allang... Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. Dit schreef ik in 2011 in een bieblogpost over Vita. En als ze dan ook nog eens over Italië gaan…
Dan snap je meteen dat De lange dagen van Castelamare een ‘moet je lezen’ boek is voor mij, maar ook voor iedereen die verzot is op familiegeschiedenissen, Italië en Italiaans eten.

Vita - Melania Mazzucco

Blijkbaar heb ik er patent op, schrijvers kiezen die de Premio Strega gewonnen hebben. Eerst met Nicolò Ammanati, toen Paolo Giordani en nu Melania Mazzucco.
Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. En als er dan aan het eind ook nog een sprankje hoop over is….
Vita van Melania Mazzucco heeft het allemaal.

Van de achterflap
New York, 1903. Op Ellis Island gaan twee kinderen uit een gehucht in Zuid-Italië van boord: Diamante van twaalf en Vita, pas negen jaar oud. Hij is zwijgzaam, trots en onverschrokken; zij impulsief, jaloers en begiftigd met het mysterieuze vermogen om voorwerpen te verplaatsen. In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk downtown maken de kinderen kennis met de dood en het alfabet, verleidingen, seks, verraad en trouw. Ze groeien er op tot volwassenen, vinden elkaar en verliezen elkaar uit het oog. Ze blijven hopen op een gouden toekomst die in het land van de onbegrensde mogelijkheden immers voor iedereen is weggelegd. Maar hun kinderdromen zullen niet uitkomen, niet in New York, niet voor hen samen.

Het is geen boek om vrolijk van te worden, wel een boeiend en intrigerend verhaal over Italiaanse migranten in de VS. Mooie, maar ook droevige sfeerbeelden, waarin je de ellende, de stank, de afbraak als lezer bijna kunt voelen en ruiken. Het contrast tussen het landelijke Italië en het immense New York moet enorm zijn geweest. De (social) media zoals we die nu kennen, bestonden niet waardoor mensen zich niet echt een goede voorstelling konden maken van het 'Beloofde Land'.

Af en toe is het verhaal wat traag en langdradig, maar bij levensverhalen zoals deze heb ik daar geen moeite mee. Want het is tegelijkertijd een verslag van Mazzucco’s persoonlijke zoektocht naar haar eigen afkomst, gebaseerd op o.a. persoonlijke correspondentie van Mazzucco’s familie en oud krantenartikelen.
Het is een geschiedenis van armoede en mislukking waar Italianen, ook nu, niet graag aan terugdenken. Mazzucco’s roman maakte destijds ook nogal wat los. Veel Italianen begonnen anders te kijken naar de immigranten die in deze tijd naar Italië komen om de armoede te ontvluchten. En die, evenals een eeuw geleden, worden uitgebuit.
Opgroeien in een totaal andere cultuur, in welke tijd dan ook, blijft actueel.

Overigens.... dinsdag 12 april geeft Tim Klaasse van Filmeducatie een lezing over de verfilming van De Eenzaamheid van de priemgetallen.

De film zelf wordt bij Filmliga Hengelo vertoont.

Reserveer Vita in onze catalogus
Reserveer De eenzaamheid van de priemgetallen in onze catalogus