Prachtige verfilming van het romandebuut 'De naaister uit Parijs' van de Australische schrijfster Rosalie Ham met in hoofdrol Kate Winslet.
Myrtle Dunnage keert naar jaren terug, naar het dorp in de Australische outback waar ze is opgegroeid, om voor haar zieke moeder te zorgen. Wat Myrtle aantreft is de nog steeds door roddel en achterklap bijeen gehouden dorpsgemeenschap waarvoor ze in het verleden op de vlucht is geslagen. De aanleiding voor deze vlucht komen we gedurende de film te weten. Maar parallel aan het verleden loopt het heden met hernieuwde inzichten, die vooral Myrtle de ogen openen.
Het begon in 2006 als een Franse eenakter op toneel: Le dieu du carnage (De god van de slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Roman Polanski maakte er in 2011 een Amerikaanse film van en noemde hem simpelweg Carnage.
De film opent met een panorama op een speeltuin in Brooklyn, waar een opstootje tussen kinderen uitmondt in een stokslag met ernstige gevolgen: het zoontje van Penelope en Michael Longstreet (huiselijke truidragers) moet twee tanden missen. Het koppel ontvangt de ouders van de dader (gekleed om te imponeren) in hun appartement om de zaak in der minne te schikken. Maar al snel blijkt dat Alan en Nancy Cowan het voorval anders opvatten. En dan bouwt zich langzaam een verbaal steekspel op, dat niet alleen beide koppels tegenover elkaar zet, maar ook tegenover zichzelf.
Carnage toont op briljante wijze het imploderende huwelijk. De voelbare pijn van gespannen relaties en personages, die zowel fysiek als geestelijk geen kant uit kunnen. Iedereen bekent kleur en de plaatsvervangende schaamte viert hoogtij. Polanski weet dit thema altijd serieus en beklemmend uit te werken, maar in Carnage mag er daarentegen ook onbekommerd gelachen worden. Want door de fantastische acteurs, het briljante script en de typerende karakters hou je er toch en blij en opgewekt gevoel aan over. En geef je je partner nog even een lekkere knuffel. Want je realiseert je ook weer dat het toch allemaal wel meevalt.
Meer dan 2 jaar geleden schreef Diane over het boek De voorlezer van Bernhard Schlink. Ik zag onlangs de film The Reader, gebaseerd op dit boek. Was Diane lyrisch over het boek, ik ben het over de film.Ik heb het boek niet gelezen, maar het heeft vele prijzen gewonnen en datzelfde geldt voor de film. Dat vind ik knap!
Kate Winslet schittert in de rol van Hanna Schmitz. Vlak na de oorlog ontmoet de jonge Michael Berg haar en er ontstaat een gepassioneerde liefde tussen de 15-jarige jongen en de meer dan twee keer zo oude vrouw. Een belangrijk element in hun relatie vormen de verhalen die Michael Hanna voorleest. Dan verdwijnt Hanna uit het leven van Michael net zo plotseling als ze er in was verschenen.
We zien Michael terug als rechtenstudent. Met een kleine groep volgen ze een rechtzaak tegen een groep kampbewaaksters die beschuldigd worden van een vreselijke misdaad. Hanna blijkt één van deze ex-bewaaksters zijn. Gedurende de rechtszaak, het meest en sterkst imponerende deel uit de film, begint Michael te vermoeden, en dat geldt ook voor de kijker, dat Hanna een ander geheim bewaard waarvoor zij zich nog meer schaamt dan voor de daden waarvoor zij terecht staat.
Kern van het verhaal: hoe moeten we begrijpen wat er in de Tweede Wereldoorlog is gebeurd? En betekent de poging tot begrip, het je verplaatsen in de daders, dat de ernst van hun daden vermindert? Kun je nog van iemand houden van wie je weet wat voor gruwelijks ze op haar geweten heeft? Vragen waarop het antwoord niet eenduidig kan zijn. Schlink schrijft in De voorlezer:
Wat moest en moet mijn generatie, die na de oorlog is opgegroeid, eigenlijk beginnen met de informatie over de verschrikkingen van de vernietiging der joden? We moeten niet denken dat we kunnen begrijpen wat onbegrijpelijk is, mogen niet met elkaar vergelijken wat niet vergeleken kan worden [] Moeten wij alleen maar vol ontzetting, schaamte en schuld tot zwijgen vervallen?
Wat valt er nog te zeggen. Ga vooral kijken en als je liever leest kan dat natuurlijk ook.
Stel je voor dat je een nare gebeurtenis of een vervelend persoon uit je geheugen zou kunnen wissen. Echt helemaal weg. Zo weg, dat als je weer langs die bewuste plek loopt of die persoon tegenkomt, er helemaal niks gebeurt. Geen kippenvel, geen hartkloppingen. Stel dat er een techniek bestaat waarmee je zo'n 'vlekkeloos' geheugen kunt maken. Zou de zon dan altijd schijnen?
Leuk gedachte-experiment. Dat moet de regisseur van Eternal sunshine of the spotless mind ook gedacht hebben. Hij zag er in ieder geval een leuk filmscript in. In dit experiment laat Kate Winslet alle herinneringen aan haar relatie met vriendje Jim Carrey wissen. Als Carrey dat ontdekt, is hij zo verbaast en beledigt en boos, dat hij bij diezelfde 'arts' ook zíjn geheugen laat opschonen. Want met iemand die zijn liefde en hun relatie zo verkwanselt, wil hij niks meer te maken hebben. En de pijn die hij voelt als hij haar ziet en zij hem niet, die wil hij nooit meer voelen. Logisch...
Maar ja, wat doe je als je tijdens dat opschonen ontdekt dat je eigenlijk nog steeds heel veel van die persoon houdt en dat je de herinneringen - mooi of niet - helemaal niet kwijt wilt. Nou, dan moet je je dus als een gek (liefst samen) verstoppen voor die poetsmachine, op plekken in je geheugen waar die machine niet zal zoeken, omdat er in dat plekje van je hersenen geen herinneringen zitten.
Snap je het nog? Zie je al voor je dat dit gedachte-experiment hele verwarrende, komische, maar ook ontroerende scènes oplevert? Dat klopt! En je moet vanaf het begin goed opletten, want alles en iedereen springt net zo door de tijd als die poetsmachine door het geheugen. Verder zorgt de briljante cast voor het even briljante vermaak.
Ik bleef na afloop niet alleen zitten met een gevoel van 'nog een keer zien, nog beter opletten', maar ook met de vraag: welke herinnering zou ik moeten laten wissen om voor altijd de zon te zien schijnen?
