Karin Alvtegen is een Zweedse misdaadschrijfster met inmiddels een vijftal boeken op haar naam die in het Nederlands vertaald zijn. In Zweden is zij erg populair. Schuld is haar eerste roman. Zij schreef het boek na een diepe depressie die ontstond na de dood van haar broer. Het boek is opgedragen aan deze broer.Van de achterflap:
Dat Peter Brolin een product van zijn verleden is wordt, naarmate het boek vordert, steeds meer duidelijk. Zijn vader overlijdt op jonge leeftijd. Zijn moeder kan dit niet verwerken. Jaren later dekt zij nog steeds de tafel voor vier personen. Peter lijdt aan een angststoornis waardoor hij steeds meer in een isolement raakt. Alvtegen beschrijft dit als volgt:Peter Brolin staat voor een faillissement en kan wel wat geld gebruiken. Het is daarom niet verwonderlijk dat hij van een wildvreemde vrouw de opdracht aanneemt een pakketje bij haar man Olov te bezorgen. Als Peter zich bij Olov meldt, is deze zeer verbaasd én verontrust. Olov Lundberg is namelijk al jaren weduwnaar. In het pakje vinden ze een roodfluwelen doosje met daarin een bleekwitte afgesneden teen. Olov zegt al enige tijd het mikpunt van terreur te zijn. Peter verklaart zich bereid om tegen vorstelijke betaling de identiteit van de mysterieuze vrouwelijke stalker te achterhalen. Al snel richt de terreur zich op hem.
Peter ontdekt dat hij lijdt aan paniekaanvallen. Hij schaamt zich zo voor alleen al het woord paniekaanval en voor zijn totale gebrek aan zelfbeheersing dat hij niet in staat is hiervoor hulp te zoeken. Wat dit alles met schuld te maken heeft, wordt allengs duidelijker.Hij kon ieder moment getroffen worden door een plotseling gevoel van onbehagen dat zo sterk was dat het meteen fysiek werd. [...] Het was alsof hij plotseling en zonder voorafgaande waarschuwing van alle huid ontdaan raakte, waardoor alle prikkels vrij zijn lichaam konden binnengaan. Alsof hij plotseling werd blootgesteld aan een verschrikkelijke dreiging, waarvan hij niet kon vaststellen van welke kant die kwam. [...] Het begon altijd met hartkloppingen. Die waren zo sterk dat zijn borst pijn deed van de inspanning. Naarmate die erger werden, werd het steeds moelijker om zijn ademhaling onder controle te houden. Het lichaam leek te geloven dat er geen lucht meer voorbij het strottenhoofd kwam, hoewel hij tweemaal zo snel ademde als normaal en met diepe teugen. Het zette hem ertoe aan nog sneller te ademen en toch had hij het gevoel dat hij ging stikken. [...] Daarna kwamen de tintelingen. Ze begonnen in zijn handen en voeten en zochten zich een weg omhoog door armen en benen. Bewegen werd steeds moeilijker. [...]
Een jaar of 2 geleden las ik Schaduw van deze schrijfster en ik kan me herinneren dat ik het toen een prachtig boek vond. Nu dus 'Schuld'. Wat mij in dit boek opviel is het eenvoudige taalgebruik, met korte zinnen, waarin Altvegen haar verhaal vertelt. En dat staat in schril contrast met de inhoud, want die is zeer gecompliceerd. Voor mij was het deze schijnbare tegenstelling die me zo boeide in dit boek.
