Ziek Gelukkig (Waarderen kun je leren) is een must have voor iedereen die weleens denk: kan ik niet iets gelukkiger zijn. Het boek leest makkelijk en de lessen die je krijgt, neem je je hele leven mee. De schrijver Ruud ten Wolde leer je kennen als een jongen vol humor, positiviteit, kracht en doorzettingsvermogen. Dit boek is al enorm veel gelezen en heeft eigenlijk geen publiciteit nodig. Toch nog een aanbeveling, om te zorgen degene die het belangrijke boek vergeten zijn te lezen.
Ruud krijgt op jonge leeftijd kanker en leert daardoor het leven te waarderen. De lezers kunnen leren van de fases die hij in zijn leven doorliep. Hij heeft in zijn jonge leven zoveel levenservaring opgedaan, dat hij ons wil leren wat we eigenlijk allemaal voor moois hebben in ons leven.
Wat een prachtig, heftig en mooi boek vol humor: Licht in de tunnel. Dit waargebeurde verhaal is geschreven door Marc de Hond. Je leest over een enorm heftige tijd in het leven van twee mensen. Je leert van Marc hoe je toch kunt genieten van de fijne dingen in het leven, ook als is het leven nog zo zwaar en het vooruitzicht slecht.
Dat ik zo'n 'tante' ben die alle kinderen om me heen boeken cadeau geef, heb ik volgens mij hier al wel eens vermeld. Dat die voorzichtige opvoeding hier en daar echt z'n vruchten heeft afgeworpen, weet ik zelf ook pas sinds kort. Toen de eerstgeborene - inmiddels stagiair in een uitgeverij - me voor mijn verjaardag nu eens háár favoriete jeugdboek cadeau gaf, smolt m'n hart bijna nog meer dan toen ze voor het eerst in m'n armen lag. Blijkt het ook nog een wonderschoon boek van Patrick Ness te zijn: Zeven minuten na middernacht.
Moeder-dochter relaties zijn altijd leuk voor een boek of film. Het voordeel van een film is - voor mij - de extra laag die je krijgt door de non-verbale communicatie die je als acteurs kunt toevoegen. De toon van de stem, de blik in de ogen, de lichaamstaal in het algemeen. Heerlijk. En heerlijk pijnlijk. Dorst is een bekend boek van Esther Gerritsen, dat ik niet las. Maar ik zag wel de gelijknamige film Dorst. Met sterrencast!
Druktemaker, dichter, performer Bart Chabot met zijn snelle en drukke manier van praten, vol grootse gebaren heeft een forse brughoektumor in zijn hoofd. Een wat??? Dit verzint zelfs iemand als Chabot niet als grap. Het gaat weliswaar om een goedaardige tumor, maar evenzogoed was het vreselijk nieuws voor hem en zijn gezin.
Over de aanloop naar de diagnose en zijn ervaringen daarna beschreef Bart Chabot in columns in het Algemeen Dagblad. Deze columns zijn op de website van de Hersenstichting terug te lezen.
In februari 2011 verscheen zijn boek Diepere lagen over zijn ervaring met leven met een hersentumor en de turbobestraling.
Van de achterflap Vlak voor zijn vakantie ondervindt Bart Chabot de eerste, op het oog onschuldige verschijnselen van wat een paar weken later wordt ontdekt: een forse brughoektumor vlak bij zijn hersenstam. Samen met zijn vrouw belandt hij in de medische molen en het is aan hem om een keuze te maken voor de beste behandelmethode. De eenmalige intensieve bestraling die hij kiest, bezorgt hem een enorme dreun.
Het is een ontroerend én humoristisch boek geworden. Vrijwel overal ziet hij de humor van in. Zijn beschrijving van de taferelen in de wachtkamer bij de dokter is hilarisch. De scene waarin een stalen frame aan zijn hoofd wordt bevestigd vond ik grappig maar tegelijkertijd ook heel benauwend. De lichamelijke ongemakken, zoals zijn linkeroog dat niet meer open wil. Zijn jongste zoons die geinen dat ze nu mooi met hem langs de deuren kunnen gaan voor Halloween.
Chabot zwelgt niet in zelfmedelijden maar laat zich ook als kwetsbare man zien, die vindt dat de tumor hoe dan ook gestopt moet worden. Zijn vrouw en kinderen kunnen hem nog niet missen. Helaas heeft het nog (nog) geen happy end. Pas in oktober 2012 wordt duidelijk of de behandeling afdoende is geweest.
Chabot wilde geen “huilie-huilieverhaal” schrijven. Wat mij betreft is hij daarin uitstekend geslaagd.
Bestaat toeval? Annemarie begon haar blogpost ook al met deze woorden. Een paar weken geleden las ik Nu ik dood zal gaan van Randy Pausch. En nu blijkt dat de publicatiedatum van deze post exact twee jaar na zijn overlijden is. Bestaat toeval?
Randy Pausch (1960-2008), getrouwd, kinderen van één, twee en vijf jaar oud, Amerikaans hoogleraar informatica en pionier op het gebied van de virtual reality, kreeg in 2006 te horen dat hij nog maar enkele maanden te leven heeft: hij heeft terminale alvleesklierkanker.
Bij de Carnegie Mellon Universiteit van Randy Pausch worden lezingen gehouden onder de noemer “Last Lecture”, waarbij professoren wordend uitgenodigd te vertellen welke wijsheid ze de wereld zouden meegeven als ze nog kort te leven hebben. Ook Pausch wordt gevraagd zo'n lezing te geven. In zijn laatste lezing “Really Achieving Your Childhood Dreams” vertelt hij hoe zijn kinderdromen waarmaakte en hoe je andere mensen daarbij kunt helpen.
Hij doet dit overigens zonder daarbij sentimenteel of triest te worden. Hij is grappig, enthousiast en inspirerend.
Hij besluit zijn levenslessen in te spreken en uit te laten werken door een journalist van de Wall Street Journal, geen kostbare tijd met schrijven verloren te laten gaan. Zijn boek is hiermee een persoonlijke uitwerking geworden van de vraag wat de schrijver zijn drie hele jonge kinderen én de wereld wil meegeven, wetend dat hij binnen een half jaar zal sterven.
Het is absoluut geen triest verhaal, ik heb geen moment het idee gehad dat ik een verhaal van een stervende of verbitterde man las. Integendeel, hij vertelt inspirerend over zijn levenslust en -filosofie. Een veelgebruikt citaat van hem "De muren die je in je leven tegenkomt, zijn er voor een reden. Zij geven ons de kans om te bewijzen hoe graag we echt iets willen". Interessant vond ik ook "Schrijf geen mensen af, geef hen tijd en zij zullen je verrassen".
Het verhaal van Randy Pausch is (helaas) niet uniek, maar bijzonder vond ik wel dat hij op deze manier een testament in woorden heeft nagelaten voor zijn kinderen.
Hieronder kun je 'The last lecture' van Randy Pausch bekijken.De totale duur van de presentatie is 1,5 uur, maar ik vond het de moeite waard!
