De prins van Filettino - Geert Kimpen

Geert Kimpen heeft in 2012 vast niet bedacht dat in 2015 een EU-land zich mogelijk zou kunnen gaan afscheiden van de EURO. In De prins van Filettino is het precies dat wat er gebeurt. Weliswaar gaat het niet om een land dat zich afscheidt, maar om een klein bergdorpje ergens in Italië in de buurt van Rome. Daar zegt de burgemeester 'Basta'. Hij is de crisis in Europa en de bezuinigingen zat, verklaart het dorp onafhankelijk en roept zichzelf uit tot prins. In een notendop trekt aan ons voorbij wat de gevolgen zijn van een dergelijk besluit.
'De prins van Filettino' is gebaseerd op het waargebeurde verhaal van burgemeester Luca Sellari van Filettino.

Dit kan niet waar zijn

Kuifje bij de Bankiers. Dat is de ondertitel van een interessante recensie over het jongste boek van Joris Luyendijk: Dit kan niet waar zijn. Het boek ligt sinds de verschijning in elke Top 10. Samen met de uitzending van Tegenlicht bereikt Luyendijk dat de gewone mens iets meer snapt van die onbegrijpelijke bankensector. En dat die gewone mens nu toch langzaamaan in beweging komt en overstapt naar een meer eerlijke bank. Gaat dat helpen?

Je hebt het niet van mij, maar...: een maand aan het Binnenhof

Joris Luyendijk vrij toegang geven om een maand lang onderzoek te doen in "de vierkante kilometer rond het Binnenhof" en hem vragen daar dan een boekje over te schrijven. Het leek zo`n leuk idee maar ik vraag me af of ze in Haagse kringen achteraf zo blij zijn met het resultaat. Want Je hebt het niet van mij, maar... geeft een fascinerend, verbijsterend en soms ook ontluisterend beeld van de Haagse politiek.

Als antropoloog is Joris Luyendijk getraind om groepen mensen te analyseren als stammen. Zo'n stam heeft een hiërarchie, en wordt bij elkaar gehouden door codes, taboes en mythes, een gedeeld idee van was "normaal" is. Het Binnenhof is volgens hem het jachtterrein van vier stammen: lobbyisten, voorlichters, journalisten en politici. Vervolgens is hij alle stammen gaan bevragen over welk gedrag wordt beloond of bestraft, wat de geschreven en ongeschreven regels zijn en hoe je omhoog komt in hun wereld.

Elke stam krijgt een eigen hoofdstuk in Je hebt het niet van mij, maar... en het is razend knap hoe hij in een maand tijd dat wereldje weet te analyseren. Hij doet verrassende ontdekkingen (ook voor hemzelf) bijvoorbeeld de verstrengeling van de vier stammen, de ondoorzichtigheid van de Nederlandse politiek cultuur, de minimale ondersteuning van Nederlandse politici (een buitenlandwoordvoerder die de hele wereld in zijn portefeuille heeft, parttime...) en de grote macht van de ambtenaar.

Joris Luyendijk geeft een uniek kijkje in de keuken van de Nederlandse politieke macht met ook erg leuke details zoals de bodes die onervaren Kamerleden een seintje geven als ze niet door hebben dat ze in de zaal van de Tweede Kamer gefilmd kunnen worden en zitten te gapen of in hun neus peuteren. Of dat gezichtsbeharing het slecht doet op TV en er dus (bijna) geen politici zijn met een snor of baard. Deze bewering heb ik zelf antropologisch hier en hier gecheckt en het is waar! Ik heb maar één kamerlid met wat gezichtsbeharing kunnen ontdekken.

Reserveer Je hebt het niet van mij, maar... in onze catalogus

Je hebt het niet van mij, maar.... - Joris Luyendijk

Joris Luyendijk kennen de meesten van ons vooral van zijn boek Het zijn net mensen: beelden uit het Midden-Oosten waarin hij zijn visie op het Midden-Oosten beschrijft, na een verblijf van 5 jaar in het Midden-Oosten als correspondent voor diverse media. Hij ondervond aan den lijve bezetting, dictatuur, terreur en oorlog. Hoe meer hij meemaakte, hoe verbaasder hij werd over de kloof tussen wat hij als correspondent ter plekke zag en wat hij daarvan terugzag in de media.

Met Het zijn net mensen zorgde hij voor de nodige commotie.  Als antwoord op dit boek verscheen Het maakbare nieuws waarin achttien journalisten aan de hand van hun eigen ervaringen in gaan op deze vragen en laten zien dat er op Luyendijk wel degelijk wat valt af te dingen.
Luyendijk kreeg van Nieuwspoort de mogelijkheid een maand lang aan het Binnenhof door te brengen. Je hebt het niet van mij, maar... is zijn verslag over de spelletjes die worden gespeeld in Den Haag, over de verstrengeling tussen politiek en journalistiek. En ook met dit boek zorgde hij opnieuw voor de nodige discussie in journalistenland. Hij citeert bijvoorbeeld een anonieme communicatieadviseur die in typische communicatie taalgebruik stelt: 'ik geef een stukje communicatieadvies naar de klant toe hoe die zich in het mediatraject proactief in de markt zet.'

Luyendijk schrijft toegankelijk en voor een breed publiek. Beide boekjes zijn leuk om te lezen en uiteindelijk minder onthullend dan het lijkt. Want die verwondering is deels ook gespeeld, Luyendijk weet natuurlijk ook hoe het spel wordt gespeeld. Het eerlijkst is hij dan ook in zijn nawoord. Hij wijst er op dat zijn rapportage, die vooral gericht is op de sociëteit (bar en restaurant), gezien moet worden als een “schets van een sneltekenaar”.

Woensdag 26 september is Joris Luyendijk te gast als favoriete schrijver van burgemeester Frank Kerckhaert. Het gesprek zal zeker ook over deze onderwerpen gaan. De gespreksleiding is in handen van Nicolet Steemers.

Reserveer Het zijn net mensen in onze catalogus
Reserveer Je hebt het niet van mij in onze catalogus
Reserveer Het maakbare nieuws in onze catalogus

Het zijn net mensen

Ergens in de jaren negentig van de vorige eeuw woedde er een afschuwelijke oorlog in het Balkan gebied, in wat eens Joegoslavië heette. Ik kan me nog goed herinneren hoe we geïnformeerd werden over de wandaden die er plaatsvonden en hoe Serviërs werden beschuldigd van genocide en we daar ook in de dagelijkse verslaggeving de niet te beschrijven beelden van zagen.
Een vriend van ons is getrouwd met een Servische vrouw en in die tijd praatten we natuurlijk veel over de oorlog en hadden we het over hoe het dagelijkse leven doorgang vindt in een door oorlog geteisterd land. Maar ook hadden we het over hoe je als Servische de berichtgeving in Nederland ondergaat en hoe je daarover met je geliefden in je geboorteland communiceert. Nou is onze vriendin zeer integer en was zij in haar reacties naar ons, verontwaardigde Nederlanders die het allemaal zo goed wisten, altijd zeer diplomatiek in haar woordkeuze als het ging om de rol van de Serviërs (die was ook niet goed te praten, en dat deed ze ook niet). Wat mij daarin altijd is bijgebleven is haar commentaar dat als je er zelf woont en het allemaal zelf meemaakt de waarheid er soms heel anders uitziet.

En dat is nu precies waar 'Het zijn net mensen' van Joris Luyendijk over gaat. Aan elk verhaal zitten twee kanten en wat is nu eigenlijk dé waarheid? Hoe ver ga je om je boodschap in de wereld zetten en hoeveel macht hebben de media eigenlijk?
Zonder dat ik iets wil afdoen aan alle vreselijkheden die er hebben plaatsgevonden en die nog steeeds plaatsvinden, is de belangrijke boodschap van dit boek natuurlijk dat je altijd ook je eigen gezonde verstand moet gebruiken en niet bij voorbaat klakkeloos moeten aannemen wat je krijgt voorgeschoteld door de media. Kon je bij mijn vriendin nog zeggen dat ze, als Servische, misschien niet anders kon, Joris Luyendijk wás 'de media' (in dit geval in het Middenoosten) en weet dus als geen ander hoe verslaggeving in z'n werk gaat. Sinds ik zijn boek heb gelezen bekijk ik 'het Journaal' in ieder geval met een (nog) kritischer blik.

Reserveer in onze catalogus