Eck's Platenkast #1: John Hiatt - Bring The Family

Ik dacht bij mezelf: 'Kom, ik begin een serie'. Recensies van nieuw verschenen albums zijn genoeg te vinden, dus waarom geen aandacht voor de platen die grote indruk op mij hebben gemaakt? Of die volgens mijn bescheiden mening in elke platenkast thuishoren.. Vandaar dus deze rubriek 'Eck's Platenkast'. En laat ik dan maar gelijk beginnen met een van de belangrijkste: 'Bring The Family' van John Hiatt.

1000e Bieblogpost: Eck blogt verder...

We hadden al een lustrumfeestje, maar nu alweer een nieuw heugelijk feit: 1000 berichten op dit Bieblog! En volgens de officiële statistieken is dit bericht echt de 1000e...  Eck pinkt een traantje weg hoor... Dit Bieblog voelt toch een beetje als 'mijn kindje', vandaar. Dus ook ik ga kort terugblikken op mijn eigen berichten én de berichten van anderen. En jullie als lezers weten uiteraard waar mijn passie ligt: bij de muziek.

Ik heb heel wat treurnis over jullie heen gestort, zo blijkt. De voorliefde voor americana en liedjes over alles wat mis kan gaan druipt er vanaf.

John Hiatt - Dirty Jeans And Mudslide Hymns

Is dit dan het album van het jaar? Als echte fan van John Hiatt ben ik al snel geneigd tot die conclusie... Maar ok, ik hou een slag om de arm.

John Hiatt is terug. Van nooit weggeweest naar mijn idee. Met 'Dirty Jeans And Mudslide Hymns' heeft hij weer een ouderwets goede Hiatt-plaat afgeleverd. Waar de meeste recensenten van mening zijn dat het voor het eerst sinds lange tijd weer kwaliteit heeft, ben ik wat milder gestemd. Ik vond de voorganger echt niet slecht. Maar deze is wel beter!


Hij lijkt beter bij stem, en de productie van het album zorgt voor een sound met meer diepgang. Liedjes schrijven en zingen als ambacht, dat is wat het is.

Vanaf zijn eerste album in 1974 heeft Hiatt een grootse carrière opgebouwd. Net als elk ander artiest die zo lang meedraait, met heel wat ups and downs, maar met de herinnering aan heel erg veel mooie songs. Albums als Riding With The King, Bring The Family en opvolger Slow Turning zijn daarnaast echte meesterwerken. Met het met Ry Cooder, Nick Lowe en Jim Keltner gemaakte Bring The Family, en vooral de single Have A Little Faith In Me, als de klassieker die Hiatt echt een grote naam binnen de muziek maakte.(..) Slimme zet was het aantrekken van producer Kevin “Caveman” Shirley, die eerder met producties voor Black Crowes, Aerosmith en Joe Bonamassa bewezen heeft een fijne vette productie neer te kunnen zetten. Dit resulteert in een wat rijker geluid dan de pure producties die Hiatt’s laatste albums waren. Het past de rock-meets-country songs van Hiatt uitstekend, juist omdat hij voor dit album een wat ambitieuzere koers dan op zijn vorige albums vaart. Luister naar het prachtige Don’t Wanna Leave You Now en je begrijpt wat ik bedoel. (writteninmusic.com)

Herinneringen
Hiatt had 'Slow Turning' net uitgebracht toen ik hem voor het eerst live zag in het ook al net nieuwe Muziekcentrum in Enschede. "I understand this is a new facility here. I think it's just fine!" Vaak moet ik bij het beluisteren van John Hiatt nog terugdenken aan dat concert. Dat komt ook omdat ik de vriendin met wie ik naar het concert was nog net niet in haar nek durfde te kussen en om verkering durfde te vragen, maar dat terzijde. Eind vorig jaar was Hiatt in Paradiso, op de kop af 22 jaar na dat voor mij zo memorabele optreden: ook dat was weer genieten. Deze nieuwe plaat doet verlangen naar weer zo'n live-ervaring. En aangezien Hiatt zijn vaste schare fans in ons land heeft, komt ook dat vast wel goed...
In de tussentijd valt er genoeg moois te beluisteren!





Reserveer in onze catalogus

John Hiatt - The Open Road

Ik was erg benieuwd naar het nieuwe album van John Hiatt. Ik ben al jaren fan en persoonlijk verantwoordelijk voor één van de meest gebruikte zoektermen in onze catalogus... Onlangs schreef ik al over het dubbelconcert van Hiatt en Lovett, dat overigens prachtig was. Maar het wachten was nog op de nieuwe plaat van de meester. En het wachten werd beloond.

The Open Road is een plaat die staat als een huis: iets steviger dan de voorganger Same Old Man, en wellicht dat mede daardoor de slijtage van zijn stem iets minder opvalt. Het past beter, het stoort niet, het blijft boeien.

"In voorgaande jaren gingen mijn nummers over thuiskomen", zegt Hiatt. Maar bij deze 11 nieuwe nummers, waaronder "Haulin" en het titelnummer "The Open Road" is thuis nooit de bestemming...

Bij het horen van het intro van 'What kind Of Man' herken ik opeens de sfeer en de sound van Bring The Family, de klassieke Hiatt-plaat die in een paar dagen tijd live is opgenomen: een sound die lang niet terug is gekomen bij titels die daarna zijn verschenen. Kortom: het kan me bekoren!
Als het goed is, komt Hiatt mét band naar Nederland deze zomer; dat heeft hij in ieder geval beloofd tijdens het al eerder genoemde concert met Lyle Lovett. Bij wijze van voorproefje de opname van het optreden in de show van David Letterman, waarbij we gelijk het antwoord krijgen op de vraag van Lyle Lovett: "Do or do you not own a Telecaster?"



Reserveer in onze catalogus

De mooiste van John Hiatt?

Mensen die mij kennen, zagen het natuurlijk allang aankomen: wanneer schrijft 'ie over John Hiatt? Nou, nu dus. Niet over een specifiek album of mooi concert, maar meer met een vraag. Ik ben namelijk erg benieuwd naar de favorieten van andere Hiatt-liefhebbers. Is natuurlijk lastig kiezen, gezien z'n repertoire, maar niet onmogelijk. Niet bekend met de muziek van Hiatt (foei!), dan hieronder een willekeurige greep via Grooveshark:




Mijn favoriet: Already Loved, een b-side van de single Georgia Rae.
Maar bij deze mijn oproep:

Wat vind jij het mooiste nummer van John Hiatt en waarom?
Laat het weten in een reactie op deze post!

Ga ik ondertussen even nadenken of je hier ook iets mee kunt winnen...

Meer van John Hiatt in onze catalogus