Geruisloos verdwenen uit de bibliotheekgeschiedenis

We zitten weer in de tijd van het herdenken van oorlogsleed en vieren van de bevrijding. Voor wie denkt 'ja, nu weet ik het wel' blijven we ieder jaar verhalen uit die geschiedenishoed tevoorschijn halen. Want ja, we mogen dit nooit vergeten. Zeker nu niet! Dus kijken we naar een documentaire met Diederik van Vleuten, over ons beschamende verleden wat betreft het opnemen van Joodse vluchtelingen. En luisteren we naar de 4-mei lezing van historicus Hans Goedkoop, die ons niet alleen een spiegel voorhoudt maar hem ook fijntjes aan barsten slaat. In Bibliotheekland hebben we onze eigen Diederik en Hans als het gaat om het beschrijven van een deel van die oorlogsgeschiedenis: Mark Deckers.

Een meisje op SCHINDLER'S LIST - Rena Finder & Joshua M. Greene

 

Regelmatig vertellen mijn man en ik, onze kinderen, verhalen die wij kennen over de oorlog. Soms over een film, boek of documentaire. Zo vertelden wij ook over de film Schindler's list. De kijkwijzer geeft 12 jaar aan, toch vonden wij het lang te heftig voor onze nu 15-jarige. Binnenkort krijgt hij de film te zien.  Aangezien manlief en ik de film beide zo prachtig vonden, wist ik niet wat ik zag toen ik dit boek(je): Een meisje op Schindler's List ontdekte. Met onze 10-jarige las ik dit boek. 

Een B-boek over het verhaal van Schindler: dit gaf mij de mogelijkheid om jonge kinderen toch dit bijzondere pakkende verhaal te vertellen. Niet verteld door ons, omdat we de film kennen, maar door een ervaringsdeskundige. Het verhaal wordt verteld door Rena Finder: een meisje dat op Schinder's lijst stond. Een mooiere manier om dit verhaal te vertellen aan een kind is er niet. 

Opdat wij niet vergeten

De Tweede Wereldoorlog ligt inmiddels al meer dan 75 jaar achter ons. Maar herdenken blijft belangrijk. 'Dit mag nooit meer gebeuren'; dat is de boodschap van 4 en 5 mei. We herdenken, houden een minuut stilte en het vieren onze vrijheid. En voor wie meer wil weten zijn er duizenden boeken te lezen. 

Voor mijzelf brengen persoonlijke verhalen de boodschap het dichtst bij huis. Verhalen die ervoor zorgen dat die tijd voor me gaat leven. Dat ik me kan voorstellen hoe het geweest moet zijn. Dat ik me realiseer welke verschrikkingen mensen elkaar kunnen aandoen. Maar wat te lezen uit het grote aanbod?

Kopgeld

Het is een beetje toeval dat ik dit boek ging lezen: het was achtergebleven in ons vakantiehuisje op Terschelling. Maar zo kom je soms bijzondere boeken tegen en Kopgeld van Ad van Liempt valt voor mij zeker in die categorie. 

Kopgeld gaat over een zwarte bladzijde in de Nederlandse geschiedenis tijdens de 2e Wereldoorlog: Nederlandse premiejagers die de Nazi's actief hielpen bij de Jodenvervolging. Ad van Liempt zoomt hierbij specifiek in op de "colonne Henneicke": een door de nazi's opgerichte afdeling van circa 50 man die zich specialiseerden in het opsporen, beroven en uitleveren van hun joodse landgenoten.

Het Achterhuis

Bibliotheek Hengelo blogt Top 90: 1939 - 1948

Was u zo'n kind met een dagboek? Nou, ik dus wel. Pagina's vol ontluikend puberleven, met de bijbehorende lach & traan. Ouders, school, vrienden, familie, eerste liefde, eigen lichaam, andermans nukken, niets en niemand bleef bespaard. Vooral ikzelf niet. Wat ik heel goed kon, was heel veel vragen stellen. Maar meestal gaf er niemand antwoord.

Ergens in die periode van m'n eigen schrijfsels kwam Het Achterhuis op m'n pad. Ik weet nog dat ik eigenlijk meer gefascineerd was door het verhaal achter het dagboek dan door de inhoud ervan. Een meisje van mijn leeftijd, ondergedoken, omgekomen, alleen een vader die overblijft en dan ineens alles wat haar dagboek teweeg heeft gebracht. Tot op de dag van vandaag verschijnen er toneelbewerkingen, films en boeken over 'het leven van'.

Ik weet ook nog dat ik me tijdens het lezen afvroeg wat er dan toch zo bijzonder aan was. Was Anne Frank echt zo'n goede schrijfster? Maar waar zat hem dat dan in. Was ze echt zo wijs? Maar ze kon toch ook best 'kwebbelen'. Of kwam het door datgene wat ze meemaakte? En al die andere schrijnende boeken en dagboeken van oorlogsslachtoffers dan. Of zou al die aandacht voortkomen uit diezelfde fascinatie als de mijne. Of was ik misschien gewoon nog te jong om het te snappen. Het Achterhuis heeft me toen in ieder geval wel geïnspireerd om zelf te blijven schrijven, om een eigen Kitty in m'n leven te roepen en zelfs om meer aandacht te besteden aan wat en hoe ik schreef. Maar een antwoord op al die brandende vraag heb ik nooit gevonden.

Speciaal voor deze Top 90 heb ik Anne's dagboek weer uit de kast gehaald en het met volwassener ogen herlezen. Of ze een groot schrijfster zou zijn geworden, durf ik niet te zeggen. Haar kracht en wijsheid zit wat mij betreft vooral in de laatste 20-30 pagina's. Maar ik moest er niet aan denken zo lang en onder die omstandigheden opgesloten te zitten met acht mensen. Dat gegeven plus de trieste afloop van al die levens, maakt het toch wel een bijzonder dagboek.

Reserveer het boek in onze catalogus
Reserveer het luisterboek in onze catalogus
Reserveer de dvd in onze catalogus