An Education

Je bent 16 jaar jong, je bent intelligent, je hebt lieve maar ietwat 'ingedutte' ouders, je houdt van kunst, muziek en Franse films - wat niet iedereen om je heen begrijpt of waardeert, de toekomst ligt aan je voeten - beginnend bij de Oxford University, maar je hebt ook een wat onbestendig 'verveeld' gevoel. Dan komt er een man je leven binnenrijden, langzaam en voorzichtig. Hij verovert eerst je hart, dan je ouders, hij neemt je mee naar een wereld vol kunst, muziek, avontuur en liefde, hij neemt je mee naar Parijs. Ben je dan als jonge vrouw opgewassen tegen de keuzes die je moet maken? Of tegen de pijn van een gebroken hart?

An Education lijkt in z'n thematiek een clichéfilm, maar dat is hij zeker niet. Het is ook lastig om in een paar zinnen te zeggen waar de film over gaat zonder de kwaliteit tekort te doen. De ontluikende liefde ontroert, de leegte, teleurstelling, worsteling en pijn ontroeren evenzeer. Het Oxford-Engeland, dat met name door Jenny's ouders wordt neergezet, is weer ontroerend grappig. En het Parijse savoir vivre van Jenny's nieuwe vrienden biedt een mooi tegenwicht, zowel in ontroering als in humor. De acteurs doen vervolgens de rest, want elk personage wordt echt ontroerend subliem gespeeld.

De vraag is eigenlijk waar we het meest leren: op school - in de boeken of op straat - in het leven. Een eenduidig antwoord is er niet, maar zeker is dat sommige ervaringen meer opleveren dan welk diploma dan ook. Ik ben in ieder geval blij dat ik deze film heb gezien, die ervaring had ik niet willen missen!




Reserveer in onze catalogus

Erling Jepsen

Gelukkig ontdekte ik Erlin Jepsen pas toen er al drie boeken van hem in het Nederlands vertaald waren. Kon ik lekker doorlezen… heerlijk! Zijn boeken spelen zich meestal af op het Deense platteland, in de zestiger jaren, waar eigen normen en wetten gelden. Roddel en leedvermaak van achter kanten gordijntjes lijkt de voornaamste bestaansreden van de dorpsbewoners, tragiek met zwarte humor.

Prachtige beelden in De kunst om in koor te huilen: van de vader, kruidenier, die spreekt op begrafenissen (Allan, het zoontje van 11 met treurige ogen er naast), en zo de mensen zo tot tranen beroert, wat weer goed voor de klandizie is. De 'zwakke zenuwen' van zijn vader en Allan’s zus die vanaf haar veertiende bij papa op de sofa moest slapen. Of als Allan zijn zus ontvoert uit een psychiatrisch ziekenhuis en haar vervoert in een kruiwagen.

Hilarische scènes en groteske personages in Vreselijk gelukkig: de gehandicapte maar seksueel overactieve moeder van Hansen, het mythische moeras waarin de dorpsbewoners alles wat hen niet zint laten verdwijnen, de kruidenier die kans ziet kinderarbeid en barmhartigheid onder één noemer te brengen.

Eenvoudig qua taal en verhaal in Met oprechte deelneming. Maar zo knap hoe Jepsen in simpele zinnen een ontspoorde familierelatie beschrijft. Soms wel pijnlijk, je bent geneigd je af te wenden. Ik voelde sympathie én aversie voor deze familie. Aan het eind werd het soms gênant, maar ook banaal en absurd waar ik dan weer om moest lachen.

Bij alle boeken leek het af en toe net iets teveel van het goede, maar door de steeds verrassende wendingen wordt het nooit te plat of te gewoontjes. In het interview in de NRC vertelde hij dat hij gaat voor het brok in de keel, daar waar iets niet lekker zit. En maakt er dan een grap over. Wat mij betreft is dat prima gelukt!
De flapteksten van zijn drie boeken kun je hier lezen.
 
Reserveer De kunst van huilen in een koor in onze catalogus
Reserveer Vreselijk gelukkig in onze catalogus
Reserveer Met oprechte deelneming in onze catalogus