Eck's Jaarlijstje 2019: de 10e!

Een decennium jaarlijstjes.. Bij de start van dit blog begon had ik niet bedacht dat ik 10 jaarlijstjes op dit digitale podium zou publiceren! Maar voila: hierbij mijn lijstje voor 2019. Zoals altijd volkomen arbitrair en subjectief en wederom een eerbetoon aan de treurbeuk. Doe er uw voordeel mee tijdens de feestdagen! Ik ben iets afgeweken van mijn principe: een aantal titels is (nog?) niet beschikbaar via de bibliotheek; deze mogen beschouwd worden als aanschafsuggesties! Have fun and happy holidays!

Eck's Jaarlijstje 2018

Bent u er weer klaar voor? De eh.. 'C' zit weer in de maand, dus jaarlijstjestijd. Mijn persoonlijke selectie van de 10 mooiste platen van het jaar. Dubieus en arbitrair als altijd, maar het staat u uiteraard net als in voorgaande jaren vrij om aan te vullen...
Laat vooral weten wat u er van vindt, en welke juweeltjes ik nog gemist heb! Happy holidays with sad songs!

Eck's Jaarlijstje 2017

It's here again..! De uitvallende kerstbomen rukken op en nemen steeds meer leefruimte in, de bijbehorende deuntjes ben je al ruim voor de feestdagen zat omdat ze eindeloos herhaald worden, en binnenkort ruikt het op straat weer naar een mengeling van oliebollen en vuurwerk.. Maar gelukkig is daar Eck's Jaarlijstje! Voor als niks meer helpt... ;-)

Eck's Jaarlijstje 2016

Het is weer een mooie ijst geworden, al zeg ik het zelf.... Ergens dit jaar bekroop mij het gevoel dat de oogst wat mager was, maar dat werd richting eind 2016 wel goed gemaakt.
Wat overblijft? De 12 platen die me bij gaan blijven en waar ik nu al een tijdje van geniet.
Niet eens met de keuze? Dat mag natuurlijk, zoals ieder jaar. Ik hoor graag welke parels er volgens jullie nog moeten worden toegevoegd. Titels nomineren voor verwijdering is uiteraard uit den boze. Veel luisterplezier, onder het motto: liever een treurbeuk dan een kerstboom!!

Eck's Jaarlijstje 2015: women

Na het publiceren van mijn jaarlijstje kreeg ik van een paar mensen en collega's de opmerking dat de vrouwen wel erg ondervertegenwoordigd waren... Een venijnig "dan moeten ze maar betere platen maken" lag op de loer, maar daartoe wens ik mij uiteraard niet te verlagen. En dus ben ik maar eens gaan denken: heb ik ze dan gemist? Of vielen ze toch echt buiten de top 10? Hoe dan ook begon het gevoel mij te bekruipen dat ik nog iets recht te zetten had. Dus bij deze een bonus-lijstje: de mooiste in het afgelopen jaar verschenen platen van zangeressen!

Eck's Jaarlijstje 2015

Ik kan er niks aan doen: het is toch een beetje mijn blog-hoogtepunt van het jaar... Alweer voor de zevende keer presenteer ik mijn persoonlijke voorkeuren op muziekgebied. Voor de goede orde herhaal ik het maar weer even: volkomen subjectief en arbitrair, niet gehinderd door enige kennis, ook niet door commercie. Aanvullen mag; verzoeken tot verwijdering van titels worden uiteraard genegeerd. Dit keer geen lange recensies, maar een korte persoonlijke toelichting. En een compacte spotify playlist met de (in mijn ogen) mooiste nummers van de platen, die je direct onderaan deze post kunt luisteren.  Iedereen er klaar voor? Hier komt 'ie...

Jaarlijstjes: de proloog

Binnenkort komt 'ie er weer aan hoor, mijn jaarlijstje. Dit jaar echter met een nieuw element (als 't aan mij ligt tenminste): ik wil er namelijk graag een lijstje door lezers/luisteraars van dit blog aan toevoegen. Vandaar dus mijn oproep!
Welk album moet volgens jou absoluut op het jaarlijstje 2015?
Daarbij mag je gewoon dezelfde criteria gebruiken als ik. Hij moet dit jaar zijn uitgekomen en jij moet 'm mooi vinden... ;-) Laat dus weten welke plaat (of platen) er volgens jou in thuis horen en vertel kort waarom. Bijdragen mag je vóór vrijdag 18 december mailen naar info@sadsongs.nl. Alvast bedankt en stay tuned!

1000e Bieblogpost: Eck blogt verder...

We hadden al een lustrumfeestje, maar nu alweer een nieuw heugelijk feit: 1000 berichten op dit Bieblog! En volgens de officiële statistieken is dit bericht echt de 1000e...  Eck pinkt een traantje weg hoor... Dit Bieblog voelt toch een beetje als 'mijn kindje', vandaar. Dus ook ik ga kort terugblikken op mijn eigen berichten én de berichten van anderen. En jullie als lezers weten uiteraard waar mijn passie ligt: bij de muziek.

Ik heb heel wat treurnis over jullie heen gestort, zo blijkt. De voorliefde voor americana en liedjes over alles wat mis kan gaan druipt er vanaf.

Blake Mills - Heigh Ho

Traditiegetrouw gaan mijn eerste blogs in het nieuwe jaar over platen die net niet in mijn jaarlijstje terecht zijn gekomen. Het album 'Heigh Ho' van Blake Mills is zo'n plaat. Blake Mills geniet nog niet de bekendheid die hij verdient, maar mensen die zijn muziek gehoord hebben zijn vrijwel onverdeeld enthousiast.
Blake Mills is misschien wel één van de beste gitaristen van dit moment. Dus. Hij blinkt uit in originaliteit, met gevoel voor diverse stijlen en stromingen. En dat alles ook nog eens zonder de fout te maken om die virtuositeit uitbundig te etaleren. Geniet, maar speel met mate. Zoiets.

Oproep: 10 platen die in elke platenkast thuis horen

Het nieuwe jaar is begonnen, dus de jaarlijstjes hebben we gehad. Maar ik bedacht me dat het best eens leuk kon zijn om op dit blog nog een ander lijstje te publiceren.

Dus begin ik 2015 met een oproep aan alle lezers: welke 10 albums horen volgens jullie in elke cd- of platenkast thuis? Doe mee!

Eck's Jaarlijstje 2014

It's the most wonderful time of the year... Tijd voor mijn jaarlijstje! En jullie kennen mijn motto: liever een treurbeuk dan een kerstboom. Dus hieronder weer mijn persoonlijke selectie van de mooiste platen van het afgelopen jaar.

Er is wel één kleine verandering ten opzichte van voorgaande jaren. De albums die (nog?) niet via de bibliotheek te leen zijn, staan op een gedeelde plaats... Een lijstje dat recht doet aan de artiesten in kwestie dus. En stiekem dus een top 12...

Holly Williams - The Highway

Zo! Nu mijn jaarlijstje alweer een paar weken online staat is het tijd voor die platen die aan mijn aandacht ontsnapt zijn. Er zijn gelukkig altijd meer mensen die een mooi lijstje maken aan het eind van het jaar, en daar maak ik graag gebruik van.

Zo was het album 'The Highway' van Holly Williams echt aan mij voorbij gegaan, maar kwam ik 'm gelukkig tegen op een ander lijstje. En bij het beluisteren werd al snel duidelijk dat ik hier alsnog wel even wat aandacht aan wil schenken: wat een heerlijke cd!

Eck's Jaarlijstje 2013

 

Het is de tijd van het jaar: bij deze weer mijn jaarlijstje! Ook hier weer een lustrum, want de vijfde op rij...  Jullie kennen het recept inmiddels. Over smaak valt niet te twisten, maar dat betekent niet dat je 't er niet over mag hebben! Dit zijn ze voor mij dit jaar, maar ook ik mis nog genoeg: ik hoor en zie ook niet alles. Er is zoals altijd maar één regeltje voor mij, en dat is dat de albums via de bieb geleend kunnen worden. Dit jaar heb ik echter iets meer vrijheid genomen, omdat er 2 platen zijn die ik niemand wil onthouden. Zie het als...

Jason Isbell in Hengelo!

De mooiste plaat van dit jaar. Nu al. Misschien niet zo spannend meer voor mijn jaarlijstje, maar nu inmiddels ook bekend is dat Jason Isbell een concert komt geven in Hengelo kan ik onmogelijk wachten met het delen van mijn enthousiasme.

'Southeastern' moet officieel nog uitkomen in Nederland, maar was natuurlijk al lang en breed te krijgen voor de liefhebbers (ook in de bieb!).
En wat een heerlijk begin van een fantastisch album: rauw, oorspronkelijk, kippenvel, noem maar op...

"In zijn thuisland de VS is Jason Isbell al een behoorlijk grote naam. Toch zal die alleen nog maar groter worden, ook bij ons. En terecht, hij is namelijk één van de beste songwriters van dit moment. Daarnaast is Isbell ook nog eens een klasse muzikant. Dat bewees hij niet alleen als lid van de Drive-By Truckers, maar ook op zijn vorige album Here We Rest (met band 400 Unit). Dat was een mooie schijf, zijn nieuwste soloalbum Southeastern is nog vele malen beter. Nog maar 34 jaren jong maakt de man uit Greenhill (Alabama, in de buurt van het legendarische plaatsje Muscle Shoals) op Southeastern een adembenemend mooie mix van country, rock en folk. Zonder 400 Unit, wat betekent dat een groot deel akoestisch is. En belangrijker, het album is bijzonder persoonlijk. Dat hoor je meteen al, op opener Cover Me Up. Deze gevoelige ballad (let ook op het mooie gitaargeluid) kent vocale uithalen van Isbell die door merg en been gaan. Duidelijk wordt dat hij ervaring heeft met zowel verslaving als afkicken. Op dit nummer maakt hij zijn grootsheid als tekstschrijver ook meteen duidelijk:

“So girl leave your boots by the bed, we ain’t leaving this room 

‘Til someone needs medical help or the magnolias bloom

It’s cold in this house and I ain’t going out to chop wood

So cover me up and know you’re enough to use me for good”

Een andere briljante tekst hoor je op Elephant, een nummer over een stel, waarvan de vrouw kanker heeft. Van deze track is hieronder een live-versie te zien/horen. Een nummer met een heftige tekst, maar oh zo raak en oh zo mooi:

“There’s one thing that’s real clear to me

No one dies with dignity

We just try to ignore the elephant somehow”

Isbell lijkt zijn eigen leven weer op de rails te hebben, hij lijkt weer hoop te hebben. Dat hoor je op nummers als New South Wales en Relatively Easy. Toch gaat hij op dit album nog een keer diep, confronteert hij de luisteraar met zware kost. Alsof hij definitief afscheid wil nemen van ‘dat’ leven. Dit jaar trouwde hij met muzikante Amanda Shires. Op Southeastern is zij ook te horen, op het nummer Traveling Alone zingt ze mee en speelt ze viool. Een nummer eerder, op Stockholm, krijgt hij ook al vocale hulp van een dame. Dan is het van Kim Richey. Zo mooi als de stem van Isbell solo is, zo mooi blijkt die ook te passen bij een goede vrouwenstem. Het album kent niet alleen melancholie en ballads. Flying Over The Water is bijvoorbeeld een lekkere rocktrack, met een gitaarsolo waar fans van Neil Young en Crazy Horse van zullen smullen. Blijf ademen! Southeastern kent nog een heerlijke rocker, het rechttoe-rechtaan nummer Super 8.  Rock and Roll zoals het bedoeld is:

“Don’t want to die in a Super 8 Motel

Just because somebody’s evening didn’t go so well”

Isbell schrijft niet alleen mooie nummers, hij schrijft ook leuke en interessant tweets. Hij is een fanatieke twitteraar, volg hem dus ook vooral op Twitter. Maar belangrijker, luister naar zijn muziek. Luister naar Southeastern. Een tijdloos mooi album, dat hoe dan ook hoort bij het beste wat Americana in 2013 te bieden heeft. En hoewel Isbell – als gezegd – zeker nog verder gaat groeien (hij wordt een héle grote!), dit album verdient echt al 5 sterren. Pijnlijk mooi!" (writteninmusic)

Vrijdag 29 november komt Isbell naar Metropool, onder de noemer 'PopEye Presents': een absolute must voor de roots-liefhebbers! De absolute nummer 1 van komend jaarlijstje moet je natuurlijk live gezien hebben. Om een idee te krijgen: hier is een concert te beluisteren van kort geleden! De verrassing voor mijn persoonlijke ranglijstje is er misschien af, maar mensen: dit moet je horen...

Reserveer in onze catalogus

Gretchen Peters - Hello Cruel World

Gretchen Peters kwam met het album 'Hello Cruel World' net niet in mijn jaarlijstje terecht. Waarom? Niet echt een goede reden te noemen... Want waarom hou ik mij eigenlijk aan lijstjes van 10 albums? Waarom geen 12 van 2012? Had gekund, maar goed: alsnog aandacht voor deze prachtige plaat.

In de openingstrack smijt ze er direct flink wat violen tegenaan, maar verder is Hello Cruel World van Gretchen Peters een behoorlijk sobere rootsplaat met invloeden uit de country en de folk. Dat Gretchen Peters de 50 inmiddels is gepasseerd hoor je in haar stem, die is voorzien van een mooi rauw en doorleefd randje, maar zie je ook terug in haar persoonlijke teksten. Iedereen krijgt zijn of haar portie vervelende ervaringen te verwerken, maar Gretchen Peters is afgaande op haar teksten wel erg ruim bedeeld wanneer het gaat om tegenslag en misère. Het komt de kracht van haar muziek alleen maar ten goede, want de van flink wat melancholie voorziene songs raken je stuk voor stuk in het hart. Hello Cruel World valt niet alleen op door de persoonlijke songs van Gretchen Peters en de emotievolle wijze waarop ze deze vertolkt, maar spreekt ook in muzikaal opzicht aan, wat op het conto van ervaren muzikanten als Will Kimbrough, Vicktor Krauss, John Gardner en Barry Walsh kan worden geschreven, waarvan vooral de eerste opvalt door prachtig gitaarspel. Hiernaast zorgt Kim Richey voor achtergrondvocalen en komt niemand minder dan Rodney Crowell opdraven voor een indringend duet. Met Hello Cruel World heeft Gretchen Peters een plaat gemaakt die beter is dan de laatste platen van grootheden als Emmylou Harris en Lucinda Williams en ook de competitie met de jonkies best aandurft. Alle reden dus om deze plaat op te pikken en Gretchen Peters te erkennen als een van de smaakmakers in het genre. Erwin Zijleman

Als ik bovenstaande recensie lees, vraag ik me toch weer opnieuw af of ze geen plekje had verdiend bij al dat moois van vorig jaar.  Want dit is toch wel voer voor mij als liefhebber van americana en roots. Heerlijke stem, opnieuw dat kraakje, en fantastische begeleiding.
Een warm aanbevolen luistertip dus! En daarbij ook nog de mogelijkheid om haar live te bewonderen, want eind maart staat ze op een paar Nederlandse podia.
Het belooft nu alweer een mooi muzikaal jaar te worden...


Reserveer in onze catalogus

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)

2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)

3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)

4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)

5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)

6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)

7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)

8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)

9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)

10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 

Shelby Lynne - Revelation Road

Een album dat mijn jaarlijstje net niet haalde is Revelation Road van Shelby Lynne. Waarom niet? Tsja, eigenlijk lastig om daar een antwoord op te geven.. Omdat kiezen altijd lastig is? Nou ja, in ieder geval grijp ik de gelegenheid maar aan om alsnog aandacht te vragen voor deze mooie plaat.

"Het is een zeer persoonlijke cd geworden waarop ze voor het eerst over de dramatische gebeurtenis zingt die haar leven ingrijpend heeft veranderd. Toen Lynne zeventien was schoot haar aan alcohol verslaafde vader haar moeder voor de ogen van Lynne en haar jongere zus Allison Moorer dood en sloeg daarna de hand aan zichzelf. De zussen werden opgevangen door familieleden, maar het moge duidelijk zijn dat dit een levenslang trauma heeft opgeleverd. In "I'll Hold Your Head" zingt ze over de ruzies tussen haar ouders en hoe zij als oudste zus haar zusje Allison opvangt en troost. In "Heaven's Only Days Down The Road" zingt Lynne op schrijnende wijze over de moord op haar moeder en zelfmoord van haar vader. 'Can't blame the whiskey or my mammy's ways, two little girls are better of this way, oh yeah'. Het nummer eindigt met twee knallen, de twee schoten die een einde maakten aan het leven van haar ouders. Huiveringwekkend, maar intens en prachtig, en dat geldt voor alle nummers. Tezamen vormen ze een afrekening met demonen uit het verleden. Shelby Lynne bewandelde haar Revelation Road helemaal alleen, ze schreef alle nummers zelf, speelde alle instrumenten op de cd en produceerde de plaat voor haar eigen label Everso Records. Het resultaat is een emotionele en ontroerende cd die louterend werkt op mij als luisteraar en dat effect hopelijk ook heeft op Lynne zelf." (fileunder.nl)

Ik blijf altijd haar album 'Just a little loving' draaien, met nummers geïnspireerd door Dusty Springfield. Da's nou met recht een klassieker die in geen enkele platenkast (hebben mensen die nog?) mag ontbreken.

Maar deze laatste cd mag er ook zijn. Die stem, die stem... Zo mooi!
Op dinsdag 28 februari staat Shelby Lynne in Paradiso: solo zonder opsmuk. Ook dat wordt vast indrukwekkend. Tot die tijd draaien we dit album grijs.





Reserveer in onze catalogus

Eck's Jaarlijstje 2011

Het lange wachten wordt weer beloond: hierbij mijn jaarlijstje met de mooiste platen van 2011. Zoals gebruikelijk volledig gebaseerd op persoonlijke voorkeur, niet rekening houdend met verkoopcijfers, populariteit of media-aandacht. Recensies zijn ook weer deskundig geselecteerd en gejat, met bronvermelding uiteraard...

Enige criterium voor opname in de lijst: te leen bij de bibliotheek (en da's op zich alweer jammer, want daardoor halen een paar geweldige albums het (nog) niet).
Excuses dus voor Rod Picott, Will Hoge, Rachel Harrington  en Steve Azar, die anders zonder meer in het rijtje zouden staan. Maar wat niet is, kan nog komen natuurlijk!

Het is een top 15 geworden dit jaar. En ik hoor je al denken: is dat niet gewoon omdat het anders te moeilijk kiezen was? Ja, dat is ook waar...

Ook deze keer is de lijst voorzien van een link naar Spotify, waarbij iedereen weer van harte is uitgenodigd om de titels die ik, om wat voor reden dan ook, niet heb opgenomen alsnog toe te voegen. Wel fijn om in dat geval even in een reactie onder dit bericht aan te geven welk album je hebt toegevoegd en waarom.
Listen & Enjoy!

1. Jeffrey Foucault - Horse Latitudes
Jeffrey Foucault is de absolute nummer 1 voor mij. Dit vind ik nou genieten... In mei van dit jaar live gezien met Mark Erelli (zie mijn jaarlijstje van vorig jaar); in februari 2012 weer in Nederland met band: gaat dat zien in Oldenzaal op 1 februari! En waarschijnlijk diezelfde middag bij Popeye in de winkel alhier in Hengelo...

"Neem maar van mij aan dat de nieuwe Jeffrey Foucault niet tegenvalt. Hoe kan het ook anders, zou je kunnen zeggen. De man weet – wederom - de juiste componenten vakkundig aan elkaar te smeden. Foucault weet een eigentijdse droge sound te maken, waarbij zijn gitaarspel een steeds dominantere positie inneemt. Niet dat zijn gitaar deze plaat teveel kleurt, maar dat de man gegrepen wordt door dit instrument moge duidelijk zijn. Hij geeft kleur aan zijn muze. Wordt daarbij (vanzelfsprekend!?) terzijde gestaan door echtgenote Kris Delmhorst, evenals door een stelletje gerenommeerde musici: Eric Heywood, Bill Conway en Jennifer Condos. Bovendien is niemand minder dan oudgediende Van Dyke Parks (toetsen en accordeon) van de partij op Horse Latitudes.
Eindejaarslijstjes waarbij een recensent slechts 10 titels mag noemen zijn niet meer van deze tijd. Een veelvoud aan kwalitatief sterke platen verschijnt, zowel van nieuwkomers als veteranen. Horse Latitudes zal ongetwijfeld bij velen hoog eindigen, en terecht. Foucault kent een kunstje, eentje waarop ik nog niet uitgekeken (wellicht beter: “uitgeluisterd”) ben. Zeer smaakvolle plaat. MOOI!"
johnnysgarden.nl

2. Oh Susanna - Soon The Birds
"Liefde, verlies en verlangen zijn de tijdloze thema’s die de Canadese singer-songwriter Suzie Ungerleider omzet in liedjes die eerst wat gewoontjes overkomen, maar na verloop van tijd naar de strot grijpen. Oh Susanna, haar artiestennaam, komt op Soon The Birds (Continental Song City/Munich) behoorlijk in de buurt van de opdracht die ze zichzelf heeft verstrekt, het schrijven van nummers die met verloop van tijd alleen maar beter worden. Met begeleiders die uit respect voor de teksten bijna bedeesd spelen, wordt hier iets gecreëerd dat niet alleen smaakvol is, maar ook de diepte van de emoties weet te raken. Oh Susanna heeft een folkstem met een lichte countrysnik die forceren overbodig maakt. Dat ze op enkele nummers toch net iets te scherp de hoogte inschiet is haar vergeven. Banjo, viool, steelgitaar, toetsen en blazers poetsen dat bezwaar weg."
altcountry.nl


3. John Hiatt - Dirty Jeans & Mudslide Hymns
Als er een album van Hiatt verschijnt, kan dat niet anders dan een hoge notering in mijn jaarlijstje opleveren. Het wachten is weer op een fraai concert in Nederland. De man blijft boeien!

"Het wordt bijna een saai verhaal maar de Amerikaanse singer/songwriter John Hiatt lijkt, in de herfst van zijn carrière, geen matige plaat meer te kunnen maken. Zijn in de countryrock gewortelde songs zijn altijd van betekenis en weten immer de juiste snaar te raken. Op zijn twintigste studioalbum werkte Hiatt samen met producer Kevin Shirley die vooral thuis is in de hardrock en werkte met groepen als Aerosmith en Led Zeppelin. Wellicht zorgde Shirley ervoor dat de singer/songwriter en zijn drie begeleiders klinken als een hechte no-nonsense band. Ieder nummer lijkt in een paar takes op de band gezet, uitgevoerd zonder tierelantijnen en in dienst van de met doorleefde stem gezongen songs van Hiatt. De plaat opent lekker stevig met Damn This Town terwijl Hiatt met Don't Wanna Leave You Now laat horen dat hij ook het schrijven van een soulvolle ballad niet is verleerd. Liefhebbers van de man kunnen zich opnieuw laven aan een uitstekend album."
Muziekweb

4. Gillian Welch - The Harrow And The Harvest
Gillian Welch is wat mij betreft verantwoordelijk voor het hoogtepunt dit jaar als het gaat om concerten. Wat was het imponerend in Paradiso begin november... Vandaar een opname van dat optreden hieronder.

"The Harrow And The Harvest is een uiterst sobere plaat waarop een akoestische gitaar en de stemmen van Gillian Welch en David Rawlings de belangrijkste en vaak ook de enige ingrediënten zijn. Gillian Welch en David Rawlings zijn nog altijd meesters in sorteren van maximaal effect met minimale middelen, waardoor ook The Harrow And The Harvest uiterst sober maar toch vol klinkt. De stemmen van Welch en Rawlings kleuren zo mooi bij elkaar dat eigenlijk iedere instrumentatie overbodig is. Ook op The Harrow And The Harvest citeert Gillian Welch weer nadrukkelijk uit de archieven van de stokoude folk uit de Appalachen, maar een aantal andere songs is hoorbaar geïnspireerd door de muzikale tradities uit het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. The Harrow And The Harvest bevat 10 tracks en ze zijn allemaal even mooi. Bij beluistering van de vijfde plaat van Gillian Welch valt op dat ze er dit keer ook in slaagt om de aandacht vast te houden in langere tracks, wat gezien het uiterst sobere karakter van haar muziek een knappe prestatie is. Ik had maar één luisterbeurt nodig om betoverd en ontroerd te worden door de nieuwe plaat van Gillian Welch en sindsdien is The Harrow And The Harvest alleen maar mooier en indrukwekkender geworden. Gillian Welch en David Rawlings doen op de zo langverwachte nieuwe plaat eigenlijk niets nieuws, maar doen hetgeen dat ze doen nog een stuk beter dan in het verleden. Of Gillian Welch inderdaad is getroffen door een jarenlange writer’s block zullen we waarschijnlijk nooit zeker weten, maar dat ze deze writer’s block inmiddels overwonnen heeft staat na beluistering van The Harrow And The Harvest als een paal boven water. Gillian Welch is niet alleen terug, maar levert als je het mij vraagt ook direct de mooiste rootsplaat van het jaar af. Bijzonder indrukwekkend."
dekrentenuitdepop.blogspot.com


5. Eilen Jewell - Queen Of The Minor Key
"Het zingen gaat Eilen Jewell zo makkelijk af, dat ze moeiteloos van de ene stijl naar de andere kan switchen. Op Queen Of The Minor Key (Signature Sounds/Continental Record Services/Munich) beweegt ze zich van een jazzy salonsfeer naar krolse rockabilly en ouderwetse country. Zo makkelijk als ze zingt ging het schrijven van de nummers deze keer niet. De artieste uit het Amerikaanse Boston had te kampen met een writers block, dat ze overwon door zich af te zonderen in een kleine hut ergens in de wildernis van Idaho. Inmiddels is haar zelfvertrouwen weer helemaal terug, getuige de albumtitel. Dat ze de koningin van het mineurakkoord kan zijn, is in belangrijke mate ook het werk van haar uitstekende begeleiders. Slepend spel en dan opeens weer stuiterend. Het is vooral gitarist Jerry Miller die met losse lusjes de coole jaren vijftig om de hippe sixties (denk aan de sfeer van een tv-serie als Mad Men) legt. Surfgitaren die cocktailglazen laten omvallen. En dan die stem van Eilen Jewell: vol hunkering, maar toch ook altijd op afstand."
altcountry.nl

6. Stephen Simmons - The Big Show
"The Big Show" is weer een erg overtuigende plaat geworden. Een plaat waarop Stephen Simmons wederom overtuigt met de ene na de andere prachtsong. Muziek die wel wat heeft van Steve Earle en Townes van Zandt, heeft Simmons toch ook een duidelijk eigen geluid, al is het maar dankzij zijn rauwe doorleefde strot en zuiderlijke tongval. Een geluid dat op "The Big Show" omwille van de sobere instrumentatie een stuk beter klinkt dan op zijn voorgangers en dat komt de kwaliteit van "The Big Show" zeer ten goede. Iedereen die bij de vorige platen van Stephen Simmons nog twijfelde, zal na beluistering concluderen dat Simmons definitief moet worden geschaard onder de betere singer-songwriters van het moment.(..) Het wachten op dit nieuwe album wordt wel degelijk beloond met een prachtplaat vol mooie sterke maar toch eenvoudige pure liedjes waarvoor Stephen nu al een zevental jaren bekend staat. Teksten vrijwel allen van Stephen's hand variëren in onderwerp, maar gaan veelal over allerdaagse dingen. Maar "The Big Show" is vooral een conceptenalbum over het leven van een clown met zijn rondtrekkende circus. Het behandelt het onderzoek naar liefde, de betekenis van het leven, de droom van erkenning en het sterke verlangen om rond te zwerven zover van huis alsook alle grote thema's van het kleine stadsleven tussen het gelach van het publiek en de eenzame nacht. Aldus, verwijst "The Big Show" niet alleen naar de korte tijd onder de spot lights maar dient zijn visie als metafoor voor het leven zelf. Wederom verplichte kost voor de americana liefhebber!"
rootstime.be

7. Henrik Freischlader - Still Frame Replay
Mijn bluestip van dit jaar: verrassend goeie plaat van topgitarist Henrik Freischlader. Doet bij een paar nummers ook wel wat aan John Mayer denken. Vooral ook fijne muziek voor in de auto (maar wel letten op je rechtervoetje...).

"Na zijn laatste studio CD  -Recorded By Martin Meinschaefer- , die vooral zeer bluesy en puur was, dan nu de opvolger Still Frame Replay. Zoals Henrik al zei in de vooraankondiging, is deze steviger en rockt meer. Het accent ligt meer op steviger gitaarwerk en een meer op de voorgrond tredende ritmesectie. Zijn markante stem blijft ook hier  imponeren, vooral in de rustiger nummers. Het is een CD geworden waarin verschillende muziekstijlen zoals  rock, jazz, funk, soul  en balladeblues aan elkaar gesmeed worden door die ene muziekstijl waaraan  Bluesmagazine haar naam ontleent: de blues (en beyond dus). Dit levert een CD op die erg divers is.
Martin Meinschaefer  was  weer verantwoordelijk voor de  analoge opnames, wat een vol en warm geluid  geeft. De CD begint met de rockende titeltrack Still Frame Replay waarin vriend en collega Joe Bonamassa met een  geweldige  solo de toon zet. De beukende drums, de scheurende gitaren en die karakteristieke stem maken het rock puur. Longer Days heeft een heerlijke groove met een strak ritme. Een jazzyswing kenmerkt Come On My Love en kan zo uit een donkere jazzclub uit vroeger tijden stammen. In What’s My Name komt de soulvolle zangstem van Henrik vol tot uiting op weer die lekkere groove. Dan zijn we bij , voor mij een van de absolute hoogtepunten: de schitterende slowblues  In Memory of Your Love. Weergaloos mooi gitaarspel, diep, gevoelig. Dit nummer raakt me enorm: ja, muziek blijft emotie. Gentlemen heeft wat funk, wat Carribisch, wat Cubaans in zich, weer helemaal anders. Dan naar de volgende rocker If I Could Only Be Myself: mooi  scheurend gitaarwerk overgaand in de  slow ballade  I’ve Got It Good  en die is groovend en relaxt met een puntige solo. Het volgende nummer Growing Old is voor mij de minste van de CD, heel erg rustig en wat eentonig. De laatste 2 nummers maken het weer helemaal goed: Do Did Done heeft een geweldig heavy intro waarbij die unieke combinatie van Henrik’s stem en gitaarspel in elkaar vloeien. De afsluiter Look At That Fool is een waardige. Een heel afwisselende mix van rustig en hard met mooie zang en koortjes. Ik raad een ieder dan ook aan deze CD te gaan beluisteren en oordeel zelf. De man blijft uniek."
bluesmagazine.nl

8. Joe Henry - Reverie
Voor mij de ultieme zondagochtend-muziek. Ochtendzonnetje door het raam, geurend kopje koffie, niks hoeft. Heerlijke plaat!

"Reverie is de opvolger van het met louter superlatieven ontvangen Blood From Stars uit 2009. Op Blood From Stars verruilde Joe Henry zijn jazzy geluid voor een bij vlagen stevig bluesgeluid dat door het formeren van een uit de kluiten gewassen band behoorlijk vol klonk. Hoewel op Reverie vrijwel dezelfde muzikanten zijn te horen als op Blood From Stars (alleen de blazers ontbreken dit keer), klinken beide platen totaal anders. Reverie is een akoestische plaat waarop Joe Henry de gedrevenheid van zijn voorganger heeft verruild voor totale ontspanning. Op Reverie wordt losjes gemusiceerd en lijkt nauwelijks aandacht besteed aan de productie. Schijn bedriegt, want zeker wanneer je de plaat met de koptelefoon beluistert hoor je uit hoeveel lagen de muziek van Joe Henry bestaat en hoe knap het allemaal in elkaar steekt. Het is nog altijd muziek die haar geheimen maar mondjesmaat prijs geeft; waarschijnlijk de belangrijkste reden voor het bescheiden succes dat Joe Henry met zijn platen weet te oogsten. Ook Reverie is weer een plaat die je moet ondergaan en die je op je in moet laten werken, waarna de ene na de andere prachtsong zich openbaart. Op Reverie bestrijkt Joe Henry de Amerikaanse rootsmuziek in de breedste zin van het woord, waarmee de plaat zich bijna laat beluisteren als een retrospectief op zijn imposante oeuvre. Het is wederom geen makkelijke plaat, maar een ieder die er de tijd voor neemt zal getuige zijn van het tot volle wasdom komen van het zoveelste meesterwerk van Joe Henry."
dekrentenuitdepop.blogspot.com


9. Amos Lee - Mission Bell
"Zes jaar geleden was het de uit Philadelphia afkomstige Amos Lee die iedereen overrompelde met zijn gelijknamige debuutalbum op Blue Note. In de slipstream van het succes van Norah Jones op hetzelfde label kregen andere jonge singer-songwriters ook kansen hun talent te laten horen. De mix van folk, soul en jazz die Lee liet horen bleek al snel onweerstaanbaar. Zijn fijn rasperige stem en zijn rijke songs bleken tijdloos en met de 2 albums die hij na zijn markante debuut uitbracht, werd zijn talent alleen maar meer bevestigd.
Dat Lee nog veel meer in petto had was al snel duidelijk. Met de hulp van de mannen van Calexico, de band die als geen ander country, folk en mariachi op een bijzonder sfeervolle manier weet samen te smelten, komt Lee nu op Mission Bell tot grote hoogten. Calexico’s Joey Burns zat voor het album achter de knoppen en speelt mee op, net als zijn maatje John Convertino. Daarnaast zijn er fijne gasten, zoals Lucinda Williams, Priscila Ahn, Sam Beam (Iron & Wine) en Willie Nelson uitgenodigd om de songs van Lee te verfraaien. Maar het gaat natuurlijk om de songs van Lee en die worden over de jaren alleen maar beter en rijker.
Het album begint nog ingetogen met El Camino maar juist met songs als Windows Rolled Down, Violin en vooral Flower komen de grote kwaliteiten van Lee goed uit de verf. De instrumentatie in de songs klinkt rijk en vloeiend, zijn stem als een soulbaken daartussen in. En gedurende het album worden de songs alleen maar mooier. Het zuidelijke karakter wat de songs van Calexico zo goed past, heeft producer Burns op een geweldige manier naar de songs van Lee weten te vertalen. De folk, soul en jazz die we van Lee kenden is met country elementen verrijkt en het past Lee uitstekend. Met een lekkere soulkraker als Jesus en een popsong als Hello Again, compleet met mariachi style blazers, laat Lee zijn klasse horen. En ook het duet Clear Blue Eyes met Lucinda Williams is een emotievolle aangelegenheid.
Met Mission Bell overtreft Lee zich op alle fronten en maakt hij zijn meest fascinerende album tot nu toe."
writteninmusic.com

10. Romi Mayes - Lucky Tonight
'Wat een wijf!' zegt John Gjaltema over Romi Mayes op altcountry.nl, en daar sluit ik me bij aan... Wel erg jammer dat ze onlangs concerten in ons land moest afzeggen in verband met ziekte. Maar ze komt het goed maken. Gelukkig maar! Kijk ook eens op YouTube naar de serie 'on the road-films' onder de titel 'The Adventures Of Mayes And Nowicki'. Als je dan niet in de stemming komt...

"Een live-album met nieuwe nummers: het is niet heel gebruikelijk. Het enthousiasme in The West End Cultural Centre in het Canadese Winnipeg is er niet minder om. Terecht, want het derde album van de Canadese singer-songwriter Romi Mayes, Lucky Tonight, overtuigt vanaf de broeierige opening 'Easy on You' tot aan het ingetogen slotwoord 'I Will'.
Samen met de uitstekende sologitarist Jason Nowicki trakteert Mayes de zaal op tien kakelverse nummers. Af en toe trommelt Ken McMahon mee of is er de tweede stem van Jaxon Haldane. Mayes begeleidt zichzelf op gitaar en bespeelt in 'I Will' – voor het eerst in haar leven live – de piano. Sterkste troef blijft haar doorleefde, licht krakende stem die goed gedijt bij de stoere blues en country.
Romi Mayes is een vrijgevochten dame die niet met zich laat sollen: over haar gevaarlijke inborst verhaalt ze in 'Don't You Mess with Me' en in 'After the Show' en 'Lucky Tonight' bezingt ze vrijpostig de vleselijke liefde. Haar gevoelige kant toont ze in 'Heavy Heart' en in het prijsnummer 'Ball and Chain'. Lucky Tonight is een prima album dat liefhebbers van Lucinda Williams en Mary Gauthier zeker zal bekoren."
kindamuzik.net

11. Ryan Adams - Ashes & Fire
Prachtig album dat niet mag ontbreken. Wat ik me wel afvraag is waarom Ryan Adams zo enorm populair is, en bijvoorbeeld bij Giel op radio 3 komt. Het is toch niet bepaald de muzieksoort die je vaak voorbij hoort komen. Waarom dan Foucault niet? Nou ja, zal wel aan mij liggen... ;-)

"Op verschillende plaatsen op het internet kun je lezen over de Ryan Adams-moeiheid die langzamerhand in de fans en volgers is geslopen. In combinatie met zijn bandeloosheid en drugs- en drankgebruik, was het de afgelopen jaren niet eenvoudig Adams te volgen in zijn productiedrang; niet alles was even evenwichtig. Ryan Adams leek min of meer de weg kwijt; leek zijn immense talenten te vergooien. Maar Ryan Adams kwam tot inkeer. Hij huwde actrice Mandy Moore in 2009 en herpakte zich. Dit heeft nu geresulteerd in zijn meest aansprekende werk sinds vele jaren: Ashes & Fire, verschenen op zijn eigen Pax-Am-label. Adams keert in songs, sfeer en sound terug naar de start van zijn solocarrière. Mede verantwoordelijk hiervoor is Glyn Johns, legendarisch producer van klassiekers van The Rolling Stones. The Who en The Eagles. Hij zorgt voor een ouderwets countryrockgeluid waarin opvallend veel piano en zoemende Hammond de boventoon voeren. Een schitterend geluid. Adams klinkt gevoelig, empathisch en oprecht in de elf hartverwarmende singer-songwritersliedjes die alle een fraai klankkleurenpalet kennen. Akoestische gitaren, pedal-steel, piano, Hammond, strijkers en een enkel prachtig gedoseerde gitaarsolo zijn het decor waarin Adams ten volle tot zijn recht komt. Melancholie, ziel en schoonheid zijn weer helemaal terug in het werk van degene die een decennium geleden bestempeld werd als de meest talentvolle singer-songwriter van zijn generatie. Gek genoeg en wellicht onverwacht bewijst dit Ashes & Fire elf jaar na dato deze stelling ten volle. Een grandioze terugkeer derhalve."
altcountry.nl

12. The Band Of Heathens - Top Hat Crown & The Clapmaster's Son
Ok, ok, niet zo overweldigend als de vorige (zie jaarlijstje 2009), maar nog steeds een puike band, die je vooral ook live moet zien.

"Afgaande op de diverse meningen van Altcountry.nl-volgers op One Foot In The Ether, het vorige album van The Band Of Heathens, roept de rootsrockband uit Austin, Texas nogal tegenstrijdige reacties op. Een recensie van het nieuwe album, Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son (Blue Rose/Sonic Rendezvous), lijkt dan ook wat weg te hebben van balanceren op het slappe koord. Al is een mening maar een mening, en is ieders oordeel valide. Enfin, ik heb sterk het gevoel dat de uiteenlopende meningen wel eens te maken kunnen hebben met het feit dat er maar liefst drie zingende, gitaarspelende songschrijvers in The Heathens zitten: Gordy Quist, Ed Jurdi en Colin Brooks. Dat kan bijna geen coherent album met een eenduidige identiteit opleveren. Daartegenover staat echter afwisseling en variatie – een andere zanger, een ander geluid. Ikzelf heb een voorkeur voor zang en compositie van Gordy Quist, al laat dat allemaal onverlet dat ik het derde studioalbum van The Band Of Heathens nog maar, een sterke plaat vind die vooral teruggrijpt op de sound van Little Feat. De Texanen weten het slidegitaar-geluid van Lowell George en de stompende groove van de uitgebreide Little Feat-bezetting dicht te benaderen. Het moet ook gezegd dat er op Top Hat Crown & The Clapmaster’s Son best wel wat easy going liedjes te vinden zijn. Anderzijds zijn tracks als Medicine Man, The Other Broadway en Hurricane ronduit voortreffelijk. En dus ga ik gewoon weer voor de bijl voor de swingende rootsrock van dit toch wel bijzondere kwintet."
altcountry.nl

13. Lucinda Williams - Blessed
"Maak je jarenlang liedjes over ellende en depressies en dan opeens heb je de liefde van je leven gevonden. Het overkwam countryzangeres Lucinda Williams. Op haar nieuwe album Blessed geeft ze daar blijk van en durft ze gewoon te zingen dat ze geboren is voor de liefde. Maar dat doet gelukkig niets af aan haar kwaliteit voor het componeren van fijnmazige songs vol perceptie, rauwheid en compassie. Williams is zo’n natuurtalent dat zonder problemen een handvol rake melodieën op elke van haar albums weet te creëren. De diepgang in haar werk is navenant al wordt daar door buitenstaanders weleens gemakzuchtig aan voorbij gegaan. Blessed werd geproduceerd door Don Was en het is opvallend dat hij minder nadrukkelijk aanwezig is dan in zijn andere producties. Wellicht is zijn waardering voor Williams zo groot dat zijn productie-ego de liedjes geen moment in de weg zit. Ook gastspeler Elvis Costello stelt zich bescheiden maar dienstbaar op. Eerst als gitarist in Seeing Black en later als vocalist in het prachtige Kiss Like Your Kiss. Jarenlang moest zij opboksen tegen haar eigen meesterwerk Car Wheels on a Gravel Road dat in 1998 uitkwam. Het was het meesterwerk van de moderne country. Nog altijd overigens. In de jaren daarop kwam ze vaak in de buurt van dit album maar te vaak ook plagieerde zij zichzelf. Waar haar laatste albums West (2007) en Little Honey  (2008) nog vooral een stijlmatige transitie liet horen, durft ze nu ook muzikaal afstand te nemen van haar verleden. De kracht van Blessed is de volwassenheid van het materiaal. Als ze nu leed bezingt zoals bijvoorbeeld in Buttercup, dan hoor je de pijn in haar stem maar je realiseer je ook dat Williams niet zoals in het verleden ook persoonlijk zal wegzakken. De nostalgie is verdwenen. Daarvoor teruggekomen is een sterke vrouw die nog steeds als geen ander de donkere kanten van het leven kan bezingen maar in dat proces haar rug kaarsrecht houdt. Een klein meesterwerk durf ik hier wel te beamen."
http://www.muziek.nl/page/home/

14. Israel Nash Gripka - 2011 Barn Doors Spring Tour, Live In Holland
Er was even sprake van dat op dit speciale album ook opnames zouden komen die gemaakt zijn tijdens het in-store-optreden bij PopEye (of eigenlijk 'out-store'). Helaas staan die er niet op, wat van mij wel had gemogen. Het fragment hieronder maakt duidelijk waarom!

"Met zijn fraaie debuutalbum New York uit 2009 kwam, zag en overwon Israel Nash Gripka. Zijn rauwe, doch pakkende stem wordt regelmatig vergeleken met Neil Young en John Fogerty, daar waar zijn songmateriaal ook bij vlagen doet denken aan The Band en Ryan Adams. Zijn zeer geslaagde tweede album Barn Doors And Concrete Floors zorgt dit jaar voor nog meer lovende recensies en wordt regelmatig getipt als ‘dé Americana-plaat van 2011.
Dankzij de opnamen van Ankie Keultjes en het mixen/masteren van Peer Rave is er nu een uitstekend live-abum van zijn jongste tour, opgenomen in Mr. Frits te Eindhoven. Bijgestaan door de New Yorkse punk rockers van The Fieros zet Israel een evenwichtige set neer, waarin hij put uit zijn eerste twee albums. Van New York worden Evening en Pray For Rain gespeeld. Het leeuwendeel van de live-set bestaat uit materiaal van Barn Doors And Concrete Floors. Israel klinkt zeer geïnspireerd, vooral in de krachtige en prachtige start met het trio Fool’s Gold, Antebellum en het mooie Goodbye Ghost en het gedreven gezongen Baltimore. Als slagroom op de muzikale taart sluit het album af met een mooi eerbetoon aan Neil Young, getuige de cover van Revolution Blues."
writteninmusic.com

15. The Shiner Twins - Four Souls, One Heart
Tenslotte nog kwaliteit van eigen bodem: The Shiner Twins maakten onlangs opnieuw indruk tijdens een optreden in De Cactus op een zondagmiddag. Dat was genieten!

"Songtitels als 'See You in My Dreams', 'Nobody but You' en 'Find Your Way Home' komen in een wat wrang daglicht te staan als je de voorgeschiedenis kent van Four Souls, One Heart, het derde album van Shiner Twins. Bassist Dick Wagensveld overleed in de periode tussen de opnames en het uitbrengen van deze plaat op het podium aan een hartstilstand. Gelukkig heeft hij nog een mooie bijdrage kunnen leveren aan dit prima rootsalbum van eigen bodem.
Four Souls, One Heart is een puik werkje met gloedvolle soul, zompige blues, aanstekelijke honky-tonk en tranentrekkende mexicana. JW Roy en Roel Spanjers schuiven aan als gast bij het eminent musicerende kwartet. Van de beide zangers van de band, Richard van Bergen en Jack Hustinx, overtuigt de eerste iets meer. De Texaan Malford Milligan drukt met zijn doorleefde stemgeluid een stempel op het broeierige 'Hold on'. Een fijne slide hier, een zuigend hammondorgeltje daar en sporadisch een jammerende accordeon vormen de pijlers van een dertiental merendeels knappe liedjes. Minder sterk zijn 'Someone like You' en 'Ain't Got Wings to Fly'. Nummers als 'My Father's Eyes' en 'See You in My Dreams' doen denken aan Ry Cooder en in 'The Last Time' toont de formatie haar religieuze inborst. Shiner Twins bewijzen met dit - deels in Utrecht en deels in de studio van Willie Nelson opgenomen - album wederom dat ze tot de vaandeldragers van de Nederlandse americana behoren."
kindamuzik.net