Af en toe is niets heerlijker dan opgaan in een levensverhaal van een ander. Lijden met iemand anders, lachen met iemand anders en huilen met iemand anders kan prettig zijn, als is het maar om je eigen zorgen voor even te vergeten. De roman Wat het hart verwoest van John Boyne, over het levensverhaal van Cyril, de jongen die niet verwekt mocht worden, is zo’n boek.
Als lezer volg je Cyril vanuit Ierland naar Amsterdam en New York om dan weer terug te keren naar zijn geboorteland.
Deze historische roman begint in de jaren ’40 in Ierland en eindigt in 2015. Over een Ierland dat door de jaren heen toleranter is geworden en de homogemeenschap heeft geaccepteerd.
Een aantal jaren geleden had ik plannen om naar Ierland te gaan. En als voorbereiding lees ik graag over het land waar ik naar toe ga. Reisgidsen maar ook boeken van schrijvers uit die landen. Omdat ik denk dat je een land ook leert kennen door literatuur uit dat land te lezen. In die tijd las ik veel boeken van Maeve Binchy,want veel van haar boeken spelen zich af in Ierland. Deze gaan weliswaar vooral over het contrast tussen het moderne leven in de stad en het traditionele leven op het Ierse platteland maar vertellen ondertussen toch ook een en ander over gewoontes en tradities van Ierland. Zo ook in Quentins.
Van de achterflap Is het mogelijk om het verhaal van een generatie en een stad te vertellen door middel van de geschiedenis van een restaurant? Ella Brady vindt van wel. Ze wil een documentaire over Quentins maken. En Quentins kent wel honderden verhalen, over liefde, verraad, wraak, over tijden van overweldigend succes en over tijden dat het zo slecht ging dat het zijn deuren bijna moest sluiten. Quentins wordt gerund door de schijnbaar onverstoorbare Patrick en Brenda Brennan. Door hun inzet heeft het restaurant een legendarische naam gekregen bij zowel Dubliners als bezoekers van buiten de stad. Maar zelfs de Brennans hebben een achtergrond en een probleem dat voor het oog van buitenstaanders verborgen blijft. In Maeve Binchy's nieuwe roman zal de lezer nieuwe vrienden ontmoeten en oude vrienden tegenkomen. De tweeling uit Het hart op de tong, Signora uit De avondschool en Ria uit Het huis op Tara Road komen allemaal langs, evenals vele nieuwe vrienden zoals Mon, de altijd opgewekte Australische serveerster, en Blouse Brennan, achter wiens eenvoud een scherpe geest en een hart van goud schuilgaan.
Er wordt veel lief en leed over Quentins verteld. Zodanig zelfs dat Ella zich afvraagt of het wel verstandig is om alles in een documentaire vast te leggen. Zijn sommige verhalen niet te persoonlijk en moeten een aantal geheimen niet liever geheim blijven? Maar ook Ella heeft haar eigen verhaal. Alles zit haar mee, totdat ze Don Richardson ontmoet. Een getrouwde man die zegt dat zijn huwelijk niets meer voorstelt. Ze voelt zich zo gelukkig met deze liefde, maar tegelijkertijd is alles nogal gecompliceerd. En neemt haar leven een totaal andere wending dan verwacht.... Kortom, een heerlijk ontspannend boek waarin je lekker kunt meeleven met alle personages.
Eigenlijk zit de crux hem in de (schijnbare) eenvoud van het geheel: weinig spelers, weinig dialoog, verstilde beelden, weinig middelen, maar veel karakter, veel ontwikkeling, veel details, veel 'tussen de regels'. Een film die de tijd de tijd durft te laten. Maar die nergens verveelt of stilstaat.
Net als in dat andere pareltje Une liaison pornographique wordt de film gemaakt door slechts twee hoofdrolspelers: een jonge (rebelse) Nederlandse vrouw en een oudere (verbitterde) Ierse weduwnaar. Beiden verkiezen de eenzaamheid boven gezelschap. Als zij in ruil voor eten voor hem gaat werken, ontstaat er langzaam toch een vriendschap en een nieuwsgierigheid naar elkaar. Voordat je denkt in een 'eind goed al goed' film terecht te komen, niks is minder waar. Het einde komt net zo onverwacht als sommige wendingen in het verhaal. En juist dat maakt de film zo anders en bijzonder.
De mooiste uitspraak komt van de Ier en speelt bij tijd en wijlen nog wel eens door m'n hoofd: Talent knows when to stop. Nu maar hopen dat deze regisseur nog even haar talenten negeert, evenals hoofdrolspeelster Lotte Verbeek. Ik wil graag nog wat vaker van hen genieten!
