Jij mag alles zijn - Griet Op de Beeck

 

Zonde dat dit boek bestempeld wordt als jeugdboek. Het is een boek voor iedereen, jeugd, young adult en zeker ook voor volwassenen. Eigenlijk zou het in de bibliotheek overal moeten staan. "Jij mag alles zijn" geeft aan dat je nog zo je best kan doen, je kan niet iedereen gelukkig maken. Ook al wil je nog zo lief zijn, je kan niet alle problemen van de wereld op je schouders nemen. 

Het gaat ook over hoe een kind van negen van alles ervaart. Als je tegen een kind  zegt: "Flink zijn": hoe moet een kind dat dan doen, wat is flink? 

Dit boek las ik in een middagje uit, het is heel vriendelijk geschreven. Op een gegeven moment voel je je de hoofdpersoon. Ik had met haar te doen en ik vind haar stoer. 

Toevluchtsoord - In de wereld van topthrillers een klasse apart

 

Ze zegt te zijn ontsnapt van een eiland. Maar niemand heeft ooit van dat eiland gehoord. In Toevluchtsoord schrijft Jérôme Loubry een verhaal dat zorgt voor een thriller zoals ik het nooit las. Ik vroeg mij halverwege af of ik per ongeluk een science fiction boek koos of wellicht een griezelverhaal. Het boek is spooky en brengt je wel vier keer op het verkeerde been. 

Om te kijken hoe alles nu achteraf zat wil ik het zeker nog eens lezen, iets dat ik nog nooit eerder deed; een boek herlezen. 

Lees je graag thrillers en weet je zo langzamerhand wel hoe het afloopt, omdat je  veel verschillende plots las? Lees dan Toevluchtsoort. Het is boek is anders, aan het einde weet je pas of je dat wat vond.

Twintig regels liefde - Rowan Coleman

Tijdens haar nachtdiensten in een hospice schrijft verpleegkundige Stella brieven voor haar patiënten. Daarin vertellen ze aan hun geliefden over hun gedachten, hun gevoelens, en over hun laatste wens. Soms staan er praktische tips in - hoe werkt een wasmachine? - en soms ouderlijk advies - hoe word je een goede vader? 

Stella belooft dat ze de brieven pas na hun dood zal versturen. Maar dan breekt ze die belofte: er is één brief waarvan ze vindt dat ze die op tijd moet posten, om iemand een laatste kans te geven op verzoening en een goede afloop.

Forever

De grote begraafplaats Père Lachaise in Parijs ligt vol met beroemde kunstenaars. Jim Morrisson, Oscar Wilde, Marcel Proust, Chopin, Simone Signoret, Yves Montand, Maria Callas, Modigliani. Het is een plek waar de muziek, poëzie en beeldende kunst voelbaar in de lucht hangt. Een reis over deze begraafplaats is als een reis door de tijd en door de wereld van de kunsten. Met dat gegeven in haar achterhoofd heeft documentairemaakster Hetty Honigmann een prachtig portret gemaakt van de bewoners van deze begraafplaats en haar bezoekers. Bezoekers die speciaal komen om het graf van hun idool te eren en zij die vooral komen hebben voor hun eigen geliefden.

Ik heb nu al twee keer genoten van deze verstilde film Forever. Een film waarin de regisseur op zoek is naar de schoonheid van de kunsten, naar de kracht van kunst. Die zoekt ze tussen de kunstenaars van weleer, waarbij ze de individuen die ze ondervraagt, volgt in hun persoonlijke leven. Dat maakt het een heel intiem portret. Je kunt er een gevoel van eenzaamheid aan overhouden. Van mensen die vasthouden aan herinneringen en niet verder kunnen of willen zonder hun geliefde. Maar zo ervaar ik het niet.

Voor mij is dit een ode aan de kunst ("Boeken zijn voeding voor de hersenen") en aan de mensen die zich nog altijd laten inspireren door wat ooit was. Eén van de geïnterviewden verwoord het heel mooi: "Als je leven gevuld is met de boeken van Proust, de muziek van Chopin of de schilderijen van Modigliani, dan ben je nooit alleen." En ik zie inderdaad een begraafplaats die bruist van het leven.




Reserveer nu in onze catalogus.

21 grams

Ik blogde al eerder over de bijzondere films van de Mexicaanse regisseur Alejandro González Iñárritu: Babel en The burning plain. Films die zich kenmerken door niet-chronologisch en in een hoog verteltempo verschillende verhaallijnen te verweven tot een slotmoment waarop alle puzzelstukjes in elkaar vallen. En dan wil je nog maar één ding: nog een keer kijken.

Mijn kennismaking met deze regisseur was de film 21 grams. Opletten vanaf de eerste minuut, dat is mijn tip. Maar dan krijg je ook wat! In dit geval is de rode draad een ernstig auto-ongeluk, veroorzaakt door een bekeerde ex-gevangene, waardoor een vrouw haar gezin verliest en een man een nieuw hart krijgt. Het lijkt alsof ik daarmee alles al verklap, maar dat valt mee. De film is rauw en hartverscheurend, waarbij er geen verschil is tussen goed of slecht en iedereen z'n eigen pijn en angsten op z'n eigen manier draagt of niet verdraagt.

De titel van de film verwijst naar het verhaal dat het lichaam op het moment van sterven 21 gram lichter zou worden. Wat verliezen we, de ziel of de laatste adem? En wat is eigenlijk het gewicht van liefde, van schuld of van wraak.

In de hoofdrollen schitteren drie bekende acteurs: Sean Penn, Naomi Watts en Benicio Del Toro. Alleen daarvoor al...





Reserveer in onze catalogus.

Le fils

Sommige films vallen op door hun verhaal of door de acteerprestaties, anderen vallen op doordat er gewoon iets bijzonders aan is dat je niet helemaal kunt duiden. Le fils, van de Belgische gebroeders Jean-Pierre en Luc Dardenne, is voor mij zo'n film.

Het verhaal gaat over Olivier, een introverte timmerman, die een aantal leerlingen in zijn werkplaats begeleidt. Hij leeft kennelijk gescheiden van zijn vrouw Magali en zij lijken iets pijnlijks met zich mee te dragen. Op een dag verschijnt de nieuwe leerling Francis, een zestienjarige ietwat mysterieuze jongen. Olivier is niet alleen opvallend in hem geïnteresseerd, hij volgt hem ook overal. Dat levert een onderhuidse spanning op, versterkt door de manier van filmen. Want de camera lijkt op de rug van Olivier te zitten, we kijken constant over zijn schouder mee.

Pas aan het eind ontvouwt zich het drama en blijkt waarom die Francis zo nauw verbonden is met deze man en vrouw. Helaas staat dat ook in de titelbeschrijving vermeld, dus die zou ik niet lezen.

De film bevat van die typisch Belgische grijsheid in omgeving en weer, geeft je een intense beleving van cinema en laat je toch wel met een soort van schok achter. Dit had ook heel anders kunnen aflopen. En hoe moet het nu verder... Mooi als je dat als filmmaker kunt bereiken.





Reserveer in onze catalogus.

De wet van Spengler - Jaap Scholten

Laat ik maar meteen duidelijk zijn: De wet van Spengler is een prachtig boek. Het is het vervolg op Tachtig, dat ik binnenkort maar eens ga herlezen.

Op de achterflap wordt gesproken over een monument voor de oudste broer, en dat vind ik nu eens geen overdreven verkooppraatje. Het boek is van een schijnbare eenvoud en eerlijkheid die ontroert.

Een adembenemende familiegeschiedenis over de welgestelde, industriële familie Spengler.
In het eerste deel gaat over de verhouding tussen de vijf broers toen ze kinderen waren tot elkaar, hun familie en hun omgeving, verteld vanuit het perspectief van Frederik. De broers groeien in armoede op in een klein plaatsje tegen de grens van België. Wanneer hun vader komt te overlijden zet hun moeder ze op de trein naar opa en oma in Twente. Daar ontdekken zij een andere wereld, die van de grootindustriëlen.

Het tweede deel speelt vanaf 2006, het verhaal maakt een sprong van meer dan 30 jaar. De broers hebben zich verspreid over de wereld. Wanneer de oudste, Julius, getroffen wordt door kanker brengt dit de broers opnieuw bij elkaar.

Jaap Scholten schrijft ingetogen, zonder sentimenteel te worden, over de dood van zijn broer. Zoals over het bewaren van de email- en sms-berichten van Frederik en Julius, de onhandige pogingen van Frederik om de zieke Julius te omhelzen. En dat terwijl lichamelijk contact tussen de stoere broers die jagen en te hard rijden in auto's niet gebruikelijk is. Zij geven elkaar niet zo gauw een hug, laat staan een kus. Dat laatste gebeurt wel als Frederik, zijn broer voor het laatst in levenden lijve ziet.

Meer ga ik er niet over vertellen, gewoon gaan lezen!

Reserveer De wet van Spengler in onze catalogus
Reserveer Tachtig in onze catalogus