La Chana

Antonia Santiago Amador was een rijzende ster in de wereld van de flamencodans in de jaren zestig en zeventig. Op haar hoogtepunt verdween ze uit de schijnwerpers. In de documentaire La Chana vertelt de Spaanse flamencokoningin wat de reden was voor haar verdwijning en zie je hoe zij zich voorbereidt op een komende voorstelling. Haar lijf is misschien niet meer wat het was, maar haar passie en gevoel voor flamenco zijn onveranderd.

In This World

In 2002 maakte regisseur Michael Winterbottom de film In This World. Het toont de levensgevaarlijke reis van twee Afghaanse jongens. Ze verlaten een vluchtelingenkamp in Pakistan, hopend op een beter leven in Londen. Omdat hun reis illegaal is, krijgen ze te maken met steekpenning, fraude en mensensmokkelaars. Vluchtelingen en mensensmokkelaars zijn er altijd geweest. Maar ruim tien jaar later zijn drama's als deze helaas aan de orde van de dag. Voor duizenden mensen.

J.J. Cale

JJ Cale 1938-2013

Kort geleden overleed JJ Cale. En ik kwam er achter dat ik daar geen aandacht aan heb besteed op dit blog: dat maak ik dus alsnog goed.
Al jaren luister ik naar de muziek van Cale. Eigenlijk was ik te jong om het echt 'mee te maken', maar gelukkig leerde ik de muziek kennen via mijn oudere zus. En vervolgens ben ik gaan kopen in tweedehands platenzaken.

Waar gaan die mannen heen?

Kort voor een geplande dichteravond in het Enschedese theater Concordia meldt Hans Dorrestein zich ziek. Hij gaat niet komen. Iemand belt Huub van der Lubbe, of hij niet iets kan regelen, iets met liedjes of gedichten ofzo. Ach, hij treft die avond toch z'n wekelijks dichtersvrienden Bart de Ruiter en Jan Robijns, hij zal eens overleggen wat er in het vat zit. Ze besluiten wat te experimenten, liedjes bij elkaar te rapen of nog even te componeren, teksten voor te dragen. En zo reizen ze spontaan en onbevangen af naar het Verre Oosten voor een avondje kleinkunst.

Het wordt een groot succes, het smaakt naar meer. De mannen slijpen hun repertoire bij, dopen hun formatie uit eerbetoon om tot Concordia en beginnen een even succesvolle tour langs kleine en grote podia. Een nieuwe samenwerkingsvorm is geboren en draait na jaren nog steeds. Gelukkig maar.

Waar gaan die mannen heen? is een warme en ontspannen documentaire over het ontstaan van de formatie en de liedjes, over de vriendschap van deze mooie mannen - op toneel, tijdens hun dinsdagavond-dichtersavonden en op fietsvakantie - en hij toont vooral ook heel veel mooie liedjes. Deels opgenomen in Concordia, waar ze een paar jaar later weer naar terugreizen voor een hernieuwde kennismaking. Leuke beelden van Enschede dus ook. En ja, dan voelt het toch ook wel een beetje als 'onze mannen', hè. Dat schept toch een band. Ik werd er in ieder geval wel blij van, gewoon omdat ze zo puur en warm zijn. Die liedjes dan, natuurlijk...




Reserveer in onze catalogus.

Janine

De wereld kent slechts een handjevol top-violisten. 'Onze' Janine Jansen is er één van. Ze beheerst alle muziekstijlen, staat op de grootste concertpodia, werkt samen met de beroemdste dirigenten en orkesten en gooit al haar ziel en zaligheid in elke noot die ze speelt. Kortom, een viooldier.

Over haar leven als solo-muzikant is in 2010 een documentaire verschenen. In die periode kwam ook haar eigen eenmalige glossy uit. En ze nam een cd op met solowerken van Bach. Tussendoor speelde ze zo'n 200 concerten. Van Bach tot Britten, van Melbourne tot San Francisco. Oh ja, en ze moest natuurlijk haar net verschenen cd met twee vioolconcerten promoten.

De documentaire Janine toont niet in de eerste plaats het drukke bestaan van een muzikant 'on tour', van hotelkamer naar hotelkamer. Ik ben vooral geïntrigeerd door het cirsus daaromheen. De onpersoonlijke managers, die praten in termen van 'vermarkten'. De slechte interviewer, die klaagt over dat muzikanten en acteurs vaak niks te vertellen hebben en het dus best lastig is daar een goed verhaal van te maken. Het vermoeiende handjesschudden en glimlachen, want ja, je moet jezelf natuurlijk wel 'verkopen'.

Dat Janine na deze documentaire in een burnout gleed en maanden geen viool meer kon spelen - of eigenlijk geen emotie meer kon geven - zie je als kijker van mijlenver aankomen. Dat je dat zelf niet op tijd herkent en maar doorgaat en doorgaat, dat snap ik dan ook wel weer. Heel jammer dat de buitenwereld niet eerder ingreep en stopte met dat 'vermarkten'. Maar ja, it's all part of the game, zullen ze wel gedacht hebben. En ze wilde het zelf ook graag, zo zegt ze aan het eind. "Ik geef alleen maar, er is geen andere manier, en ik wil dat ook. Maar eh... soms zou ik gewoon wel eens wat terug willen krijgen." Tja...

Briljant vind ik hoe de muziek die voorbij komt de beelden van wat er gebeurt ondersteunt. De hectiek, de rustmomenten, het reizen, het worstelen tijdens een opname. Echt heel goed gedaan. En met Janine is het gelukkig weer goed gekomen. Die geeft weer vol overgave, alleen met een iets minder volle agenda. Hulde!



Reserveer de dvd in onze catalogus.

Stephen Fry in America

Reisdocumentaires zijn er in vele soorten en maten. Meestal worden ze gemaakt voor tv om ons in hapklare afleveringen weken of maanden te vermaken. Vooral de BBC is daar erg goed in, maar wij hebben nu natuurlijk onze eigen Jelle Brandt Corstius, die ons de wonderlijke hoeken en gaten van Rusland laat zien. Gelukkig liggen deze series niet veel later in de bibliotheek, zodat je jezelf kunt verwennen op een lange avond 'gluren bij de buren'.

Mijn persoonlijke reisrecord staat op een regenachtige zaterdagmiddag waarop m'n lief en ik besloten even naar een aflevering van Michael Palins Reis om de wereld in 80 dagen te kijken. Het werden er twee, drie, vier, er werd even tussendoor gekookt, afgewassen, waarna we uit goed fatsoen die laatste twee afleveringen er ook nog uitpersten, al wisten we tegen die tijd eigenlijk niet meer hoe we nog op de bank moesten zitten of liggen. Rond 2 uur 's nachts doken we moe maar zeer voldaan ons eigen veilige bedje in.

Een andere reisheld is Stephen Fry: Brits acteur en komiek, die zelfs zijn worstelingen met depressiviteit niet onder stoelen of banken schuift. Tja, Humor is overwonnen droefheid, om maar met de woorden van Godfried Bomans te spreken. Stephen is altijd gefascineerd geweest door het land van de onbegrensde mogelijkheden en besluit om dat immense continent kriskras door te steken. Als vervoermiddel kiest hij natuurlijk voor een vertrouwde London Cap, briljant! Hij ontmoet onbekende en beroemde Amerikanen, hij beleeft kleine en grote avonturen en hij overwint meerdere angsten. Ja, je moet er wat voor over hebben, maar dan levert het ook wel een heel vermakelijke reisverslag op.

Stephen Fry in America is een aanrader voor zowel avontuurlijke vakantiegangers als voor de meer berustende thuisblijver. Gevoel voor Engelse humor is wel een voorwaarde!



Reserveer in onze catalogus