Eck's Platenkast #1: John Hiatt - Bring The Family

Ik dacht bij mezelf: 'Kom, ik begin een serie'. Recensies van nieuw verschenen albums zijn genoeg te vinden, dus waarom geen aandacht voor de platen die grote indruk op mij hebben gemaakt? Of die volgens mijn bescheiden mening in elke platenkast thuishoren.. Vandaar dus deze rubriek 'Eck's Platenkast'. En laat ik dan maar gelijk beginnen met een van de belangrijkste: 'Bring The Family' van John Hiatt.

Eck's Jaarlijstje 2019: de 10e!

Een decennium jaarlijstjes.. Bij de start van dit blog begon had ik niet bedacht dat ik 10 jaarlijstjes op dit digitale podium zou publiceren! Maar voila: hierbij mijn lijstje voor 2019. Zoals altijd volkomen arbitrair en subjectief en wederom een eerbetoon aan de treurbeuk. Doe er uw voordeel mee tijdens de feestdagen! Ik ben iets afgeweken van mijn principe: een aantal titels is (nog?) niet beschikbaar via de bibliotheek; deze mogen beschouwd worden als aanschafsuggesties! Have fun and happy holidays!

Eck's Jaarlijstje 2018

Bent u er weer klaar voor? De eh.. 'C' zit weer in de maand, dus jaarlijstjestijd. Mijn persoonlijke selectie van de 10 mooiste platen van het jaar. Dubieus en arbitrair als altijd, maar het staat u uiteraard net als in voorgaande jaren vrij om aan te vullen...
Laat vooral weten wat u er van vindt, en welke juweeltjes ik nog gemist heb! Happy holidays with sad songs!

Eck's Jaarlijstje 2017

It's here again..! De uitvallende kerstbomen rukken op en nemen steeds meer leefruimte in, de bijbehorende deuntjes ben je al ruim voor de feestdagen zat omdat ze eindeloos herhaald worden, en binnenkort ruikt het op straat weer naar een mengeling van oliebollen en vuurwerk.. Maar gelukkig is daar Eck's Jaarlijstje! Voor als niks meer helpt... ;-)

Eilen Jewell - Down Hearted Blues

Een fiks aantal jaren geleden viel ik als een blok voor deze stem: Eilen Jewell lijkt zo uit een nachtclub weggelopen... En de combinatie met de fantastische gitaarklanken die Jerry Miller tevoorschijn tovert zorgt er voor dat je je in een andere tijd waant. 'Down Hearted Blues' is de nieuwste plaat van Eilen Jewell, die daarmee ten opzichte van de voorgaande albums wat meer opschuift naar de oude bluestraditie. En dat is opnieuw genieten...

Henrik Freischlader Trio - Openness

Volgende maand in Metropool: Henrik Freischlader Trio! Op 20 oktober heb je de mogelijkheid om weer eens lekker de blues te beleven... Een tijdje geleden verscheen 'Openness', het album van Freischlader; nu in een nieuwe trio-bezetting. En dat album belooft veel goeds!
Verschillende stijlen blues komen voorbij, allemaal even pakkend, stampend, rokend.. Heerlijk!

Levi Parham - These American Blues

Yes! Dit is er weer eentje... 'These American Blues' van Levi Parham maakt grote kans om aan het eind van het jaar nóg een keer genoemd te worden op dit blog. Maar ik kan niet wachten tot december met het delen van mijn enthousiasme voor deze plaat.
Ik weet niet eens meer precies waar ik er voor het eerst op gewezen werd, maar heb 'm direct besteld bij onze lokale beste platenbaas van Nederland, met de opmerking "Hier ga je er veel van verkopen!"
En ook dat lijkt een juiste voorspelling...

Bonnie Raitt - Dig In Deep

Het heeft even geduurd, maar deze zomer komt Bonnie Raitt weer eens naar Nederland. Naar Grolloo, of all places...: dat staat toch maar mooi tussen al die wereldsteden.

Tijdens het eerste 'Holland International Blues Festival' dat het eerste weekend van juni wordt gehouden, zal Bonnie Raitt met haar band ongetwijfeld veel laten horen van haar onlangs verschenen album 'Dig In Deep'.
Liefhebbers worden vast niet teleurgesteld...

Eilen Jewell - Sundown over Ghost Town

Een zomerse plaat die past bij het weer van de afgelopen dagen: Sundown over Ghost Town heet het nieuwe album van Eilen Jewell. Een plaat vol met muziek die je een tijdje terug in de tijd voert. Beetje rockabilly, beetje rock & roll, beetje soul... En met een stem die ook doet denken aan zwart-wit filmpjes en rokerige kleine zaaltjes.
Maar ook met het gitaargeluid van Jerry Miller, waar ik dan weer erg blij van word. Laat het maar even dit weer blijven, deze muziek met het volume lekker hoog, biertje of glaasje rosë en dan in de hangmat. Zoiets.

Wink Burcham - Cowboy Heroes and Old Folk Songs

Topklasse rootsplaat! Jaarlijstjesmateriaal dus, deze cd van Wink Burcham. Liefhebbers van folkblues komen met 'Cowboy Heroes and Old Folk Songs' aan hun trekken. Fijne stem, super gitaarspel, waaruit een soort eerbied spreekt voor traditie en vakmanschap.
Extra fijn is natuurlijk dat Wink Burcham deze dagen in Nederland toert. Vanavond te zien en horen in Zwolle, in het weekend op het Naked Song Festival, en nog beter: zaterdag 13 juni een in-store optreden bij PopEye hier in Hengelo. Het zal opgevallen zijn dat daar in korte tijd grote aantallen van deze cd over de toonbank zijn gegaan...

Waanzin: Het leven van Robert Johnson

Rondom de Boekenweek staat het Bieblog in het teken van Waanzin. Onze bloggers schrijven deze maand over hun favoriete ‘waanzinnige’ hoofdpersoon uit film, boek of muziek. Of juist de bedenker ervan, die zelf een steekje los heeft. In deze blog tijd voor muziek!

Bij het nadenken over 'waanzinnige' artiesten, of waanzinnige verhalen over artiesten vroeg ik me af waar ik uiteindelijk mee op de proppen zou komen. Het is één van de oer-legendes geworden: het leven van Robert Johnson.

Eck's Jaarlijstje 2014

It's the most wonderful time of the year... Tijd voor mijn jaarlijstje! En jullie kennen mijn motto: liever een treurbeuk dan een kerstboom. Dus hieronder weer mijn persoonlijke selectie van de mooiste platen van het afgelopen jaar.

Er is wel één kleine verandering ten opzichte van voorgaande jaren. De albums die (nog?) niet via de bibliotheek te leen zijn, staan op een gedeelde plaats... Een lijstje dat recht doet aan de artiesten in kwestie dus. En stiekem dus een top 12...

Lucinda Williams - Down Where The Spirit Meets The Bone

Je kan het wel waarderen of je vind 't niks: het stemgeluid van Lucinda Williams is in ieder geval specifiek te noemen Op haar onlangs verschenen album 'Down Where The Spirit Meets The Bone' is dat niet anders.

Rasperig, met veel gekraak en een rafelig randje. Ze is de 60 inmiddels gepasseerd, maar dat heeft bepaald geen negatieve gevolgen voor de muziekproductie: het is zelfs een dubbelaar geworden. Twee cd's dus, vol met 'straight americana' zonder poespas.

Robert Cray - In My Soul

Ik geef het eerlijk toe: ik was eigenlijk nooit een echte fan van Robert Cray. Jaren geleden vond ik een stuk of wat nummers heel aardig, maar daar bleef het vaak bij.
Maar een tijdje geleden verscheen 'In My Soul', een mooi nieuw album van deze bluesgitarist en zanger. En ik durf bijna te beweren dat ik fan ben geworden...

Dit is een goeie degelijke blues & soul plaat. Vakmanschap, dat is het woord dat zich aan mij opdringt.

Met korting naar Kris Berry & Perquisite!

Het is alweer eventjes geleden, maar ik heb al eens een pleidooi gehouden om Kris Berry naar Hengelo te halen. Vorig jaar lukte dat al, want ze gaf een mooi optreden tijdens de Nije Live.
Maar binnenkort dan toch echt het eerste 'echte' concert van Kris Berry samen met Perquisite in Metropool!
Da's natuurlijk goed nieuws.
En wat nog beter nieuws is: ben je bibliotheeklid, dan koop je je kaartje ook nog eens met 25% korting!

Tedeschi Trucks Band - Made Up Mind

Time for blues! Met het album 'Made Up Mind' maakt de Tedeschi Trucks Band een grote kans om in mijn jaarlijstje terecht te komen. Wat een heerlijke plaat! Je hoort verschillende stijlen, werelds gitaarspel en de prachtige stem van Susan Tedeschi. Veel meer heeft een bluesliefhebber feitelijk niet nodig...

"Derek Trucks stond al op zijn dertiende als gitarist op een groot podium met de Allman Brothers Band en werd destijds meteen bestempeld als groot talent. Die kwalificatie heeft hij later waargemaakt met sterke soloalbums als Songlines enAlready Free. Derek’s oom Butch, mede-oprichter van de Allman Brothers Band herkende het talent van zijn neefje dus al snel. In 2010 richtte Derek Trucks samen met zijn vrouw, zangeres en gitariste Susan Tedeschi de Tedeschi Trucks Band op, een combo met maar liefst 11 muzikanten. Het debuut Revelator bleek een schot in de roos in de Verenigde Staten. Het album leverde een Grammy op en zorgde voor volle zalen tijdens de tournee.

Made Up Mind is het tweede studioalbum van de band en een fraaie voortzetting van het debuut. In elf composities laten de bandleden horen prima te kunnen musiceren en zingen. Het gezelschap grossiert in bluesy poprock liedjes met vleugjes country, funk en soul. Waar het bij combo’s uit het zuiden meestal draait om de gitaristen, staat bij de Tedeschi Trucks Band zangeres Susan Tedeschi centraal. Haar warme, volle stemgeluid is de spil waar alles om draait. De band zorgt voor een fraai muzikaal decor met een hoofdrol voor –wie anders- (slide)gitarist Trucks. Door het brede palet aan instrumenten (keyboards, fluit, drums, saxofoon, trompet en trombone) biedt de Tedeschi Trucks Band een rijk en gevarieerd geluid dat niet snel gaat vervelen.

Vrijwel alle nummers zijn midtempo en kennen een rustige melodie met een fijne groove waarop Tedeschi kan excelleren. De eerste uitschieter is Misunderstood met zijn funky basis en fraaie snarenwerk. De samenzang van Mattison en Rivers is eveneens noemenswaardig. Whiskey Legs heeft de meest swingende groove van het album en een lekker ouderwets Hammond orgel ter ondersteuning van het pittige gitaarwerk. Americana- en countryinvloeden horen we terug op liedjes als Idle Wind, Sweet And Low en Calling Out To You. De stem van Tedeschi tilt het niveau eenvoudig boven dat van de concurrentie uit. Het duet met Saunder Sermons op Part Of Me is een ander hoogtepuntje. Na deze cd een week lang verschillende keren te hebben beluisterd kunnen we concluderen dat Made Up Mind minstens gelijkwaardig is aan het fraaie debuut. De melange van invloeden heeft tot een consistent goed album geleid dat liefhebbers van rock, roots, americana, country en zelfs funk en soul zal aanspreken." (writteninmusic)

 Er is maar één advies mogelijk: leen en luister deze cd! Je gaat voor de bijl, gegarandeerd...


Reserveer in onze catalogus

King of the World - Can't Go Home

Ik ben om! King of the World is de beste Nederlandse bluesband van dit moment. Nee, geen discussie. Echt niet. Na de optredens in Atak in Enschede en op 1e Pinksterdag in Raalte op Ribs & Blues is het zonneklaar. Ik wil dan ook iedereen aanraden om deze band te gaan zien, waar dan ook.

"Na vijfentwintig jaar samenwerking met de in 2011 overleden blueslegende Harry “Cuby“ Muskee, besloot gitarist Erwin Java samen met Fokke de Jong, bekend van zijn drumwerk bij Normaal, om een Nederlandse blues & roots-groep van formaat op te richten. Als zanger/bassist werd Ruud Weber aangetrokken, bekend van zijn werk bij Snowy White. Het geheel werd gecompleteerd door Govert van der Kolm die diverse bluesgrootheden zoals Matt Schofield, Coco Montoya en Dede Priest met zijn virtuoze hammond/toetsenspel heeft ondersteund. King of the World refereert aan een songtitel van John Lee Hooker en verwijst ook naar de “big three” BB,Albert en Freddie King. En wie kent dat niet… wakker worden en het gevoel hebben dat je de hele wereld aankunt. Na een reeks uitverkochte try-outs en goed ontvangen optredens, waaronder Highlands , Oerol en TT-Assen, werd de debuut CD “Can’t go home” opgenomen en begin 2013 uitgebracht (Bertus Distributie). De CD werd gepresenteerd in het TROS Muziekcafe en officieel overhandigd door Johan Derksen. Daarna werd het club- en festival circuit aangedaan met o.a. de Rhythm & Bluesnight Oosterpoort, Rib’s & Blues Festival Raalte en Bluesrock Tegelen. De band ontving lovende recensies voor het debuut album en werd als eerste Nederlandse blues band gevraagd voor het VPRO TV programma Vrij Geluiden."

Ik durf ook de voorspelling wel aan dat dit album zeker in mijn jaarlijstje terecht gaat komen. Sterke composities, verschillende stijlen, alles zit er in. En fenomenale orgelpartijen (en de vaste lezers van dit blog weten dat je mij dan weg kunt dragen...). Topblues van eigen bodem waar we hopelijk nog erg lang van gaan genieten.




Reserveer in onze catalogus

The James Hunter Six - Minute By Minute

Het was een van de eerste berichten op dit blog in 2008, mijn stukje over James Hunter. En nu is er genoeg reden om dit eens dunnetjes over te doen. Kort geleden verscheen het album 'Minute By Minute' van The James Hunter Six. Opnieuw gebruik makend van een beproefd soulrecept zingt Hunter ons toe, maar helemaal hetzelfde is het niet.

"Twee opvallende ontwikkelingen doen zich voor ten opzichte van het bekende oeuvre van Hunter, dat neerkomt op de twee straffe soulplaten People Gonna Talk uit 2006 en The Hard Way uit 2008. De eerste verandering is die sound van Bosco Mann, gortdroog, bloedje ouderwets, stijlvast en tijdloos. Alsof alles in een huiskamer is opgenomen en dat is het vermoedelijk ook, op van die enorme analoge bandrecorders.

De tweede verandering ligt bij Hunter zelf en die gaat over zijn stem. Die is wat aan het aftakelen en voordat u nu wegzapt zeggen we u vast dat dit goed nieuws is. Op zijn vorige platen en ook op het podium ging Hunter alles vaak een beetje te gemakkelijk af, hij was een stilist die overal doorheen gleed met een bijna gelikte manier van begaafd zingen. Dat is voorbij. Hunters stem breekt nu soms of kraakt en klinkt donkerder dan we gewend zijn.

Ideale combinatie feitelijk: die puristische en gortdroge aanpak van Roth a.k.a. Bosco Mann en de huidige doorleefdheid in Hunters zang. En de songs? Gewoon weer klasse. Ze klinken alsof ze een halve eeuw oud zijn, wat een compliment is in de soulmuziek. Hunters eerste platen zijn prettig in het gehoor liggende inkomers, met Minute by Minute gaat Hunters carrière pas echt spannend worden." Kindamuzik

Afgelopen weekend stond Hunter met zijn mannen nog op het podium tijdens de Rythm & Bluesnight in Groningen. Gemist? Niet getreurd: North Sea Jazz biedt een herkansing.
Want het is zoals James Hunter het zelf uitlegt: "We blijven sowieso de meeste concerten in Engeland en de rest van Europa doen. We hebben over de jaren ook steeds meer publiek bij onze concerten gekregen. En een trouw publiek ook en die mogen we nooit teleur stellen. Als Minute To Minute erg succesvol wordt krijgen we de kans om ons ook via festivals optimaal in het zicht te spelen. Want onze albums mogen dan goed klinken zoals je zegt, live zijn we nog veel beter, vind ik.”
I rest my case...




Reserveer in onze catalogus

Eck's Jaarlijstje 2012

Het is weer zover: mijn volkomen dubieuze en arbitraire lijstje van mooiste albums uit 2012! Ik heb weer eens mijn best gedaan om een fraaie selectie te maken uit al het fraais dat het afgelopen jaar is verschenen. Wellicht weet u het inmiddels wel: het gaat domweg om persoonlijke voorkeur, waarbij ik mij niet gehinderd voel door professionele meningen van wie of wat dan ook. De criteria: ik moet het mooi vinden en u moet het via de bibliotheek kunnen lenen! En als elk jaar is aanvullen en betwisten toegestaan. Let's go...

1. John Hiatt - Mystic Pinball
Voor mensen die mij kennen geen verrassing: John Hiatt moest wel een keer op de eerste plek komen. Maar ik kan gelukkig zonder overdrijven zeggen dat het deze keer niet moeilijk kiezen was. Hiatt rocks! Als nooit tevoren...
"Dat Hiatt in bloedvorm is bewees zijn vorig jaar verschenen (4 sterren) album Dirty Jeans And Mudslide Hyhms. Dat de opvolger nog beter zou zijn hadden we echter niet kunnen verwachten.
Gelijk bij de openingsklanken van We’re Alright Now weet je dat Mystic Pinball een album wordt dat rauwer en directer klinkt dan zijn voorganger. Met het daaropvolgende Bite Marks al helemaal. Waar Dirty Jeans And Muslide Hyhms in het rustiger materiaal nog wel werd opgesierd door slim/slik ingebrachte toetsenpartijen is er voor dit album een kalere koers in bandgeluid gevonden. Producer Kevin Shirley en John Hiatt hebben daarmee het ideale geluid voor Hiatt’s songs uitgevonden. De gitaarpartijen klinken lekker rauw en Hiatt’s band, met een excellerende gitarist Doug Lancio, snapt exact hoe ze de uitstekende Hiatt moeten aanpakken. Prachtig hoe het ingetogen Wood Chopper wordt opgevolgd door het lekker stevig rockende My Business. Het daarop volgende I Just Don’t Know What To Say, zo’n pracht-ballad waar Hiatt alleen patent op lijkt te hebben, geeft het bewijs van mijn eerdere verklaring aan. Geen gladstrijken met keys meer, maar oprechte instrumenten en die prachtstem van Hiatt in topvorm.
Het blijft een wonder waar Hiatt al die prachtsongs toch weer vandaan haalt. Op Mystic Pinball klinkt hij als zijn allerbeste jaren en klinkt elke song zo aanstekelijk en herkenbaar dat je er gewoonweg geen genoeg van kunt krijgen. Luister naar You’re All The Reason I Need en je snapt wat ik bedoel. Zo simpel in opbouw, vervolgens een geweldige gitaarriff en dan die zanglijn die je gelijk tot meezingen aanzet. Ook een geweldige ballad als I Know How To Lose You is daar een prachtig bewijs van. Of een lekkere bluesrocker als One Of Them Damn Days. No Wicked Grin is dan weer een prachtige akoestisch ballad en Give It Up, de meest country georiënteerde song van het album, wederom een lekker aanstekelijke meezinger. En zo mooi als albumafsluiter Blues Can’t Even Find Me hoor je ze echt maar heel weinig. Wat een prachtsong is dat!!
Mystic Pinball is een uitstekend album van een artiest die elke keer weer optimaal bewijst een van de allergrootste songwriters en performers te zijn." (Writteninmusic.com)

2. Matt Harlan - Bow And Be Simple
Ook dit is niet zo verwonderlijk: Matt Harlan was al eerder voor een live optreden in Hengelo, en sindsdien ben ik hem blijven volgen. Een prachtig album en opnieuw een mooi sfeervol concert in Hengelo in oktober van dit jaar. Dat was genieten... Met gepaste trots de video onderaan deze titel!
"Acht van de negen nummers van 'Bow And Be Simple' werden door Matt Harlan samen met de Deense band The Sentimentals in een nacht opgenomen in Kopenhagen, waar een jaar eerder al de laatste song van het album was vastgelegd. De uit Houston afkomstige Harlan past in de traditie van intelligente songschrijvers uit die stad die zich ophouden ergens tussen folk en country. Denk aan Eric Taylor of Robert Ellis. Simple, dat woord komt niet alleen voor in de titelsong, maar ook in het zeer fraaie Simple Song. Simpel gezegd houdt Harlan het bij voorkeur simpel. Dat blijkt ook wel uit Too Much Going On: I know, I know, It sounds better in a song / Aw, but these days it seems, there’s too much going on. En wat te denken van een titel als Darker Shade Of Grey? Cause real life hangs in shadows and the darker shade of grey, aldus de songschrijver. Het gaat Harlan en zijn Deense band niet om spetterend kabaal, ze hebben die ene nacht hard gewerkt aan een collectie lome songs waarvan het droge geluid vooral raakvlakken vertoont met het werk van Boris McCutcheon. Heeft vast ook te maken met de klappen van drummer Jacob Chano." (AltCountry.nl)

3. The Band Of Heathens - The Double Down - Live in Denver, Vol. 1 en Vol. 2
The Band Of Heathens is vooral live enorm genieten: gelukkig met enige regelmaat te vinden op Nederlandse podia (ook komende week!). Inmiddels is de bandbezetting wel gewijzigd; het is even afwachten of het slidewerk van Colin Brooks gemist gaat worden, of dat de band er in geslaagd is om het geluid en de sfeer vast te houden... In ieder geval is dat een geweldige registratie van een band in topvorm!
"The Double Down – Live In Denver Vol. 1 & 2 maakt zijn naam beslist waar: twee (aparte) cd’s met in totaal 24 nummers en met als bonus een aantal dvd-tracks. The Band Of Heathens pakt royaal uit en bevestigt de geduchte live-reputatie. Dat zal het vijftal (plus organist) uit Austin, Texas ook beoogd hebben, want ze produceerden eerder in eigen beheer al twee live-platen. Nu beschikt de band, na drie gave studio-cd’s, over een dermate sterk repertoire dat ze zoals gezegd royaal kunnen uitpakken. Eerder heb ik al eens aangegeven dat de drie zingende frontmannen de coherentie naar mijn smaak niet bevorderen – en dat ik een sterke voorkeur heb voor de soulvolle zang van Gordy Quist. Aan de andere kant genereren diezelfde frontmannen vele gitaarsolo’s, wat een gevarieerd palet oplevert. Hoewel zeker laidback, heeft The Band Of Heathens een lekkere, logge sound die nodig is voor de classic southern rootsrock die elementen in zich heeft van The Allman Brothers Band en de funky Little Feat. Zo is de opener van het bal, You’re Gonna Miss Me, al meer dan tien minuten lang en wordt daarin heerlijk gesoleerd. Al met al is deze live-dubbelaar een klassieke live-dubbelaar met volop ruimte voor Hammond, slidegitaar en lome gitaarsolo’s". (AltCountry.nl)

4. Tift Merritt - Traveling Alone
Veel hoef ik hier niet over te zeggen: gewoon zo mooi... Lees onderstaande recensie maar eens: puur, zonder theatraliteit, een stem die bijna breekt... Da's voer voor mij, zonder twijfel!
"Traveling Alone heet het nieuwste album van Tift Merritt. Dat mag zo zijn, in de studio heeft ze een uitgelezen stel musici tot haar beschikking. En dat is te horen. Niet in een krachtige aanpak, maar juist in de open structuur. De liedjes ademen dankzij het exquise spel van topkrachten Eric Heywood (pedal steel, lap steel, gitaren, banjo), John Convertino (drums, percussie), Marc Ribot (gitaren, Marxophone, ukelele) en Jay Brown (bas, zang). Merritt beseft dat ze in dergelijk gezelschap niets hoeft te forceren. Haar zang is puur, nergens ook maar een spoortje theatraliteit te bespeuren. Op het titelnummer lijkt haar stem bijna wat te breken, alsof een spoortje verkoudheid haar parten speelt. Wat juist heel mooi is. Op het langzame Feeling Of Beauty heeft ze beslist wat van Emmylou Harris, die overigens over haar al eens heeft gezegd dat ze tussen al die anderen opvalt als ”a diamond in a coal patch”. Zoekend naar wat nu precies de betekenis daarvan is kwam ik op deze interessante site terecht. Heeft niets met muziek te maken, maar alles met americana. Afijn, over Traveling Alone ook nog even melden dat er in de vorm van Drifted Apart ook een heel fraai duet opstaat met Andrew Bird. En dat multi-instrumentalist Rob Burger enkele bijdragen levert op accordeon, piano, Wurlitzer en mellotron en dat dit album werd geproduceerd door Tucker Martine". (AltCountry.nl)

5. Kris Berry - Marbles
Onlangs zag ik Kris Berry live in Deventer (want een concert nog verder naar het oosten is nog niet gelukt...). Heerlijke sfeer, als een soort nachtclub. En wát een stem.. Luister naar dit album, en ga haar zien natuurlijk!
"Kris Berry is een nieuw licht aan de inheemse zanghemel dat nu ruim een jaar straalt. Het is een smeuïge stem dieper in de keel met aangenaam timbre, een stem die ritmisch soepel en vonkelend door de nodige bochten gaat en direct de aandacht trekt. Stem en stukken hebben een duidelijk herkenbare signatuur, een lekker in het gehoor liggende herkenbare stijl die door radio en tv gretig opgepakt is. Het is een persoonlijke stijl met allemaal bekende elementen die in deze éne jonge stem op nieuwe wijze verzameld zijn. Tot nieuw leven gebracht ontstaan daaruit klanken van vertrouwelijke verleidelijkheid." (Writteninmusic.com)

6. Nels Andrews - Scrimshaw
Een prachtige ingetogen plaat, die je elke keer weer verrast. Typisch zo'n album dat je heel eventjes terzijde legt om vervolgens weer eens te draaien. En dan gegrepen te worden door de melancholische stem van Nels Andrews. Prachtig.
"De nieuwe (derde) cd van Nels Andrews draagt de naam Scrimshaw. Dat is een Engelse term voor de zelfvlijtproducten die walvisjagers en andere zeelui in vroeger eeuwen tijdens hun lange reizen op zee maakten voor eigen gebruik, om de tijd mee te verdrijven of om een kleine bijverdienste te hebben (Wikipedia). En zoals deze zeelui heeft ook Andrews zitten schuren aan de liedjes op deze cd. Daar zitten echte pareltjes bij, zoals het openingsnummer Tridents, Barroom Bards en Small Victories. Met melancholieke stem zingt deze rondreizende bard (nu neergestreken in Californië) zijn melodieuze en toegankelijke, meestal langzame, liedjes. Jammer is wel dat Andrews en producer Todd Sickafoose er voor gekozen hebben om regelmatig de op zich sterke nummers aan te kleden met extra accenten. Voor mij hadden ze zich op dat punt iets meer mogen inhouden en wat vaker de pedal steel en/of extra gitaar- of toetsenlaag kunnen weglaten. Ik denk dat sommige nummers dan nog meer zeggingskracht zouden hebben. Ondanks dat is Scrimshaw een prima plaat geworden. Het niveau van het debuut Sunday Shoes wordt weliswaar niet niet gehaald maar Nels Andrews is er de man niet naar slechte platen te maken".(AltCountry.nl)

7. Jimmy LaFave – Depending On The Distance
De recensie hieronder vat wel zo'n beetje mijn gevoel samen: veel van hetzelfde, maar als je 't mooi vindt, betekent dat dus domweg 'nog meer moois'.
"Je zou kunnen zeggen dat singer-songwriter Jimmy LaFave al een jaar of dertig dezelfde plaat maakt. Vaste ingrediënten: een smaakvolle mix van folk, country en blues met covers van zijn muzikale goden Bob Dylan en Woody Guthrie en eigen songs, gezongen met een stem die gruizig smacht en smekend breekt, die bol staan van de tedere, net niet té zoete romantiek.Zijn twaalfde album is hierop geen uitzondering. En wat zou het, als die plaat telkens zo mooi uitpakt? Vijf jaar na het wat wisselvallige Cimarron manifesto is Depending on the distance misschien wel de mooiste versie die LaFave van zijn plaat maakte. Opener Clear blue sky is één van de acht zelfgeschreven tracks, en meteen vintage LaFave. Een liefdesliedje om bij weg te dromen, met een tekst die tegelijk ontwapend direct én poëtisch is. Dat vertrouwde pad bewandelt hij vaker, maar hij schudt, bijgestaan door topmuzikanten als Chip Dolan en Eliza Gilkyson, even makkelijk ook hoopvol gestemde protestsongs uit zijn mouw. Zelfs van de gladde jarentachtigkraker Missing you maakt hij meeslepende Americana. En tussendoor bewijst LaFave zich opnieuw als een fantastische Dylaninterpreet, onder meer met een adembenemende uitvoering van Red River shore. Voorspelbaar prachtig." (Parool.nl)

8. Henrik Freischlader - House In The Woods
Vorige maand nog in Metropool. Geen jaarlijstje zonder minstens één stevige bluesplaat. Die hoort er wat mij betreft in thuis. En na het concert in Hengelo ben ik dit album van Henrik Freischlader weer wat vaker gaan draaien. En dat kan ik iedereen van harte aanbevelen...
"Was voorganger "Still Frame Replay" te omschrijven als 'een bluesalbum met meer rock', "House In The Woods" is eerder een 'meer bluesy album met rock'. Echter ook nu bevat het album meerdere muziekstijlen: van het rockende titelnummer en het bluesrockende "Sisters" tot rustige bluesnummers als "Breaking My Heart Again", "Two Young Lovers" en "Won’t You Help Me". Dat laatste nummer is de afsluiter en tevens het langste nummer van de CD. Freischlader gaat zó op in deze song dat het niet anders kan of hij moet zelf beleefd hebben waar hij over zingt. "Nowhere To Go" valt op door het mooie Hammondorgelspel. In "1999" laat Henrik het vette gitaarwerk de boventoon voeren. Gitaarspel staat bij Henrik tegenwoordig in dienst van het nummer: tekst, compositie, melodie en zang dragen de songs. Paul Rodgers (The Free) is daarin een groot voorbeeld." (Bluesmagazine.nl)

9. Michael Kiwanuka - Home Again
De 'jazzy' noot in mijn jaarlijstje. Michael Kiwanuka kom ik inmiddels al vaker tegen op verschillende jaarlijsten, en ook hier mag 'ie niet ontbreken. Een  indrukwekkend debuut!
"Na het uitbrengen van enkele fraaie EP’s en de verkiezing tot winnaar van de BBC Sound of 2012 waren de verwachtingen voor het debuutalbum van Michael Kiwanuka terecht hoog gespannen. Gelukkig worden die ook volledig ingelost op Home Again, een puur en tijdloos klinkend soul-folkalbum dat zelfs na vele draaibeurten blijft boeien en steeds dieper onder de huid kruipt.(...) Want Home Again luistert  namelijk als een zeer constante conceptplaat die zowel vanwege het ontspannen karakter als de emotionele diepgang indruk blijft maken.  Of het nu het vrolijk klinkende I’ll Get Along is, het jazzy, met subtiele koortjes ondersteunde Bones, de meeslepende titeltrack of het emotionele Always Waiting, bijna alles wat Michael Kiwanuka ‘aanraakt’ veranderd in goud, of in ieder geval in zilver. I Won’t Lie luidt de laatste trits in van dit geweldig mooie album en is ook al weer zo’n intense song. Any Day Will Do Fine en Rest zijn voorbeelden van het bedoelde zilverwerk maar slotstuk Worry Walks Beside Me is weer het toonbeeld van een 24 karaat gouden soulfolk-song, waar hij patent op schijnt te hebben"..(Writteninmusic.com)

10. John Fullbright - From The Ground Up
Van John Fullbright zag ik al eens wat materiaal voorbij komen op YouTube, en nadat Matt Harlan (zie nr.2) een nummer van hem live speelde ben ik wat meer gaan luisteren. En da's maar goed ook, want anders had het maar zo kunnen gebeuren dat deze plaat onopgemerkt was gebleven...
"Eerste echte volwaardige studio-album van de 21-jarige singer/songwriter uit Okemah, Oklahoma (waar ook ene Woody Guthrie vandaan komt). Hij ziet er uit als een gewone plattelandsjongen, maar schrijft hele goeie liedjes, speelt behoorlijk goed gitaar, piano, mondharmonica en heeft een mooie doorleefde stem. Het album bevat een collectie afwisselende prachtsongs, soms rustig en mooi gespeeld op piano maar veelal bluesy en rauw zoals in het ronkende "Gawd Above" dat klinkt alsof het wordt voortgestuwd door een monster uit de swamps van Louisiana. Ook het bloedstollende "Satan & St Paul" klinkt alsof het een klassieker van iemand als Townes Van Zandt betreft. In de bluesy songs doet hij soms denken aan Little Feat of een hedendaagse band als Band Of Heathens". (Muziekbank) 

Henrik Freischlader in Hengelo

Gelijk mijn tweede bluestip van deze week: op 16 november staat Henrik Freischlader op het podium van Metropool.
Een absolute aanrader, want bluesrock van hoog niveau!

Freischlader stond vorig jaar al in mijn jaarlijstje (nog even geduld voor die van 2012, mensen...) en dat was niet voor niets.
Hij is een geweldige gitarist, en de band staat als een huis. Onlangs verscheen 'House In The Woods', opnieuw een heerlijke bluesplaat.



Het maakt alleen nog maar nieuwsgieriger naar de live-ervaring. Persoonlijk word ik ook erg blij als er een orgel op de buhne staat, en dat is hier gelukkig ook het geval!
Ongeveer tegelijk met de nieuwe cd verscheen ook de dubbel live-dvd 'Show No. 47': dat geeft aardig weer wat ons te wachten staat en waar je je op kan verheugen...

Op de site van Metropool is te lezen waarom je als bluesliefhebber hier absoluut bij moet zijn: "Zijn talent wordt in blueskringen alom erkend. Niet voor niets speelde hij supports voor grootheden als B.B. King, Gary Moore,Joe Bonamassa, Johnny Winter en andere blueslegendes. Maar ondertussen trekt hij moeiteloos zelf zalen over de hele wereld vol. Dat wordt dus een mooi avondje blues!
Zeker weten! Als je cd's van Stevie Ray Vaughan, Rory Gallagher of van een van voornoemde artiesten in je kast hebt staan mag je dit eigenlijk gewoon niet missen!"
Ik zie jullie dus graag over twee weken...


Reserveer 'House In The Woods' in onze catalogus
Reserveer 'Show No. 47' in onze catalogus

Ook nog in Metropool deze maand: Alain Clark 10/11, Tindersticks 14/11, Tower Of Power 15/11, The Scene 17/11, Go Back To The Zoo 25/11