De gesproken blog: De grote kans van Edsel Bronfman - Daniel Wallace

Weer een gesproken blog van onze gastblogger Bennita Koop! Deze keer het boek 'De grote kans van Edsel Bronfman' van Daniel Wallace.

Dat Bennita haar blogs inspreekt heeft een reden. Door problemen met haar ogen werd 'normaal' lezen steeds moeilijker. Uiteindelijk was de overstap naar luisterboeken onvermijdelijk en dat was voor haar als fervent lezer heel confronterend. Maar zoals ze zelf zegt: “wanneer lezen met je ogen niet meer zo vanzelfsprekend is zijn er meerdere manieren waarop je toch van het geschreven woord kunt genieten”. Met haar luisterblogs hoopt Bennita anderen te inspireren te blijven ‘lezen’.

De gesproken blog: En we noemen hem

Nieuw! De allereerste gesproken blog! Bennita Koop bespreekt voor Bieblog Hengelo "En we noemen hem" van Marjolein van Heemstra.

De avond is ongemak

Bril op en één glas afgeplakt. Hier gaan we dan. Het is met dit boek De avond is ongemak echt officieel. Ik ben de wereld van de luisterboeken binnengetreden. Om aan te sluiten bij het boek: met heel veel ongemak.

Lezen is altijd mijn uitlaatklep, toevluchtsoord geweest. Om te verdwalen en mezelf daarna weer terug te vinden. Een reis. Een avontuur. Voor de dwalende geest evenals voor de ogen, de tast en het reukorgaan. Maar wat nu als één van je zintuigen het laat afweten...

Het Grote Misschien

Inmiddels heeft iedereen zijn naam wel eens voorbij zien komen: John Green. Wanneer er geen belletje gaat rinkelen, zeg ik: The fault in our stars ofwel Een weeffout in onze sterren. Hoor ik nu een lichte golf ‘ohja’s’? Zowel in boekvariant als in film voorhanden. Nu heb ik mijn punt al eens gemaakt over boeken die verfilmd zijn. Voor mij óf het boek óf de film. Maar een combi is niet mogelijk. Ik moet trouw blijven aan mijn eigen fantasie. Spannend toch, want wat is het nu geworden?

1000e Bieblogpost

Hoewel ik elke keer heb genoten van het schrijven van een blog…
Hoewel ik elke keer wanneer ik een boek of een film pakte tot rust kwam…

Mijn ode rond de duizendste bieblog gaat uit naar de passiedelers. Ik heb me laten verrassen en inspireren door hun verhalen, maar bovenal heb ik de passie gevoeld en diezelfde passie met jullie mogen delen. Dankbaarheid is het juiste woord. Dankbaar dat deze blog overeind blijft in een digitale wereld waarin blogs komen en gaan.

Praktische gids voor een gelukkige hond

Ik heb het geprobeerd; Martin Gaus-boeken, verschillende DVD’s met puppytrainingen…

‘Saai!’ was het enige wat ik kon denken toen ik er eenmaal aan begonnen was. Uiteraard is dit voor veel mensen wel de oplossing, maar ik werd er niet door geprikkeld. Het daagde me niet uit. Ik kreeg er geen energie van om het zo maar te omschrijven. En als ik er al geen energie van krijg hoe kan ik dan verwachten dat dit wel voor mijn hond geldt? Het werd tijd voor een andere aanpak met de Praktische gids voor een gelukkige hond van Cesar Millan.

Django Unchained

Rondom de Boekenweek staat het Bieblog in het teken van Waanzin. Onze bloggers schrijven deze maand over hun favoriete ‘waanzinnige’ hoofdpersoon uit film, boek of muziek. Of juist de bedenker ervan, die zelf een steekje los heeft. In deze blog schrijft Bennita Koop over de "waanzin" van regisseur Quentin Tarantino.

Ik doe hem te kort wanneer ik hier enkel Django Unchained bespreek. Ook doe ik hem te kort met het woord ‘Waanzin’. Maar goed; who cares?! Quentin Tarantino zal met zo’n waanzinnige geest niet wakker liggen van hoe of wat ik hem noem. So, here goes.

De bijzondere kinderen van mevrouw Peregrine - Ransom Riggs

Haar kleine neusje diep begraven in een boek, maar niet om te lezen. Als vierjarige beginnen de letters betekenis te krijgen, maar deze vallen amper in woorden op hun plaats. En bouwen zeker nog geen zinnen. Haar neusje neemt de geur op van het boek; ze mag de magie dan nog niet kunnen lezen, ruiken kan ze hem wel. Deze boekenwormeigenschap heeft ze van haar moeder. Ook ik kan het niet laten het mysterie van een boek via alle zintuigen tot me te nemen. Maakt dit ons ook tot ‘bijzondere kinderen’?
Niets vermoedend zat ik op een avond ergens in april ‘De Social Club’ te kijken, waarin presentatrice Stephanie Louwrier een bezoek bracht aan urban explorer Martino Zegwaard. Martino is op zoek naar bijzondere plekjes die nauwelijks ontdekt zijn en maakt hier prachtige foto’s van.

Zin - Sophie Fontanel

Deze zomer stond voor mij wederom in het teken van mijn vakantie in ‘Viva la France’. En zoals met elke vakantie het geval is, in ieder geval voor mij, heb ik het ook dit jaar dubbel en dwars verdiend. Bleh!!! Met het schrijven van voorgaande zin word ik licht onpasselijk. Ik zal kort uitleggen waarom. Deze zin doet namelijk voorkomen alsof we alleen maar op vakantie mogen wanneer we voorafgaand aan deze vakantie hebben gebuffeld, hebben geleden, op ons tandvlees hebben gelopen. Ik zal het je nog sterker vertellen. Ik “verdien” altijd wel een vakantie, los van de werkdruk, de levensmisère. Gewoon omdat ik er een beter mens van/door word: het opdoen van nieuwe ervaringen, nieuwe culturen, nieuwe mensen. En ja, ook simpelweg gewoon omdat ik er ‘zin’ in heb.