Suzanne, de schrijfster van het boek, heeft zelf autisme. Zij wijst je de weg om, als je ook autisme hebt, beter te begrijpen waarom je soms anders reageert dan iemand zonder autisme. Ik heb geen autisme, maar ik begrijp het nu beter. Ik hoop dat andere mensen dat ook gaan doen, het is echt belangrijk.
Een belangrijk boek, dus. Met veel informatie. Niet alles zal van toepassing zijn op jouw situatie, maar dat geeft niet: pik er uit wat je van jezelf herkent, en waar je wat aan hebt. Het samen lezen met je ouders of andere belangrijke mensen om je heen is vast heel fijn. Zij zullen je ook beter gaan begrijpen, denk ik.
Nova is autistisch en kan niet praten. Juist omdat ik niemand ken die dat heeft leek het mij enorm bijzonder om in haar wereld te stappen. Dit boek verslind je in één keer, omdat er één vraag is, die je graag beantwoordt ziet.Je leert Nova's wereld enorm goed kennen. Zelf kreeg ik zoveel begrip voor haar dat ik haar soms tot praten wilde dwingen. Kom dan, zeg het ze! dacht ik dan. Laat ze weten hoe slim je bent.
In de ruimte is het stil is een C boek en dus geschikt voor 12 jaar en ouder. Ook voor volwassenen is dit een mooi boek. Het is een emotioneel, spannend boek met een zeer verrassend einde. Het boek leest fijn, omdat het vanuit Nova is geschreven. Je leert snel als Nova te denken.
Er zijn vele boeken over mensen met autisme, over de kenmerken ervan en welke impact autisme op iemands leven heeft én dat van hun omgeving. Sinds 2017 is er het tv-programma Het is hier autistisch, waarin Filemon Wesselink mensen die autisme hebben interviewt en hen volgt in hun dagelijkse leven. En dan heb je nog tv-series met iemand met autisme in de hoofdrol, zoals The Good Doctor en The Bridge.
Maar een roman waarin mensen zonder autisme daadwerkelijk kunnen voelen hoe het is om overprikkeld te raken kende ik nog niet. Tot ik Zondagskind van Judith Visser las.
Monica Woods Een buitengewoon gewoon leven heeft als ondertitel: de 104-jarige vrouw, de 11-jarge jongen en een vriendschap in 9 zaterdagen. Volgens de achterflap is dit een boek voor lezers van Het Rosie project en Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht. Dan weet je het wel. Dit is een verhaal over een autistische jongen, en waarschijnlijk spelen cijfers een belangrijke rol. Dat blijkt allemaal waar, ook al komt het woord autisme op alle 384 pagina's niet voor. Ondanks het overeenkomstige thema is dit toch echt een ander soort boek. Volgens mij komt dat doordat het niet zozeer gaat over de autistische jongen, maar over zijn invloed op de mensen om hem heen.
Ik val maar gewoon met de deur in huis vallen: Extremely loud & incredibly close is een dikke 5-sterren film. Ik was al onder de indruk van het boek van Jonathan Safran Foer. De taal, de vorm, de ontwikkeling, de personages. Maar jee, wat hebben ze dat bijzonder vormgegeven in deze film. En wat blijven beide versies mooi in hun eigen kracht overeind staan.
Note to myself: er staan nog veel te weinig jeugdboeken op ons bieblog! Ten onrechte, want er zijn echt heel veel mooie boeken geschreven voor onze jonge lezers. Vandaag zet ik dat wonderbaarlijke boek van Mark Haddon dan ook maar eens in het zonnetje.
Het wonderbaarlijke voorval met de hond in de nacht vertelt het verhaal van Christopher, een vijftienjarige jongen die een vorm van autisme heeft. Hij is heel goed in wiskunde, maar blinkt niet echt uit in het onderhouden van menselijke relaties. Hij houdt van lijstjes, patronen en de waarheid. Hij heeft een afkeer van geel en bruin, wil niet aangeraakt worden en heeft de grootste moeite met uitspraken die niet letterlijk genomen mogen worden en met het afleiden van gevoelens uit gezichtsuitdrukkingen.
Christophers wereld is niet zo groot, hij is nooit verder geweest dan het einde van zijn straat. Wanneer blijkt dat iemand de hond van de buurvrouw heeft vermoord, gaat hij, tegen de wil van zijn vader in, op onderzoek uit. Daardoor stoot hij op een aantal feiten die zijn gestructureerde leven helemaal overhoop gooien.
Dit boek heeft niet voor niets vele prijzen gewonnen. Haddon schetst namelijk op een ontroerende, overtuigende en vooral grappige wijze de wereld van een autistische jongen. De crux zit hem volgens mij in het vertelperspectief, dat ligt namelijk bij Christopher zelf. Je ervaart het leven en dit avontuur dus door zijn ogen. Daardoor krijgt zijn gedrag, dat voor een buitenstaander vrij onbegrijpelijk is, z'n eigen logica. En in korte, bespiegelende hoofdstukjes - tussen de grote verhaallijn door - geeft de jongen zijn eigen visie op het leven. Verfrissend.
Deze vorm en de mooie taal waarmee alles wordt verteld leverden mij twee wonderlijke inzichten op: hoe ingewikkeld onze wereld is voor iemand met autisme en hoe irritant ‘gewone’ mensen kunnen zijn. Verhelderend!
Het is alweer een tijdje geleden, maar een uitzending van Netwerk (even doorschuiven" naar 15.35) zorgde ervoor dat ik De paardenjongen van Rupert Isaacson ben gaan lezen.
Rowan, zoon van Rupert Isaacson en Kristin Neff is autistisch. Hij kan niet goed praten, maakt slecht contact, trekt zich helemaal terug, schreeuwt urenlang en is dan volledig ontroostbaar.
Tot op een dag Rowan het paard van de buurman ontdekt. Blij en lachend laat hij zich op zijn rug op de grond vallen, pal voor een grote merrie. Rupert weet als paardentrainer dat de situatie levensgevaarlijk is: door één verkeerde beweging kan de merrie schrikken en Rowan vertrappen. Met dit paard krijgt Rowan echter een diepe band. Hij gaat spreken, heeft minder driftbuien en lijkt beter contact te leggen met zijn ouders.
Zij besluiten om per paard door Mongolië te gaan trekken. Het land waar het paard vandaan komt en waar sjamanen een belangrijke rol spelen. Ze ondergaan in Mongolië diverse rituelen met sjamanen. Aan het einde van de reis krijgen ze een ritueel met de beste sjamaan. Wat er dan gebeurt is even bijzonder als ongelofelijk..…
Rupert Isaacson beschrijft op een boeiende manier de wereld van zijn zoon. En waaruit ook blijkt dat we nog wel wat kunnen leren over de omgang met geestesziekten. Andere culturen kijken er heel anders tegen aan en het verhaal laat je zien dat er meer is dan alleen maar dat wat we kunnen zien en voelen.
Hoewel ik soms wel enige moeite had om de wonderen die in het boek beschreven werden te geloven. Zal mijn nuchtere aard wel zijn... Dus het was maar goed dat er cameramannen mee gingen die van deze reis een documentaire maakten. Deze docu-film is overigens heel eenvoudig opgezet, kent geen echte verhaallijn, maar geeft weer ’dat wat er is’.
Het boek eindigt met de ontroerende zin: ‘Kom op, Betsy zei Rowan, en hij schopte met zijn hakken tegen haar aan. Ze ging op een drafje terug naar de stal. Mijn zoon zat rechtop, mooi in balans. Hij reed van me weg, vrij.
