De geboorte van Trevor Noah was vreemd genoeg een misdaad in het Zuid-Afrika van begin jaren tachtig. Tijdens het apartheidsbewind was geslachtsgemeenschap met iemand van een ander ras zwaar verboden. En Trevor had een zwarte Xhosa-moeder en een blanke Zwitserse vader.
Kleurenblind is het fascinerende levensverhaal van Trever Noah: van een arme jeugd onder de apartheid in Zuid-Afrika tot populaire comedian en presentator van de The Daily Show in Amerika. Een uniek verhaal waarin zijn excentrieke, komische en diepgelovige moeder een grote rol speelt.
Het eerste bieblog van weer een nieuw jaar vol lees-, kijk- en luistertips. In m'n zoektocht naar een passend boek om dat jaar in te luiden, met een opbeurende boodschap in deze bijzondere tijden, kwam Het boek van vergeving op m'n pad. En ja, dat lijkt me wel een mooi en hoopvol thema: vergeving. Zeker als het zo mooi wordt beschreven als door Desmond Tutu en zijn dochter Mpho.
Nelson Mandela was een bijzondere man, zoveel wist ik wel. Maar hoe bijzonder, daar had ik dan weer geen idee van. Ik heb het boek Nelson Mandela: 15 lessen over leven, liefde en leiderschap in één ruk uitgelezen. Het bevat inspirerende levenslessen over o.a. moed, leidinggeven, basisprincipes hebben en het goede in anderen zien.
Het is gebaseerd op het zijn leven waarin hij deze principes met groot succes toepaste in zijn strijd tegen de apartheid en na 27 jaar gevangenschap in 1994 de eerste zwarte president van Zuid-Afrika werd.
Ken je dat?
Een boek dat vanaf de eerste regel die je leest je laat geloven dat je een film kijkt? Die je op je netvlies in beelden aan je voorbij ziet komen? Waarvan je elk markant detail tot in de perfectie voor je ziet? En waarbij het net zo irritant is om het boek weg te leggen als reclame tijdens een film?
'In Ongenade' is zo’n boek voor mij. Ik kan me precies voorstellen waarom juist dit boek verfilmd is. Alhoewel....
De film die zich in mijn hoofd afspeelt is natuurlijk verreweg niet hetzelfde als de film in jouw hoofd. En daar zit hem nu net de kneep.
"Een lange weg naar vrijheid", zo noemde Mandela zijn leven. 27 jaar zat hij gevangen voor zijn strijd tegen de apartheidswetten,die blanken en zwarten scheidden. Nelson Mandela beschrijft de lange weg die hij heeft moeten afleggen van onwetende jongen tot charismatisch staatsman. De lange weg naar de vrijheid is het verhaal van misschien wel de wonderbaarlijkste omwenteling in de geschiedenis, verteld door de man die het allemaal heeft meegemaakt en in gang gezet. Het verhaal van Mandela, door Mandela.
Ik heb aan alle commotie toen de film Wit licht uitkwam niet meegedaan. Ik zag wat straffe kritieken over Marco Borsato's acteerdebuut voorbij komen en leerde dat hij met deze film het lot van kindsoldaten onder de aandacht wilde brengen. Dit alles in het verlengde van het werk dat zijn stichting War Child doet voor deze kinderen in oorlogsgebieden. Nu de dvd in onze collectie zit, heb ik me er maar eens aan gewaagd. Je moet er toch over kunnen meepraten, niet waar?
Het begin is even wennen. Het acteerwerk van met name de blanke cast is inderdaad discutabel en het verhaal komt wat stroef op gang. Maar als onze restauranthouder Marco z'n weduwnaarsverdriet bij elkaar raapt en de jungle in trekt om het ontvoerde zwarte vriendje van z'n zoon te vinden, verandert de toonzetting. Terwijl Marco steeds gedrevener wordt in z'n missie, wordt het zwarte vriendje hardhandig ingewijd in het rebellenleger. Lafaarden moeten dood, dorpen worden overvallen, bij twijfel of verraad weet je zeker dat je aan de beurt bent, iemand vertrouwen is niet slim. Aan het eind van de film zitten de pareltjes qua dialoog, spanning en ontknopingen. En ja, stoere vent die het dan nog droog houdt.
Wat mij betreft verdient de film een dikke pluim. Voor de integriteit waarmee dit complexe onderwerp onder de aandacht is gebracht. Voor Marco, die ervoor kiest zelf voor de camera te staan. Voor het scenario, dat zowel ruimte biedt aan de blanke als de zwarte invalshoek en dat naar een heftig einde toewerkt. Voor de bijna kindvriendelijke manier waarop het dilemma van een kindsoldaat duidelijk wordt gemaakt. Voor de prachtige beelden van een mooi land, dat Zuid-Afrika toch vooral is. En voor de hele subtiele humor, die hier en daar op natuurlijk wijze binnen is geslopen. Op zeker moment zie je Marco gewoon denken: 'Jeetje, in wat voor slechte film ben ik nu weer beland, zitten ze gewoon een beetje op me te schieten'.
Wat mij betreft gaat War Child nog heel lang door met het goede werk dat ze doet en heeft Marco hiermee bewezen dat hij dat werk belangrijker vindt dan als hoofdpersoon te schitteren in een film. Integer, dat is wat het is.
Woensdag 17 juni 2009, een zwoele avond waarop zo’n 250 mensen naar het Rabotheater gingen voor een Zuid-Afrikaanse poëzie en muziekavond. Georganiseerd door Raakruimtes, ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Breyten Breytenbach. Met optredens van Krijn Peter Hesselink uit Amsterdam en Charl-Pierre Naudé uit Zuid-Afrika en natuurlijk Breyten Breytenbach zelf. Niet voor te stellen dat deze mooie man, die met warme en sonore stem een aantal van zijn gedichten voordroeg, ondersteund door improvisaties van Jeroen van Vliet, bijna 70 jaar is!
Gert Nel Vlok stond ietwat verlegen, introvert en zwetend in zijn zware leren jas op het podium. Zijn repertoire vind ik muzikaal niet echt spectaculair, en ook niet iets om een hele avond naar te luisteren….maar hij heeft wel een hele indringende manier van zingen! Gert werd begeleid door een fantastische bassist/gitarist, hij leek wat voor zich zelf heen te neuriën over de pijn van het leven en de liefde die hem ontglipt in het verscheurde land. De een stond, de ander zat, veel was er niet te zien. Maar wat er te horen viel, was verbeeldend genoeg. Een groot projectiescherm toonde tekstvertalingen. Als vanzelf droomde je weg en waande je je in Afrikaanse nachten met al hun ritmes. Ver weg klonk de muziek van Gert Vlok Nel, en tegelijkertijd zo dichtbij, vertrouwd en vreemd. Het lijkt idyllisch maar is het verre van. Luister maar eens goed naar zijn cd Beautiful In Beaufort-Wes! Na de voorstelling bleek de avond nog zwoel te zijn, het was zelfs nog steeds een beetje licht. Een mooie avond om nog na te genieten met een (of meerdere) glas lekkere Zuid-Afrikaanse wijn op het theaterterras. Gert Vlok Nel was helaas al weg. Maar Breytenbach niet, hij omhelsde velen en werd omhelsd..
En als mooi commentaar stond bij dit filmpje Daai is rerig so beautiful, dit breek my, elke keer weer.
En het allermooiste is natuurlijk dat Breyten Breytenbach vanaf 13 juni een paar dagen in Hengelo is!!
Dinsdagavond 16 juni houdt dichter, prozaschrijver en vertaler H.C. ten Berge op uitnodiging van Raakruimtes een lezing over de literaire werken van Breyten Breytenbach in Bibliotheek Hengelo Beursplein.
de maan is gevallen en de sterren zijn gesnoten, vogels deftig in grijze feesttooi uiten een haastige groet van zilveren olijf tot groene kurkeik. bij Don Ve cino kraait een bantammer onder de lege vijgenboom, wijd en veel verder naar het noorden, dicht bij de grens
Bij zijn poëtische teksten gaat het niet zozeer om de betekenis van de woorden, maar het ervaren van zijn woordweefsels.
Voor Breytenbach is de prachtige uitspraak van Matisse over poezie en schilderen van grote betekenis: ''Ik schilder tot dat de hand zingt''. Voor hem werkt dat soms ook echt zo bij het schilderen en bij de poëzie. "Als je de technieken beheerst, als je de horden van het bewust kiezen hebt genomen en niet meer denkt aan goede of foute beslissingen, dan kan de hand gaan zingen. En het allermooiste is als je in een schilderij of een gedicht kunt dansen".
Nelson Mandela was een bijzondere man, zoveel wist ik wel. Maar hoe bijzonder, daar had ik dan weer geen idee van. Ik heb het boek Nelson Mandela: 15 lessen over leven, liefde en leiderschap in één ruk uitgelezen. Het bevat inspirerende levenslessen over o.a. moed, leidinggeven, basisprincipes hebben en het goede in anderen zien.
Ik heb aan alle commotie toen de film Wit licht uitkwam niet meegedaan. Ik zag wat straffe kritieken over Marco Borsato's acteerdebuut voorbij komen en leerde dat hij met deze film het lot van kindsoldaten onder de aandacht wilde brengen. Dit alles in het verlengde van het werk dat zijn stichting War Child doet voor deze kinderen in oorlogsgebieden. Nu de dvd in onze collectie zit, heb ik me er maar eens aan gewaagd. Je moet er toch over kunnen meepraten, niet waar?
Woensdag 17 juni 2009, een zwoele avond waarop zo’n 250 mensen naar het Rabotheater gingen voor een Zuid-Afrikaanse poëzie en muziekavond. Georganiseerd door Raakruimtes, ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Breyten Breytenbach. Met optredens van Krijn Peter Hesselink uit Amsterdam en Charl-Pierre Naudé uit Zuid-Afrika en natuurlijk Breyten Breytenbach zelf.
Ter gelegenheid van de 70e verjaardag van Breyten Breytenbach organiseren AkkuH, galerie LansUylen, Bibliotheek Hengelo de manifestatie Raakruimtes. 
