Thomas Verbogt is nooit echt bekend geworden bij het grote publiek, terwijl hij in de loop der tijd schitterende, melancholische boeken heeft geschreven.
Zo begint zijn boek
Verdwenen tijd : "Er zijn van die momenten van vroeger die zich anders gedragen dan herinneringen. Ze gaan niet voorbij, ze groeien met je op en worden met je ouder. Soms kijk je ernaar, het kind dat je was en de man die je werd, sámen kijk je."
Mooi hé, en verder op in het boek lees je zinnen als: “Er ruist alleen maar sfeervolle rust. Ik wacht op het moment dat ik daarnaar snak” of "Altijd als ik 'later' zeg denk ik aan een ver land waar ik lopend heen moet."
Het is het verhaal van een schrijver/kunsthistoricus die minstens twee keer per week op tv- komt in praatprogramma's en tv-spelletjes omdat hij altijd wel een mening over het besproken onderwerp heeft. Hij heeft echter ook een probleem: hele periodes uit zijn verleden kan hij zich niet herinneren. Hij leert een raadselachtige vrouw kennen die hij zich niet meer weet te herinneren maar wel dwingend een beroep doet op zijn geheugen. Ze zorgt ervoor dat hij op een angstaanjagende gebeurtenis stuit die verklaart waarom zijn leven is wat het is. Met op het eind een verbijsterende ontknoping.
Als lezer zit je in dezelfde positie als de hoofdpersoon: je hebt het gevoel dat er iets aan de hand is, maar je hebt geen idee wat.
En de vragen die op de flaptekst staan zetten je ook aan het denken. "Welke gebeurtenissen uit je jeugd herinner je je later nog? Wat weet je van jezelf? En vooral wat niet, terwijl je het wel zou móéten weten?"
Die laatste vraag intrigeert mij. Hoe moet ik dat nu weten?? Maar misschien ontdek ik het nog wel eens in de toekomst.
Roel Bentz van den Berg hield
een prachtige toespraak bij de presentatie van Verdwenen tijd.
Ook Pieter Steinz, chef Boek van
de NRC, heeft een mooi bespreking van Verdwenen tijd.
Reserveer in onze catalogus
