Vita - Melania Mazzucco

Blijkbaar heb ik er patent op, schrijvers kiezen die de Premio Strega gewonnen hebben. Eerst met Nicolò Ammanati, toen Paolo Giordani en nu Melania Mazzucco.
Ik hou van boeken die een heel leven vertellen en liefst ook nog het leven van de kinderen, de kleinkinderen en de achterkleinkinderen. En die je de geschiedenis beter laten begrijpen. En als er dan aan het eind ook nog een sprankje hoop over is….
Vita van Melania Mazzucco heeft het allemaal.

Van de achterflap
New York, 1903. Op Ellis Island gaan twee kinderen uit een gehucht in Zuid-Italië van boord: Diamante van twaalf en Vita, pas negen jaar oud. Hij is zwijgzaam, trots en onverschrokken; zij impulsief, jaloers en begiftigd met het mysterieuze vermogen om voorwerpen te verplaatsen. In een chaotisch pension in de Italiaanse wijk downtown maken de kinderen kennis met de dood en het alfabet, verleidingen, seks, verraad en trouw. Ze groeien er op tot volwassenen, vinden elkaar en verliezen elkaar uit het oog. Ze blijven hopen op een gouden toekomst die in het land van de onbegrensde mogelijkheden immers voor iedereen is weggelegd. Maar hun kinderdromen zullen niet uitkomen, niet in New York, niet voor hen samen.

Het is geen boek om vrolijk van te worden, wel een boeiend en intrigerend verhaal over Italiaanse migranten in de VS. Mooie, maar ook droevige sfeerbeelden, waarin je de ellende, de stank, de afbraak als lezer bijna kunt voelen en ruiken. Het contrast tussen het landelijke Italië en het immense New York moet enorm zijn geweest. De (social) media zoals we die nu kennen, bestonden niet waardoor mensen zich niet echt een goede voorstelling konden maken van het 'Beloofde Land'.

Af en toe is het verhaal wat traag en langdradig, maar bij levensverhalen zoals deze heb ik daar geen moeite mee. Want het is tegelijkertijd een verslag van Mazzucco’s persoonlijke zoektocht naar haar eigen afkomst, gebaseerd op o.a. persoonlijke correspondentie van Mazzucco’s familie en oud krantenartikelen.
Het is een geschiedenis van armoede en mislukking waar Italianen, ook nu, niet graag aan terugdenken. Mazzucco’s roman maakte destijds ook nogal wat los. Veel Italianen begonnen anders te kijken naar de immigranten die in deze tijd naar Italië komen om de armoede te ontvluchten. En die, evenals een eeuw geleden, worden uitgebuit.
Opgroeien in een totaal andere cultuur, in welke tijd dan ook, blijft actueel.

Overigens.... dinsdag 12 april geeft Tim Klaasse van Filmeducatie een lezing over de verfilming van De Eenzaamheid van de priemgetallen.

De film zelf wordt bij Filmliga Hengelo vertoont.

Reserveer Vita in onze catalogus
Reserveer De eenzaamheid van de priemgetallen in onze catalogus

Eenzaamheid van de priemgetallen - Paolo Giordano

Ik heb blijkbaar een voorkeur voor Italiaanse schrijvers die de Premio Strega winnen. En de 26-jarige Paolo Giordano is met zijn boek De eenzaamheid van de priemgetallen ook nog eens de jongste Premio Strega-winnaar aller tijden!

Het verhaal pakte mij vanaf het begin.
De briljante Mattia schaamt zich voor zijn achterlijke tweelingzusje Michela. Onderweg naar een verjaardagsfeestje liet hij dat lastige zusje eventjes achter op een bank in het park. Ze is nooit teruggevonden.
Alice wordt door haar vader gedwongen te skiën. Zijn obsessie voor de lange latten maakt haar opstandig en als zij tijdens een mistige afdaling haar skiklasje verlaat, breekt ze haar been. Sindsdien loopt ze mank.

Mattia omschrijft zichzelf en Alice als twee priemgetallen die afwijken van hun omgeving zoals priemgetallen dat doen ten opzichte van de rest van de getallen:
”Alleen en verloren, vlak bij elkaar, maar niet dicht genoeg om elkaar echt aan te raken”.
Giordano beschrijft heel mooi hoe twee jonge mensen hun draai in het leven proberen te vinden; van hun traumatische jeugdjaren tot ze bijna dertigers zijn. Alice en Mattia voelen zich vanaf de dag van hun ontmoeting verbonden, maar merken al snel hoe moeilijk het is om wezenlijk contact met elkaar te krijgen.

Het is een roman die je bijna filmisch meesleept, je hebt geen idee hoe het zal eindigen. Het enige dat je kunt doen, is hopen op een happy end, maar de vraag is of dat er wel komt. Wat mij betreft mag deze jonge schrijver nog heel veel meer moois uitbrengen!
Waarschuwing: dit boek is moeilijk weg te leggen als je begint te lezen!

Reserveer in onze catalogus

Ik haal je op, ik neem je mee - Niccolò Ammaniti

De achterflap
Een klein fictief dorp, Ischiano Scalo, aan de Italiaanse Rivièra, is het toneel voor twee adembenemende liefdesverhalen. Graziano Biglia is een veertigjarige playboy – met geblondeerd haar, zonnebankteint en strakke leren broek – die het buitengewoon met zichzelf heeft getroffen. Hij speelt gitaar en is een groot fan van de Gipsy Kings. Na veel gereis en talloze affaires is hij naar Ischiano teruggekeerd om zich te settelen met zijn ‘geliefde’ Erica, die alleen maar op zijn geld uit is.

Gloria en Pietro zitten in dezelfde klas: zij is van goede komaf, woont in een villa in de heuvels, is mooi en zelfbewust. Hij is een schuchtere, onzekere en dromerige jongen, die lijdt onder het explosieve karakter van zijn vader – een verknipte herder – en is het mikpunt van de treiterijen van andere jongens uit zijn klas. Wanneer Pietro door drie van zijn kwelgeesten gedwongen wordt in te breken in de school, en later, onder andere omstandigheden, ook thuis bij zijn lerares Flora – die een geheime verhouding heeft met Graziano – raken alle hoofdpersonen op dramatische wijze met elkaar verbonden.
Tranen en kramp in de kaken van het lachen had ik; wat een humor, wat een beeldende, treffende en komische beschrijvingen van situaties. Als ik alleen al terug denk aan de bouw en gebruik van de megagrote katapult begin ik vanzelf weer te lachen. En dat terwijl het verhaal af en toe toch ook echt droevig is. Je leeft met iedereen mee omdat je ze leert kennen zoals je vrienden in kleine dingetjes kent. Een verhaal dat mij raakte en niet snel zal vergeten! Ik haal je op, ik neem je mee is een heerlijk vakantieboek!

Ammaniti won in 2007 de meest prestigieuze prijs van Italië, de Premio Strega, voor zijn roman Zo God het wil. Ammaniti is ook auteur van de bestseller Ik ben niet bang, die werd verfilmd en bekroond met de Oscar voor beste buitenlandse film. Liefhebbers van boeken van Sandro Veronesi zullen deze boeken ook weten te waarderen.

Reserveer Ik haal je op, ik neem je mee in onze catalogus
Reserveer Ik ben niet bang in onze catalogus
Reserveer Zo God het wil in onze catalogus