Soms loop ik tegen een boek aan, waarvan ik denk "wat moet ik er mee". Ik ken de schrijver, Peter Swanson, niet, het ziet er niet bijzonder aantrekkelijk uit, en het heeft een titel die niet echt lekker loopt. Maar ja, zoals dat soms gaat, min keer min is plus. Ik werp er nog eens een extra blik op en vooruit, ik geef het een kans. En dan is het toch een heel aardig boek. 'Het meisje met een klok als hart' heeft een origineel thema: in het niets verdwijnen, in scene zetten dat je niet meer bestaat (lees: dood bent) om vervolgens toch weer ergens op te duiken waar het spel van voren af gaan begint. En daar kom natuurlijk pas achter als je al een eind in het boek op weg bent.