Begin Again

Thuis hebben we een behoorlijk verschil in smaak qua films. Ik hou meer van het actie genre en dat ik nou niet iets waar ik mijn echtgenoot blij mee maak. Af en toe doe ik een poging om een film te vinden in onze grote bibliotheekcollectie die we allebei leuk vinden.

En Begin Again is zo'n poging. En een geslaagde poging!

The Duchess

Onlangs werden de drie delen van The Pirates of the Caribbean op TV herhaald. In deze films speelt Keira Knightley Elizabeth Swann en is ze de tegenspeelster van Captain Jack Sparrow. En toen kwam ik deze dvd tegen waarin Keira Knightley opnieuw een hoofdrol speelt en die zich wederom afspeelt in een tijd waar de corsetten strak werden aangetrokken.

Als je van mooie, oud-engelse kostuums houdt dan is The Duchess een must. Prachtige gewaden, torenhoge pruiken, strakke corsetten het komt allemaal voorbij. Maar ook als je van Engeland houdt moet je deze film gezien hebben.

De film gaat over Georgiana Spencer die op haar zeventiende in het huwelijk treedt met de hertog van Devonshire. Al snel is ze mateloos populair in de hoge kringen van het 19e eeuwse Engeland. De hertog is een stugge man die maar om één reden met haar is getrouwd: hij wil een zoon. Zwanger wordt onze hertogin wel, maar ze baart de ene na de andere dochter die door de hertog met geen blik waardig worden gekeurd. En dan valt zijn oog op Lady Elizabeth Foster, een vrouw die al een paar zoons heeft. En jawel die zoons krijgen uiteindelijk meer aandacht dan zijn bloedeigen dochters. Georgiana ontmoet ondertussen de liefde van haar leven en zij komt met een voor ieder acceptabel voorstel zou je denken: hij zijn minnares, zij haar minnaar. Maar ja, zo ging dat niet in die tijd. Het werd natuurlijk hij wel zijn minnares en zij haar kinderen of helemaal niets. Tja, en welke keuze maak je dan?

In de aankondigingen van de film werd vaak de vergelijking getrokken met het leven van Lady Diana en dat is niet zo verwonderlijk. Beide vrouwen waren het stijlicoon van hun tijd, kregen overal hordes mensen achter zich aan en waren naïef in het huwelijk getreden met een man die niet van ze hield. Beide echtgenoten waren zo publiekelijk ontrouw dat ze geluk zochten bij iemand anders.

Wat inhoud betreft kan deze film makkelijk over de schreef gaan, maar dat gebeurt niet. Dit heeft zeker te maken met de acteerprestaties van de hoodrolspelers, maar zeker ook met de prachtige beelden. De film is een lust voor het oog.

Reserveer in onze catalogus

Atonement

Voor één keer 'steel' ik een beschrijving van een film. Geschreven door Bart Moeyaert op het weblog van Villa Kakelbont, toen hij gastschrijver van de maand was.
Want hij is mooi.

Gisteravond zat ik om kwart voor zes in bioscoop Arthouse in Zürich. Ik heb Atonement gezien. Er is iets met me gebeurd.

Ik kan niet puur genietend in een bioscoopzaal zitten. Vanaf minuut één ga ik ontleden, meten, meedenken met dialogen, beeldvoering, setting. Heeft de regisseur gegoocheld met het verhaal? Vangt de montage een ritme dat er is ingestopt om het publiek te behagen? Het is sterker dan mezelf, maar pas als ik het vragenstellen vergeet, weet ik dat de film bij mij werkt. Als ik de trucs of de kunstjes niet meer zie, dan is er blijkbaar een andere kracht aan het werk.

Tijdens Atonement was er een andere kracht aan het werk. Ik heb het boek van Ian McEwan gelezen, hij is één van de schrijvers die ik verzamel, sinds ik The Cement Garden heb gelezen, jaren geleden. Ik kende dus het verhaal dat zou komen. En toch. Was het de beginscène, met de elfjarige Briony die op haar schrijfmachine een toneelstuk afmaakt, op dezelfde manier zoals ik het deed toen ik elf was en poppenkastverhalen schreef? Was het die ene simpele wijsheid over het verschil tussen de roman en het theaterstuk — het feit dat je als schrijver van theaterstukken geheel afhankelijk bent van derden? Was het mijn verbazing voor de spannende forward-and-back-techniek die scenarist Christopher Hampton toepast? (Hij is ook de scenarist van Dangerous Liaisons, daar liet hij ook al een staaltje van zijn kunnen zien.) Het zal allemaal wel geholpen hebben, inclusief de fotografie, de slimme filmmuziek (ze viel me een beetje te hard op, en dat is niet goed, maar ik vond het wel een vondst, met die schrijfmachine als instrument), en die minutenlange camerabeweging over het strand van Duinkerken. Mooi. Prima.

Toch denk ik dat het vooral Vanessa Redgrave was die het werk wat mij betreft heeft afgemaakt. Zij is de oudere schrijfster Briony Tallis, die op de televisie haar laatste boek becommentarieert, Atonement, het boek dat ze zelf ‘eigenlijk haar eerste’ noemt. Ineens zegt ze iets over de waarheid en de leugen, de feiten en de fictie, het echte en onechte. Omdat ik in mijn eentje in de zaal zat, was het alsof Vanessa Redgrave zich niet rechtstreeks tot de camera richtte, maar het alleen tegen mij zei. En auw, de klappen kwamen aan.

Reserveer in onze catalogus.