The Beaver

The Beaver was kort geleden op tv en triggerde me. De trailer maakte nieuwsgierig naar de humor die over het zwarte van een depressie werd gelegd. En naar het einde van dit 'experiment'. Dus dat werd een avondje onderuit. Maar wat een gekke film eigenlijk, met een heftig dieptepunt. En hoe het afloopt? Ik weet het niet zeker.

Carnage

Het begon in 2006 als een Franse eenakter op toneel: Le dieu du carnage (De god van de slachting) van de Franse schrijfster Yasmina Reza. Roman Polanski maakte er in 2011 een Amerikaanse film van en noemde hem simpelweg Carnage.

De film opent met een panorama op een speeltuin in Brooklyn, waar een opstootje tussen kinderen uitmondt in een stokslag met ernstige gevolgen: het zoontje van Penelope en Michael Longstreet (huiselijke truidragers) moet twee tanden missen. Het koppel ontvangt de ouders van de dader (gekleed om te imponeren) in hun appartement om de zaak in der minne te schikken. Maar al snel blijkt dat Alan en Nancy Cowan het voorval anders opvatten. En dan bouwt zich langzaam een verbaal steekspel op, dat niet alleen beide koppels tegenover elkaar zet, maar ook tegenover zichzelf.

Carnage toont op briljante wijze het imploderende huwelijk. De voelbare pijn van gespannen relaties en personages, die zowel fysiek als geestelijk geen kant uit kunnen. Iedereen bekent kleur en de plaatsvervangende schaamte viert hoogtij. Polanski weet dit thema altijd serieus en beklemmend uit te werken, maar in Carnage mag er daarentegen ook onbekommerd gelachen worden. Want door de fantastische acteurs, het briljante script en de typerende karakters hou je er toch en blij en opgewekt gevoel aan over. En geef je je partner nog even een lekkere knuffel. Want je realiseert je ook weer dat het toch allemaal wel meevalt.




Reserveer in onze catalogus.

Little Man Tate

Het overkomt ons allemaal wel een keer: op zeker moment in je leven vallen er allerlei kleine of grotere gebeurtenissen samen en net op dat moment kom je ook nog met 'dat boek' of 'die film' in aanraking. Door alles om je heen ben je extra gevoelig voor wat die aanraking op dat moment met je doet.

Mij overkwam dat toen ik een paar jaar geleden de dvd van Little Man Tate in de speler schoof. Het regiedebut uit 1991 van hoofdrolspeelster Jodie Foster over een hoogbegaafd knulletje. Fred is zeven jaar jong, schildert de Madonna van Da Vinci, speelt pianoconcerten van Mozart en lost wiskundige vraagstukken op alsof hij Pythagoras zelf is. Zijn artistieke en wetenschappelijke genialiteit veroorzaakt een heftige emotionele reactie op de twee werelden om hem heen: de emotionele wereld van zijn toegewijde moeder (Foster) en de intellectuele wereld van zijn mentor. Verward maar vastberaden gaat Fred op zoek naar vriendjes, begrip en een eigen plek tussen moeder en mentor.

Ik had er over gehoord, was nieuwsgierig, had geen verwachtingen en wilde niets meer dan een avondje eenvoudig vermaak. Aan het eind van de film liep ik helemaal leeg, onbedaarlijk gesnotter van een ontroostbaar kind. Waarom? Kweenie. Omdat die ene snaar net op dat moment heel pijnlijk geraakt werd. Er was iets aan dat kind, aan die moeder, aan zijn eenzaamheid en verwondering, aan haar strijd om goed te doen en liefde te geven. Er knapte iets. En als een boek of film dat bij jou kan veroorzaken, heb je jouw meesterwerk gevonden. Voor dat moment in ieder geval. En zo'n moment hebben we toch allemaal wel eens nodig. Niet dan?



Reserveer in onze catalogus