Het verhaalIn een dorp aan de Hollandse kust kennen de mensen elkaar door en door. Hier laat de oorlog zich anders voelen dan op het slagveld, anders dan in de grote steden. Maar de gebeurtenissen in de wereld dringen er wel door, tot in de kille slaapkamertjes van kleine huizen tegen de duinen. De zeventienjarige Annie wordt verliefd op Johann, die werkt voor de Duitse Arbeitsdienst. Zij is de dochter van een NSB'er, maar heeft zelf niets op met de bezetting, hij een herdersjongen die graag bij zijn kudde was gebleven. Het is de prille liefde tussen twee onschuldige mensen, maar deze liefde wordt beladen met schuld door de tijd en omgeving waarin zij leven.
In zijn nieuwste roman Dwalingen vertelt Alex Verburg de waargebeurde geschiedenis van een vrouw die op haar zeventiende, tijdens de Duitse bezetting in WOII, verliefd werd op een Duitser. Verburg mocht van deze dame haar verhaal te vertellen, op voorwaarde dat hij haar identiteit niet zou prijsgeven. Deze vrouw, die in het boek als Annie uit het Hollandse kustdorp Duindorp wordt beschreven, overleed op 83-jarige leeftijd vlak voor het verschijnen van het boek.
Ik voelde al snel veel sympathie voor Annie, haar leven bestaat voornamelijk uit dienstbaar zijn aan haar ouders, die veel zorg nodig hebben. Haar moeder is ziekelijk, haar vader een verzuurde NSB-er. Bovendien wil Annie helemaal niets met politiek en de oorlog te maken hebben; het gaat haar enkel en alleen om haar liefde voor Johann. En hij is net zo goed een oorlogsslachtoffer: zijn land werd door Duitsland geannexeerd en hij moest zijn familie en zijn kudde achterlaten om in het koude Holland voor paarden te gaan zorgen.
Mooie gedetailleerde sfeerbeschrijvingen, zoals bijv. de geur van vers stro: "Ze snoof de kruidige geur van vers stro op, van haver en paardenvijgen. Vliegen gonsden door de ruimte, sommige met glanzende rugschildjes van pauwachtig blauw en groen". Mooi toch?
Een boek als Dwalingen leent zich al gauw voor moralistische overpeinzingen. Maar gelukkig doet Alex Verburg dit niet. De vraag of en door wie er dwalingen zijn begaan, laat hij open. Geen sentiment, wel oog voor sfeer, en geen gemoraliseer. Een eerlijk, leesbaar en echt verhaal om van te genieten.
Ik voelde al snel veel sympathie voor Annie, haar leven bestaat voornamelijk uit dienstbaar zijn aan haar ouders, die veel zorg nodig hebben. Haar moeder is ziekelijk, haar vader een verzuurde NSB-er. Bovendien wil Annie helemaal niets met politiek en de oorlog te maken hebben; het gaat haar enkel en alleen om haar liefde voor Johann. En hij is net zo goed een oorlogsslachtoffer: zijn land werd door Duitsland geannexeerd en hij moest zijn familie en zijn kudde achterlaten om in het koude Holland voor paarden te gaan zorgen.
Mooie gedetailleerde sfeerbeschrijvingen, zoals bijv. de geur van vers stro: "Ze snoof de kruidige geur van vers stro op, van haver en paardenvijgen. Vliegen gonsden door de ruimte, sommige met glanzende rugschildjes van pauwachtig blauw en groen". Mooi toch?
Een boek als Dwalingen leent zich al gauw voor moralistische overpeinzingen. Maar gelukkig doet Alex Verburg dit niet. De vraag of en door wie er dwalingen zijn begaan, laat hij open. Geen sentiment, wel oog voor sfeer, en geen gemoraliseer. Een eerlijk, leesbaar en echt verhaal om van te genieten.
