De laatkomer

Er waren een paar redenen waarom ik dit boek opnieuw heb gelezen. De eerste was de film “De beentjes van Hildegard”. Toen ik hoorde waar de film over ging bleef maar in mijn hoofd zitten dat ik dat thema al eens ergens had gelezen. Na veel gepieker kwam ik opeens op De laatkomer van Dimitri Verhulst.

De tweede reden was dat het vorige week Boekenweek was, met als thema Dwarsliggers en Rebellen. Voor mij past Dimitri Verhulst uitstekend binnen deze groep.

Godverdomse dagen op een godverdomse bol - Dimitri Verhulst

De Vlaamse schrijver Dimitri Verhulst won op 11 mei de Libris Literatuurprijs 2009 met zijn roman Godverdomse dagen op een godverdomse bol.
Hij was met zijn vorige romans De helaasheid der dingen en Mevrouw Verona daalt de heuvel af ook al genomineerd voor de Libris Literatuur Prijs.

Met zo´n titel weet je al meteen dat het geen gezellig boek is. In dit boek beschrijft Verhulst de geschiedenis van de mensheid. De mens wordt door de auteur 't genoemd.

´t kruipt uit het water waar het olijk rond zwom om te eindigen als een alles dominerend wezen die op 2 'poten' kan lopen en die allerlei spullen uitvindt zoals vliegtuigen, wapens en toiletpapier.

Het wereldbeeld van Verhulst is niet altijd even vrolijk. Hij is kwaad op de mensheid. Omdat onze hebzucht en bloeddorstigheid altijd weer de bovenhand nemen. En omdat de hersenloze streber het steeds opnieuw wint van de luierende kunstenaar.

Het bestaan van 't is tamelijk zinloos, en draait eigenlijk alleen om vreten, zuipen, neuken en (vooral) doden. Als het te lang goed gaat of als het juist niet goed gaat bedenkt 't wel weer een nieuwe reden om een oude of nieuwe zondenbok uit te kiezen en die vervolgens een kopje kleiner te maken.

Het begin van het boek vond ik sterk. Maar naarmate ik verder las vond ik zijn zinnen en fomuleringen wat vergezocht, alsof het kunstje "zie mij eens formuleren" werd vertoont. En dan ineens had het boek mij toch weer te pakken, juist vooral vanwege zijn rake observaties.

De taak die ’t ooit vrijwillig op een dag met veel plezier heeft aangevat, het benoemen van de dingen, is nog altijd onvoltooid. En ’t hoopt dit zo te houden. Want eens de stromen met woorden zullen zijn opgedroogd, zal ’t zijn eigen einde ruiken.

Nieuwsgierig geworden? Lees hier alvast een fragment van dit boek.

Reserveer in onze catalogus