“Aanvankelijk zaten we als een kneuterig echtpaar bij de leeslamp - zij met De pest van Camus en ik met De walging van Sartre, maar tóch de thee gezellig op het lichtje, of we Willy Corsari op de knie hadden. Toen brak opeens alles stuk, doordat mijn vrouw uit haar stervende ratten opkeek om polemisch te zeggen: 'Morgen heb ik tachtig gulden nodig.”
Zo begint Simon Carmiggelt zijn 'stukkie' over een tamelijk komisch aflopende echtelijke twist in de bundel Tussen mal en dwaas, een bloemlezing van kroegbezoeken tot een recept voor comfortabel ontwaken.
Het schijnt dat Simon Carmiggelt niet veel meer wordt gelezen. Jammer, want bij het herlezen was het voor mij meteen weer een feestje van herkenning en genieten. Dit boekje stond ooit bij mijn ouders in de kast en ik las het toen ik een jaar of 16 was. Carmiggelt beschrijft op heldere en scherpe wijze het alledaagse; veelal ontmoetingen met mensen in een café, park, markt of trein.
Ook zijn taal blijft erg leuk om te lezen. Soms wel ietwat gedateerd vanwege de woorden die nu niet meer gebruikt worden. En toch….zijn `stukkies` kloppen gewoon.
Dat boekje smaakte naar meer en gelukkig hadden mijn ouders meer boekjes van hem in de kast staan. Zoals de Kroegverhalen, humoristisch, vaak een lach en een traan. Vooral de term 'de vaste jongens' in plaats van 'stamgasten' vind ik geweldig. Als je Simon ooit een keer gelezen blijf je grijpen naar zijn boekjes.
Carmiggelt schreef ooit over zichzelf nadat hij een van zijn eigen prille werken gelezen had: “Dat is een opgewekt jongmens; daar zou ik best aan willen worden voorgesteld!”
Mooie herinneringen heb ik ook de televisie-uitzendingen, waarin hij uit eigen werk voorlas op zeer droge wijze en waarbij zijn gebit altijd zo'n vreemd geluid maakte. Aandoenlijk en grappig vond ik het.
Reserveer in onze catalogus
