The curious case of Benjamin Button

Er is een bekend gegeven dat al tot veel bijzondere films heeft geleid: het levenselixer dat onsterfelijk maakt. Zelfs nu draait er weer een nieuwe film in de bioscopen waarin twee geliefden door hun onsterfelijkheid 'voor altijd' samen kunnen zijn, in theorie natuurlijk. Of dat echt zo romantisch is als het klinkt en of zo'n eeuwig leven benijdenswaardig is, daarover kunnen we wel een avondje filosoferen met elkaar.

In The curious case of Benjamin Button wordt een thema uitgewerkt dat volgens mij veel 'curioser' is, en ook veel romantischer. Als je tenminste gevoelig bent voor die ene ware maar onbereikbare liefde. Deze film speelt ook met het begrip tijd, maar dan vanuit een achterwaarts perspectief. Benjamin wordt geboren aan het eind van de Eerste Wereldoorlog, niet als mooie zachte baby, maar als een lelijk, klein oud mannetje. Hij blijkt ook zelfs allerlei lichamelijke ouderdomskwaaltjes te hebben. Zijn moeder sterft in het kraambed en z'n vader, furieus over zijn verlies en dat gedrocht in de wieg, legt het wezen te vondeling. Al dan niet toevallig op de trap van een huis voor oude van dagen.

En dan begint het verhaal van een oude baby die langzaam 'opgroeit' tot een mooie jongeman. Benjamin leeft z'n leven achterstevoren. De rode draad is natuurlijk die ene vrouw, die hij leert kennen als lief meisje met prachtige blauwe ogen en glanzend rood haar. Met wie hij - meestal via brieven en kaarten - contact blijft houden als zij haar balletcarrière beleeft en hij als zeeman over de wereld zwerft. De vrouw met wie hij natuurlijk een voor-eeuwig-en-altijd-samen relatie heeft als ze allebei in de bloei van hun veertiger jaren zijn. Maar die hij niet anders dan kan verlaten, want hij wil haar niet lastig vallen met een man die gaat eindigen in luiers. Tja.

Dat die laatste pakweg 15 jaar van z'n leven in een paar shots snel voorbij trekken en daarbij voor analytische geesten als ik nogal wat praktische vragen oproepen, is de schrijver (Scott Fitzgerald) vergeven. Op dat moment ga ik al zo mee in het gegeven en in de mooie parallellen van beide levens, dat ik me overgeef aan hoe het verhaal en deze liefde zich als een prachtige cirkel sluit.

Een avondje filosoferen over tijd en achterstevoren leven zal ook zeker een interessant gesprek opleveren. De film besteedt gelukkig geen energie aan de hoe en waarom vragen, iedereen accepteert het gegeven, Benjamin voorop. Maar het heeft natuurlijk wel grote gevolgen voor alles wat met binding en gehechtheid te maken heeft. Dus zie ik vooral veel eenzaamheid in de ogen van deze verliefde zielen en veel - noodgedwongen - vrijheid in het leven van Benjamin. Daar zit wel een mooie Zen-les in volgens mij. Want we gaan er zo vanuit dat we in tijd en dus in leven met elkaar optrekken, dat we delen, verbinden en dus ook hechten. Dat is best mooi, maar is het ook eerlijk en oprecht? Moet je werkelijk samen zijn om lief te hebben, en kun je nog vrij zijn in verbondenheid? Wat verandert en wat blijft?

Nou ja, zo'n film dus...




Reserveer in onze catalogus.

Babel: als je begrepen wilt worden... luister

Babel is zo'n film die je gelijk bij de strot grijpt. De Mexicaanse regisseur met die moeilijke naam heeft een bijzondere filmhandtekening en ik vind het telkens weer smullen. Hij laat verschillende verhaallijnen kris-kras door elkaar lopen en springt ook nog eens heen en weer in de tijd. Het duurt altijd even voordat je het door hebt, maar ik ben graag bereid me een beetje in te spannen tijdens het filmkijken.

Babel gaat over vier levens in vier werelddelen, die pijnlijk met elkaar verweven raken: een Amerikaans echtpaar dat een reis maakt door Marokko, hun Mexicaanse huishoudster die even de grens oversteekt om naar een familiebruiloft te gaan, een Japanse zakenman wiens dochter worstelt met de dood van haar moeder en twee Marokkaanse jongetjes. En er is een geweer, dat voor veel pijn, verwarring, angst en paniek zorgt. Het centrale thema is communicatie. Hoe communiceer je met elkaar als je elkaars taal niet verstaat, als je niet kunt horen of spreken, of als je niet wilt luisteren. En ondanks alle verschillen en spraakverwarring blijkt dat paniek en angst er overal hetzelfde uitziet.

Een zware film dus? Helemaal niet. Het is zo rauw als het leven kan zijn, daarin leveren de cast en regisseur een topprestatie. Maar je moet wel even opletten. Een aanrader om vooral vaker te zien, dan vallen alle puzzelstukjes steeds beter op hun plek en ontdek je steeds meer details. Subliem!



Reserveer in onze catalogus