H a r t r it m e - Bart Chabot

 

Wauw wauw en nog eens wauw. Dit boek had ik nooit uit de kast gepakt als ik niet zo dol was op de schrijfstijl van Bart Chabot door het boek: Mijn vaders hand. Hartritme is minstens zo mooi en zeker zo fijn geschreven. 

Mijn vaders hand was voor mij al geen bekende wereld, omdat het over de vreselijke hartverscheurende jeugd van Bart gaat. Hartritme gaat over zijn rock & roll leven, over Herman Brood, drugs, het nachtleven, het leven van een schrijver, een bekende Nederlander en de dood. Behalve het laatste heb ik niet zoveel met deze onderwerpen. Vriendschap, familie, de dood en hond Bril, lopen als rode lijnen door dit boek. 

Mijn vaders hand, Bart Chabot

Mijn vader vaders hand is een waargebeurd verhaal over kindermishandeling. Bart Chabot schrijft wonder boven wonder met humor over dit heftige onderwerp. De schrijfstijl is zo fijn en pakkend dat ik het boek in één keer uitlas. Gelukkig is dit een voor mij onbekend onderwerp. Wat mag ik mij gelukkig prijzen met liefhebbende ouders en een fijne jeugd. Ik kende Bart Chabot alleen als drukke prater op de televisie en had geen idee wie de man verder was. Door dit boek ben ik fan van hem. De kracht die hij heeft en het vermogen om, ondanks alles fijn verder te leven. Dat verdient enorm veel respect. 

Diepere lagen - Bart Chabot

Druktemaker, dichter, performer Bart Chabot met zijn snelle en drukke manier van praten, vol grootse gebaren heeft een forse brughoektumor in zijn hoofd. Een wat??? Dit verzint zelfs iemand als Chabot niet als grap. Het gaat weliswaar om een goedaardige tumor, maar evenzogoed was het vreselijk nieuws voor hem en zijn gezin.

Over de aanloop naar de diagnose en zijn ervaringen daarna beschreef Bart Chabot in columns in het Algemeen Dagblad. Deze columns zijn op de website van de Hersenstichting terug te lezen.
In februari 2011 verscheen zijn boek Diepere lagen over zijn ervaring met leven met een hersentumor en de turbobestraling.



Van de achterflap
Vlak voor zijn vakantie ondervindt Bart Chabot de eerste, op het oog onschuldige verschijnselen van wat een paar weken later wordt ontdekt: een forse brughoektumor vlak bij zijn hersenstam. Samen met zijn vrouw belandt hij in de medische molen en het is aan hem om een keuze te maken voor de beste behandelmethode. De eenmalige intensieve bestraling die hij kiest, bezorgt hem een enorme dreun.

Het is een ontroerend én humoristisch boek geworden. Vrijwel overal ziet hij de humor van in. Zijn beschrijving van de taferelen in de wachtkamer bij de dokter is hilarisch. De scene waarin een stalen frame aan zijn hoofd wordt bevestigd vond ik grappig maar tegelijkertijd ook heel benauwend. De lichamelijke ongemakken, zoals zijn linkeroog dat niet meer open wil. Zijn jongste zoons die geinen dat ze nu mooi met hem langs de deuren kunnen gaan voor Halloween.

Chabot zwelgt niet in zelfmedelijden maar laat zich ook als kwetsbare man zien, die vindt dat de tumor hoe dan ook gestopt moet worden. Zijn vrouw en kinderen kunnen hem nog niet missen. Helaas heeft het nog (nog) geen happy end. Pas in oktober 2012 wordt duidelijk of de behandeling afdoende is geweest.
Chabot wilde geen “huilie-huilieverhaal” schrijven. Wat mij betreft is hij daarin uitstekend geslaagd.




Reserveer in onze catalogus