Genodigden van het Boekenbal, waarmee de Boekenweek werd afgetrapt, konden hun mooiste zin over de liefde uit de Nederlandse literatuur inleveren. Daarmee is een top 10 gemaakt, waaruit het Nederlandse publiek mocht kiezen. Arthur Japin won met grote voorsprong.
Posts tonen met het label Arthur Japin. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Arthur Japin. Alle posts tonen
woensdag 13 april 2022
De mooiste liefdeszin van Nederland
De mooiste liefdeszin van Nederland is geschreven door Arthur Japin. De zin komt uit de roman Een schitterend gebrek: 'Dit is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was'.
maandag 15 februari 2021
De jongen, de mol, de vos en het paard
Wat schrijf je over een boek dat eigenlijk geen verhaal bevat, maar wel al weken in de top 10 van best verkochte boeken staat en dat genomineerd was voor Beste Spirituele Boek 2021? Wat schrijf je over een boek dat je aan de ene kant in een uurtje uithebt, maar aan de andere kant je hele leven blijft lezen? Wat schrijf je over een boek dat eerst opvalt door z'n dromerige illustraties en daarna pas door z'n poëtische teksten? Nou, dan laat je dus die beelden het verhaal vertellen.
Gepost door
Astrid
Tags
Arthur Japin,
Astrid,
Charlie Mackesy,
filosofie,
lezen,
poëzie,
troost,
Vriendschap,
zoektocht
vrijdag 24 juli 2015
De gulle boom
“Dostojevski en Nietsche hadden een heel oeuvre nodig, maar Shel Silverstein zei alles wat er te zeggen viel in ‘The giving tree’ in nog geen vijftig zinnen en een aantal tekeningen”.
Ik kreeg De gulle boom in handen, bladerde het door en legde het weer weg. En het verhaal trok zijn spoor. Op de meest onverwachte momenten dook het weer op in mijn gedachten, tot ik het signaal begreep. Natuurlijk, dit boek moet ik gewoon kopen, dit hoort in mijn boekenkast. Gewoon, omdat het een juweeltje is. Prachtig geschreven en getekend in al zijn eenvoud. Juist daarom maakt het zo’n indruk.
Ik kreeg De gulle boom in handen, bladerde het door en legde het weer weg. En het verhaal trok zijn spoor. Op de meest onverwachte momenten dook het weer op in mijn gedachten, tot ik het signaal begreep. Natuurlijk, dit boek moet ik gewoon kopen, dit hoort in mijn boekenkast. Gewoon, omdat het een juweeltje is. Prachtig geschreven en getekend in al zijn eenvoud. Juist daarom maakt het zo’n indruk.
Gepost door
Redactie Bieblog Hengelo
Tags
Arthur Japin,
De gulle boom,
Shel Silverstein,
Tini Knoef
zaterdag 19 februari 2011
Vaslav - Arthur Japin
Van de achterflap
Op het hoogtepunt van zijn roem staakt de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot zijn publiek en zegt: “Nu is het kleine paardje moe.” De rest van zijn leven, nog 31 jaren, brengt hij door zonder te dansen en zonder te spreken. Hoe komt iemand tot zo’n beslissing en wat betekent dit voor de mensen om hem heen, zijn voormalige geliefde, zijn vouw en dochtertje, en hun bedienden?
Eigenlijk is Vaslav veel meer het verhaal van drie mensen die dichtbij hem stonden, en wier leven sterk door Vaslav Nijinski werd beïnvloed. Zij vertellen over die noodlottige dag 19 januari 1919, elk vanuit een volstrekt ander perspectief. En dankzij hun verhalen leer je Vaslav steeds beter kennen.
Het verhaal begint met Peter, de bediende van de Nijinski’s. Ik vond hem de meest aandoenlijke van de vertellers. Hij was, voor hij in dienst kwam bij de Nijinski’s, nog nooit buiten zijn bergdorp geweest en heeft totaal geen verstand van dansen. Op een nuchtere toon laat hij weten hoe hij zich verbaast over de naïviteit van zijn werkgever. Zijn verhaal is in real time opgetekend op de dag dat Vaslav voor het laatst zal dansen.
Romola, Vaslavs echtgenote, vindt dat de geschiedenis een verkeerd beeld van haar geeft. En wil dit, dertig jaar later, recht zetten. Haar verhaal heeft niet zozeer met Vaslavs dramatische laatste dans te maken, maar als historische vertelling wordt het verhaal er wel completer door.
Diaghilev, Vaslavs ex-geliefde, vertelt over de opkomst van het dansfenomeen en welke prominente rol hij daarin heeft gespeeld. Een zelfingenomen snobist voor wie het koesteren van rancuneuze gevoelens een tweede natuur is.
Het verhaal eindigt ook met Peter. Dankzij de dramatische beslissing van zijn meester durft ook hij zijn eigen leven radicaal om te gooien. Het is een kwestie van durven, meer niet.
Wederom een bijzonder mooi boek van Japin, met prachtige sfeerbeelden.
En mocht je het erg jammer vinden dat je dit boek uit hebt….voor de liefhebbers van dans en ballet is het boek Danser van Colum McCann ook een aanrader. Danser is een indrukwekkend verhaal, gebaseerd op biografische gegevens, over het leven van Rudolf Noerejev (1938-1993). De grootste balletdanser van de twintigste eeuw en altijd in één adem genoemd met Vaslav Njinsky.
En natuurlijk kun je Arthur Japin woensdag 9 maart ontmoeten in Bibliotheek Hengelo.
Reserveer Vaslav in onze catalogus
Op het hoogtepunt van zijn roem staakt de legendarische balletdanser Vaslav Nijinski zijn optreden, richt zich tot zijn publiek en zegt: “Nu is het kleine paardje moe.” De rest van zijn leven, nog 31 jaren, brengt hij door zonder te dansen en zonder te spreken. Hoe komt iemand tot zo’n beslissing en wat betekent dit voor de mensen om hem heen, zijn voormalige geliefde, zijn vouw en dochtertje, en hun bedienden?
Eigenlijk is Vaslav veel meer het verhaal van drie mensen die dichtbij hem stonden, en wier leven sterk door Vaslav Nijinski werd beïnvloed. Zij vertellen over die noodlottige dag 19 januari 1919, elk vanuit een volstrekt ander perspectief. En dankzij hun verhalen leer je Vaslav steeds beter kennen.
Het verhaal begint met Peter, de bediende van de Nijinski’s. Ik vond hem de meest aandoenlijke van de vertellers. Hij was, voor hij in dienst kwam bij de Nijinski’s, nog nooit buiten zijn bergdorp geweest en heeft totaal geen verstand van dansen. Op een nuchtere toon laat hij weten hoe hij zich verbaast over de naïviteit van zijn werkgever. Zijn verhaal is in real time opgetekend op de dag dat Vaslav voor het laatst zal dansen.
Romola, Vaslavs echtgenote, vindt dat de geschiedenis een verkeerd beeld van haar geeft. En wil dit, dertig jaar later, recht zetten. Haar verhaal heeft niet zozeer met Vaslavs dramatische laatste dans te maken, maar als historische vertelling wordt het verhaal er wel completer door.
Diaghilev, Vaslavs ex-geliefde, vertelt over de opkomst van het dansfenomeen en welke prominente rol hij daarin heeft gespeeld. Een zelfingenomen snobist voor wie het koesteren van rancuneuze gevoelens een tweede natuur is.
Het verhaal eindigt ook met Peter. Dankzij de dramatische beslissing van zijn meester durft ook hij zijn eigen leven radicaal om te gooien. Het is een kwestie van durven, meer niet.
Wederom een bijzonder mooi boek van Japin, met prachtige sfeerbeelden.
En mocht je het erg jammer vinden dat je dit boek uit hebt….voor de liefhebbers van dans en ballet is het boek Danser van Colum McCann ook een aanrader. Danser is een indrukwekkend verhaal, gebaseerd op biografische gegevens, over het leven van Rudolf Noerejev (1938-1993). De grootste balletdanser van de twintigste eeuw en altijd in één adem genoemd met Vaslav Njinsky.
En natuurlijk kun je Arthur Japin woensdag 9 maart ontmoeten in Bibliotheek Hengelo.
Reserveer Vaslav in onze catalogus
Gepost door
Diane
Tags
Arthur Japin,
beleven,
danser,
Diane,
Vaslav Nijinski
zaterdag 22 augustus 2009
De zwarte met het witte hart - Arthur Japin
Bibliotheek Hengelo blogt Top 90: 1989 - 1998
De keuze van mijn boek heb ik een beetje van het toeval laten afhangen. De boeken uit de Top 10 van deze periode had ik allemaal gelezen. Twee boeken wilde ik nog wel eens herlezen. Helaas (voor mij althans) bleken beiden uitgeleend te zijn, gauw gereserveerd en toen maar afwachten welk boek het eerste ingeleverd werd.
En dat was De zwarte met het witte hart van Arthur Japin. Dat komt heel mooi uit want ik lees op dit moment alles wat los en vast zit over Afrika vanwege mijn reis naar Oeganda begin dit jaar. En waar ik een bezienswaardigheid was als muzungu, een witte tussen zwarten.
In 1837 worden Kwasi en Kwame, twee Afrikaanse prinsjes, aan koning Willem I geschonken. De kinderen dienen als onderpand voor een illegale slavenhandel van de Nederlandse regering. In Delft worden de zwarte jongens als Hollanders opgevoed. Ver van hun ouders en hun volk verleren zij hun taal en gebruiken. Ze worden gedoopt en als bezienswaardigheid geïntroduceerd aan het Haagse hof, waar ze bevriend raken met de Koninklijke familie, en vooral met Anna Paulowna's dochter, prinses Sophie. Terwijl de ene jongen zich uit alle macht aanpast en liefst een echte Nederlander zou worden, vecht de andere om zijn Afrikaanse identiteit te behouden en op een dag naar zijn volk terug te kunnen keren. Toch wordt de ontworteling hun uiteindelijk allebei noodlottig.
Ik vond het verhaal wederom mooi en meeslepend. En met mooie zinnen als:
"Mensen denken dat herinneringen verdriet brengt. Het tegendeel is waar. Verdriet komt met het vergeten".
"Met elke stap vooruit laat de beschaving een nieuwe voetafdruk achter, ongemerkt hebben wij een lang pad gebaand".
De sfeer van Couperus in een moderne roman, geschreven met de middelen van hedendaagse historische-romanschrijvers zoals Hella Haasse en Thomas Roosenboom. Met actuele vraagstukken in een historische context. De problemen waarmee Kwasi Boachi als een van de eerste Afrikanen in Nederland in aanraking komt, verschillen soms maar weinig van de vooroordelen en emotionele dilemma’s van de allochtonen in deze tijd.
Op 26 oktober 2007 was de wereldpremière van Jonathan Dove’s opera gebaseerd op Arthur Japin’s boek De zwarte met het witte hart.
Oh ja, het andere boek was De tweeling van Tessa de Loo.
Reserveer in onze catalogus
De keuze van mijn boek heb ik een beetje van het toeval laten afhangen. De boeken uit de Top 10 van deze periode had ik allemaal gelezen. Twee boeken wilde ik nog wel eens herlezen. Helaas (voor mij althans) bleken beiden uitgeleend te zijn, gauw gereserveerd en toen maar afwachten welk boek het eerste ingeleverd werd.
En dat was De zwarte met het witte hart van Arthur Japin. Dat komt heel mooi uit want ik lees op dit moment alles wat los en vast zit over Afrika vanwege mijn reis naar Oeganda begin dit jaar. En waar ik een bezienswaardigheid was als muzungu, een witte tussen zwarten.
In 1837 worden Kwasi en Kwame, twee Afrikaanse prinsjes, aan koning Willem I geschonken. De kinderen dienen als onderpand voor een illegale slavenhandel van de Nederlandse regering. In Delft worden de zwarte jongens als Hollanders opgevoed. Ver van hun ouders en hun volk verleren zij hun taal en gebruiken. Ze worden gedoopt en als bezienswaardigheid geïntroduceerd aan het Haagse hof, waar ze bevriend raken met de Koninklijke familie, en vooral met Anna Paulowna's dochter, prinses Sophie. Terwijl de ene jongen zich uit alle macht aanpast en liefst een echte Nederlander zou worden, vecht de andere om zijn Afrikaanse identiteit te behouden en op een dag naar zijn volk terug te kunnen keren. Toch wordt de ontworteling hun uiteindelijk allebei noodlottig.
Ik vond het verhaal wederom mooi en meeslepend. En met mooie zinnen als:
"Mensen denken dat herinneringen verdriet brengt. Het tegendeel is waar. Verdriet komt met het vergeten".
"Met elke stap vooruit laat de beschaving een nieuwe voetafdruk achter, ongemerkt hebben wij een lang pad gebaand".
De sfeer van Couperus in een moderne roman, geschreven met de middelen van hedendaagse historische-romanschrijvers zoals Hella Haasse en Thomas Roosenboom. Met actuele vraagstukken in een historische context. De problemen waarmee Kwasi Boachi als een van de eerste Afrikanen in Nederland in aanraking komt, verschillen soms maar weinig van de vooroordelen en emotionele dilemma’s van de allochtonen in deze tijd.
Op 26 oktober 2007 was de wereldpremière van Jonathan Dove’s opera gebaseerd op Arthur Japin’s boek De zwarte met het witte hart.
Oh ja, het andere boek was De tweeling van Tessa de Loo.
Reserveer in onze catalogus
Abonneren op:
Posts (Atom)