Stadsdichter: In het voorbijgaan en Fietsenstalling

IN HET VOORBIJGAAN

Wie het spoor verkiest, het dwingend ritme

van vooruitgang, droomt al snel weg bij het

uitzicht van gedurig en voorbij glijdend land

en schrikt hij wakker van de tijding ‘Station

Hengelo’, dan rest er doorgaans weinig oog

voor het perron, eiland in een kathedraal van

duister licht, hemels overhuifd. Van daar dat hij

afdaalt naar de open lucht, kijkt niet om, maar

vooruit, over het plein heen, waar bestemming

uitgestippeld ligt,- onzichtbare sporen, stappen.

----------------------------------------------------------------------------------

FIETSENSTALLING

Geen pad zo ongedwongen om te komen

tot het begin van een gedicht als gezeten

op de fiets. Gestaag bewegen we ons voort

in een buurt die welwillend niet te veel van

onze aandacht vraagt, de langzame snelweg

langs het spoor, we laten onze geest maar

gaan, vrij naar de natuur, werktuiglijk aldus

bezijden het station beland, ons rijwiel gestald

bij een metafoor: al die brikken, een zee waarin

een kinderzitje drijft,- het begin van een gedicht. 

John Heymans

The burning plain

Heb je genoten van 21 Grams en Babel? Dan is The burning plain een must. Zelfde regisseur, zelfde compositie: men neme een paar hoofdlijnen, knipt deze in stukjes, husselt ze flink door elkaar en legt ze in willekeurige volgorde op een rijtje, om aan het eind weer aan elkaar te knopen. Een intellectuele puzzel, zoals sommigen zeggen. Ik vind dat wat afschrikken, volgens mij is het gewoon een knap stukje filmkunst. Ik spreid de hoofdlijnen van dit kunstwerk even uit:

1. Een moeder, die thuis niet meer echt gelukkig is en er een liefdevolle verhouding op na houdt.

2. De dochter, die deze verhouding ontdekt, waarna de poging tot wraak een beetje uit de hand loopt, zij verliefd wordt op de zoon van haar moeders minnaar, met hem vlucht voor de woede van beide families en de rest van haar leven twee ondraaglijke geheimen met zich meedraagt.

3. Een vrouw, die succesvol is in haar werk, maar zich in haar privéleven lijkt te straffen met liefdeloze seksrelaties en lichamelijke verminking.

Tussen de verhalen van deze vrouwen door slingert het verhaal van een met zijn vliegtuig neergestorte Mexicaanse man en de belangrijkste personen in zijn leven: z'n dochtertje en z'n beste vriend.

Een kippenvel film, tenminste voor mij dan. Rauwe emoties, in kou, warmte, haat en liefde. Uiteindelijk een film over moeder-dochterrelaties. En het feit dat ergens aan het eind de vrouw zegt "ik heb je in de steek gelaten omdat ik bang was dat je net zo zou worden als ik" geeft al wel aan dat dit verder gaat dan de gemiddelde puberperikelen.

Om de intellectuele puzzel nog iets ingewikkelder te maken, maar tegelijk om je alvast een beetje op weg te helpen, hierbij een tipje van de sluier: twee van de drie vrouwen zijn hetzelfde. Veel kijkplezier.



Reserveer in onze catalogus