De egel, dat ben ik

Sommige schrijvers kunnen alleen maar pareltjes schrijven. Toon Tellegen is voor mij zo'n schrijver. Zijn korte dierenverhalen zijn geestig, filosofisch, autobiografisch, kunstzinnig en... briljant. Vorig jaar verscheen er een lief klein bundeltje. Met de egel in de hoofdrol dit keer. En de uitdagende titel: De egel, dat ben ik. Zitten we ineens in het hoofd van schrijver Toon?

Ja, dat denk ik wel. Eerst maar even kennis maken met Egel, 'die graag op zichzelf is en dan de meest opmerkelijke dingen bedenkt, die voor het grootste deel in zijn hoofd blijven, maar soms tot onverwachte actie leiden.'

In alle recensies over deze bundel wordt verwezen naar de ogenschijnlijke autobiografische inslag van deze verhaaltjes. Laat Tellegen hier meer van zichzelf zien? Hoe wonderschoon zou dat zijn! Voor mij maakt het niet uit of dat waar is, ik lees de verhalen sowieso met het beeld van Tellegen voor me. En ik heb een zwak voor Egel. Zijn kleine strubbelingen met de grote wereld raken me net iets meer dan de gebruikelijke avonturen van Mier en Olifant en alle andere bosbewoners. Deze egel heeft iets extra's.

Egel is vooral heel... bezorgd, verlegen, voorzichtig, op zichzelf en over het geheel genomen een beetje tobberig. En met z'n stekels is hij ook niet de beste maatjes. Maar als het moet, komt hij wel voor zichzelf op hoor. Bijvoorbeeld als hij een uitnodiging krijgt van Kreeft om op z'n verjaardag te komen, zodat zijn stekels de hele avond kunnen dienen als kapstok, en hij dan - na lang nadenken - een kort briefje terugschrijft met 'Ik ben verhinderd'. Meer woorden heb je dan toch niet nodig?

Ja, misschien is het dat wel. Met zo min mogelijk woorden tot de kern komen. Dat kan Egel heel goed. En dat bewonder ik aan hem. Zelf wil ik nog wel eens om de hete brei heen draaien. Dus een volgende keer, als er weer eens iets moeilijks gezegd moet worden, zal ik mezelf moedig toespreken met een 'wees als Egel'. En zeggen wat nodig is.

Reserveer het boek in onze catalogus.