Gelukkig liet mijn gevoel mij niet in de steek. Deze literaire roman leest heel fijn weg. Ik leerde over de geschiedenis en was blij dat ik het boek koos, want ik stak er iets van op. Iets leren is niet altijd het doel om te lezen, maar wel een fijne bijkomstigheid. Amerigo van 7 vertelt voor een groot deel zijn verhaal en daarom is het vrij kinderlijk geschreven. Ik vond dat heel prettig.
De kindertrein (1946) gaat over kinderen uit het arme zuiden van Italië die door het noorden van Italië (het rijkere deel) opgevangen worden. Dit is een nobel streven van de noorderlingen, maar het brengt ook dillema's met zich mee.
Het valt niet mee als na de oorlog de arme zuiderlingen de kinderen groot moeten brengen. Amerigo (7) woont in Napels en heeft het samen met zijn moeder erg arm. Dan is er het initiatief van de Communistische Partij om de kansarme kinderen uit de nare tijd die na de oorlog volgde weg te halen.
De partij gunt de kinderen een fijne tijd, een vakantie waarin ze flink verwend worden en "vetgemest" kunnen worden. Het doel is om de kinderen zo een fijnere jeugd te geven, zodat ze er weer tegenaan kunnen.
Je leert in het boek Amerigo als kind kennen op het moment dat zijn moeder de mogelijkheid krijgt om naar het rijkere noorden te vertrekken. Het is een moeilijke keuze voor alle ouders, maar ze hebben het beste met de kinderen voor, dus ze gunnen de kinderen een fijne toekomst.
Het eerste deel gaat over de treinreis, de kinderen zijn bang en hebben geen idee wat hen te wachten staat. Daarna begint het deel waarin de kinderen opgevangen worden door een "nieuw"gezin. Het is de bedoeling dat de kinderen daar tijdelijk worden opgevangen en dan weer terug naar huis gaan.
Voor ieder kind verloopt het verblijf in het "nieuwe"gezin anders. Toch worden alle kinderen flink verwend en hebben ze een fijne tijd, met veel luxe.
Het is gek om na een tijd weer terug te gaan naar het arme zuiden. Natuurlijk moet het fijn zijn om je vader, moeder en broers en/of zussen weer te zien. De kinderen hebben geroken aan de luxe, het fijne eten, nieuwe schoenen en een eigen kamer.
In het laatste deel lees je van een aantal "kinderen" hoe ze hiermee zijn omgegaan in het leven. Het deed mij denken aan "Steenrijk, Straatarn"of "Puberruil". Programma's waaruit blijkt dat het verschil tussen arm en rijk soms zo groot is, dat je het liever niet wilt weten, zodat je gelukkig leeft of je nu arm of rijkt bent. Het wel weten heeft soms een grote invloed op het leven.
Een prachtig boekje, waarbij ik de hoofdpersoon soms niet begreep, hoewel ik begrip probeerde op te brengen. Ik heb mijn eigen kinderen gevraagd of ze het zich konden voorstellen hoe de keuze zou zijn: opgroeien in een arm gezin of wel eten en kleding in overvloed hebben. Ze zijn luxe gewend en kozen ook voor luxe, ondanks dat ze dan bij het gezin weg zouden moeten. Je maakt als kind waarschijnlijk andere keuzes. Dat hoop ik tenminste...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten