Een boek over verliezen, negeren, op zoek gaan, vriendschap, goede raad en uiteindelijk vinden, liefhebben, rouwen, accepteren en begrijpen. Van Nu ik je zie heb ik veel opgestoken waar ik in mijn dagelijks leven iets aan heb. Dit boek gaat over een jongen waarvan zijn vader zelfmoord heeft gepleegd, omdat hij depressief was. Daar gaat het boek echter niet alleen over. Het gaat over hoe jongeren op zoek kunnen zijn naar zijn/haar doel in het leven. Over vaders en zonen en over hoe je leuke dingen kunt vergeten, wanneer ze door iets naars overschaduwd worden. Precies twee weken voor zijn twaalfde verjaardag pleegde zijn vader zelfmoord. Tien jaar na zijn vaders dood reis je mee met Merlijn, die eindelijk zijn vader leert kennen.
"Antonie Kamerling, mijn generatie is groot met hem geworden, want wie kende Peter Kelder uit GTST niet? Ik weet nog dat ik zwijmelde over deze knappe jongen met zijn warrige blonde haar." Dit schreef een Libelle redacteur, maar ik had het zo zelf kunnen bedenken.
Dit boek wilde ik al lezen vanaf het moment dat ik een interview zag met Merlijn Kamerling. Hij vertelde daarin dat hij de afgelopen tien jaar niet met zijn vader bezig is geweest. Dit terwijl zijn hij zijn vader tien jaar geleden verloor. Dit snapte ik voor een klein deel wel, aangezien negeren van iets verdrietigs soms makkelijker is dan het verdriet te doorstaan. Dat Merlijn nog niets "nuttigs" met zijn leven deed op het moment dat hij begon met het boek snapte ik ook wel. Als je tweeëntwintig bent, weet je soms echt nog niet wat je doel in het leven is. Ik werd enorm nieuwsgierig naar hoe het boek hem zou kunnen helpen.
Eindelijk was het dan zover dat ik het gereserveerde boek mocht meenemen en open mocht slaan. Bij de eerste paar bladzijde, waarin Merlijn introduceert dat hij zijn vader wil leren kennen, vraag ik mij af hoe dat toch wil doen. Zijn vader is immers tien jaar geleden overleden.
De reis die Merlijn maakt om zijn vader te leren kennen is erg mooi beschreven. Het boek is in de ik-vorm geschreven, waardoor je echt zijn stem hoort. Hij bedankt aan het einde van het boek Matthijs van Kleyn, die het boek opgetekend heeft. Merlijn geeft aan dat Matthijs zijn stem heeft weten te vangen, op een manier die zo dicht bij hemzelf ligt dat het eng is. Dat dit in het dankwoord staat, geeft mij nog meer het gevoel met Merlijn gesproken te hebben, in plaats van dat ik zijn boek las.
De jonge verteller gaat langs bij familieleden om verhalen over zijn vader op te halen. Hij spreekt met zijn oom en oma. Ook maakt hij afspraken met collega's en vrienden van zijn vader. Zonder te vertellen met wie hij sprak, geef ik graag aan dat het bekende Nederlanders zijn, die iedereen wel kent. Daardoor lijkt het of je het ze hoort zeggen, wat ze te vertellen hebben. Veel van die mensen heeft Merlijn Kamerling in zijn jeugd eerder gezien, maar nooit heeft hij met ze over zijn vader gesproken. Zelfs met zijn oma deed hij dat niet eerder.
De zoon van Antonie Kamerling krijgt tijdens zijn reis enorm veel goed raad, begrip en medeleven en hij vindt herkenning. Vrienden snappen dat hij best boos is soms. Ook geven veel mensen aan dat ze niet snappen dat ze niets aan zijn vader gezien hebben. Ze hadden hem graag geholpen. Ondertussen leest hij interviews met zijn vader en vindt hij radio interviews die hij beluistert. Hij bekijkt ook eindelijk zijn films en zelfs een aflevering van GTST (Goede Tijden Slechte Tijden).
Als hij het gevoel heeft dat hij zijn vader goed heeft leren kennen, zichzelf herkent in hem en hem wat beter begrijpt spreekt hij eindelijk met zijn moeder over hem.
Het boek is mooi, verdrietig èn prachtig! Heel knap hoe Merlijn dit heeft aangepakt. Hij komt er wel. Zijn vader zou trots op hem zijn, sowieso. Mijn lievelingsboek tot nu toe.
Reserveren Bibliotheek Hengelo
Reserveren Bibliotheek Oldenzaal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten