In dit laatste dagboek volgen we Hendrik Groen naar een nieuw verzorgingstehuis. De Oud-Maar-Niet-Dood-club is uit elkaar gevallen door de sluiting van het oude tehuis, maar af en toe zien ze elkaar bij een reünie. Dat wordt er niet makkelijker op als het coronavirus toeslaat in Nederland.
Leonie is meeverhuist naar Bergen aan Zee en is Hendriks steun en toeverlaat. Hij wordt namelijk steeds vergeetachtiger. Alzheimer staat voor de deur. Samen met Leonie, aangenomen 'kleindochter' Frida en hond Juffrouw Jansen probeert hij zijn gedachten bij elkaar te houden. Hij begint een nieuw dagboek om hem daarbij te helpen.
Ook in dit deel is de kenmerkende schrijfstijl weer terug; bedrieglijk simpel, herkenbaar en humorvol. Het leest net zo prettig weg als de eerdere delen. Maar echt, ik had moeite met dit deel... Je gaat je toch hechten aan de personages en de Alzheimer krijgt Hendrik Groen steeds meer in de greep.
Dementie komen we steeds vaker in onze omgeving tegen. Voor mij is het een schrikbeeld; langzaam de controle over je hoofd te verliezen. Iemand - ook al is het slechts een favoriet boekpersonage - langzaam af te zien glijden is geen pretje. Het is de schrijver uitstekend gelukt om het geheugenverlies, het verlies van de logica en de verwarring over te brengen in de pagina's van dit boek. Maar ondanks alles gaat Hendrik opgewekt naar de eindstreep. Dus: lezen dit boek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten