Waagstukken

Gelukkig, de bibliotheken zijn weer open! Je bent weer van harte welkom, maar we doen het nog wel een beetje voorzichtig. Beperkte openingstijden, beperkte looproutes, koffie met krantje nog even niet helaas, aanraken is meenemen én bij voorkeur vooraf reserveren. Nou, dan heb ik een perfect boek voor je, want deze moet je sowieso eerst aanvragen. En we zetten hem met liefde voor je klaar, dat weet je. Dus schroom niet, maar wees wel voorzichtig!

De Vlaamse Charlotte Van den Broeck schreef volgens mij een perfect quarantaineboek: Waagstukken. Ik ontdekte het door een interview met de auteur in De wereld draait door van oktober 2019 (zie onderaan). Wat een fascinerende verhalen en innemende persoonlijkheid. Dat gevoel werd al lezende alleen maar bevestigd. Even wegdromen in andere landen, in vreemde gebouwen en in het noodlottige leven van de architecten en een beetje van de auteur.

"Dichter Charlotte Van den Broeck (1991) debuteerde begin 2015 met ‘Kameleon’, waarvoor ze de Herman de Coninck Debuutprijs kreeg. Haar tweede bundel ‘Nachtroer’ werd onderscheiden met de Paul Snoekprijs. Nu gooit haar prozadebuut ‘Waagstukken’ hoge ogen. Een verzameling van dertien teksten over tragische architecten. Bijvoorbeeld het verhaal over de bouwmeester die zelfmoord pleegde nadat het door hem ontworpen zwembad wegens mankementen moest sluiten." 

Nou ja, achteraf bleek het met die architect nog goed te zijn afgelopen, maar haar interesse was wel gewekt. Er bleken namelijk meer gebouwen te bestaan waarmee iets zodanig was misgelopen dat de architect - meestal door schaamte of schuld gekweld - uit het leven te stapte. Ze besloot er haar eigen reis en onderzoek van te maken.

Wat me raakt is in de eerste plaats haar schrijfstijl. Ik ken haar gedichten niet, maar je kunt aan haar schrijven wel merken dat ze die kunst van de poëzie beheerst. Daarnaast is zowel haar zoektocht interessant en als de manier waarop ze je als lezer aan de hand meeneemt op haar reis. Langs o.a. een bibliotheek in Malta, de Staatsopera in Wenen, een villa in Napels, een museum in Glasgow, een theater in Washington en een golfterrein in Pine Valley. Net zoals zij langzaam de betreffende plek benadert en ontdekt, net zoals zij langzaam het verhaal van de architect(en) en hun omgeving leert kennen, zo legt ze ook voor jou als lezer in al die puzzelstukjes langzaam in elkaar. En tot slot voegt ze daar nog een persoonlijk element aan toe; haar eigen reis en leven.

Op één of andere manier is er tijdens elke ontmoeting wel een link te leggen met een dilemma of ontwikkeling in haar eigen leven van dat moment. Relatieperikelen tijdens een verblijf, gedoe met vrienden die mee zijn gegaan, beslissingen die ze had genomen voordat ze vertrok, emoties waar ze net doorheen gaat. Uiteindelijk bleek het ook gewoon een heel persoonlijke zoektocht en is het dus een heel persoonlijk boek geworden. Ik denk dat dat dichters-eigen is. In poëzie zit naar mijn idee altijd een persoonlijk verhaal. Meer dan in de gemiddelde roman. Dichters kunnen gewoon niet anders.

Grappig. Zo zie ik nu ineens dat zij dezelfde worsteling heeft doorgemaakt als de meeste van haar beschreven architecten. Alleen niet met het bouwen van een object, maar met het tot stand brengen van dit boek. Wat mij betreft is ze daar uitstekend in geslaagd, dus ik hoop dat ze zich verder niet teveel door de weemoedigheid van die architecten heeft laten beïnvloeden...

Reserveer Waagstukken in onze catalogus.