Regisseur Dexter Fletcher was ook verantwoordelijk voor die andere knaller over het leven van Freddie Mercury en Queen. Ik kan ze niet vergelijken, maar Rocketman heeft een mooie mix van al het extravagante dat Elton John Elton John maakt (kleding, brillen, muziek, kleur, mannen), de onderstroom van het jongetje Reginald dat nog altijd in hem zit (eenzaam, kille ouders, net iets te dik) en de groepssessies in de afkickkliniek.
Eigenlijk vind ik die sessies in de kliniek het interessantst aan de film. Elton zit dan op het hoogtepunt van z'n roem en het dieptepunt van z'n leven. Wat hij daar deelt is telkens een soort brug tussen de weg naar omhoog (en de val natuurlijk) en de jeugd waar de wortels van z'n pijn en glorie liggen. Bij elke sessie wordt iets van de extravagantie letterlijk afgeworpen en krijgt langzaam de 'gewone' Reginald en de innerlijke rust ruimte om te shinen. Die vertelvorm geeft de film echt een mooie laag.
En verder heb ik ook gewoon dingen over Elton John geleerd die ik helemaal niet wist. Zijn muziek en videoclips staan in m'n tienergeheugen gegrift, maar dat hij zo'n genie was in het componeren en zo'n bijzondere band had met z'n vaste tekstschrijver Bernie Taupin, dat wist ik niet. Acteur Taron Egerton zet echt een fantastische Elton neer, trekt de geweldigste pakken aan en zingt zelf meesterlijk alle nummers. Heerlijk. De slotzin uit een recensie in de Volkskrant vat het inderdaad heel mooi samen:
"In de kern is Rocketman een wat zalvende, therapeutische vertelling: Elton moet zijn extravagante pantser afleggen en zich op zielsniveau herenigen met Reginald, het verweesde jochie diep achter de glitterbril. De echte Elton is alweer 28 jaar nuchter, meldt de aftiteling. Dat is fijn. Maar voor het zo heerlijke rockportret van de overtreffende trap is het óók fijn dat Elton dit niet altijd was." (Volkskrant)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten