Tsjaikovskistraat 40

De oplettende Bibliotheekvolger zal het niet ontgaan zijn: Bibliotheek Hengelo bestaat 100 jaar en dat vieren wij. Zo'n jubileum zet altijd aan tot denken over de tijd. Met name de tijd die verstreken is en wat er allemaal heeft plaatsgevonden.

Pieter Waterdrinker gaat in Tsjaikovskistraat 40 100 jaar terug in de tijd. En dan in Rusland welteverstaan. Ruim 100 jaar geleden vond de Russische revolutie plaats. Lenin, tot die tijd levend in ballingschap, kwam uit Zwitserland terug naar Rusland. De tijd was rijp voor zijn communistische maatschappij.

Pieter Waterdrinker is journalist. Al ruim 25 jaar woont en werkt hij in Rusland, in Moskou. Zijn kennis van de Russische taal bracht hem in zijn jonge jaren naar de Sovjet Unie waar niets kon, maar alles mogelijk was. Hij ontmoette er zijn Russische vrouw en is er, op wat korte onderbrekingen na, niet meer weggegaan. Vorig jaar was hij te gast in Zomergasten en daarmee heeft hij veel lezers van zijn boeken gekregen. Pieter Waterdinker is een rasverteller en zo lees je zijn boeken ook. Zijn fascinatie voor Lenin, de grootste boef aller tijden, heeft hij al eens verwerkt in zijn roman 'Lenin's balsem' en ook in deze, sterk autobiografische roman, is Lenin één van de hoofdspelers. De ander hoofdspeler is Waterdrinker zelf. In de Tsjaikovskistraat op nummer 40 bevindt zich zijn huis, gelegen in de buurt die in 1917 het middelpunt was van de Russische revolutie.

Zo dwalen we door de straten van Moskou in 1917 en 2017. In 1917 volgen we de machthebbers, maar ook de gewone man, de arbeiders; in 2017 volgen we Waterdrinker in zijn zoektocht naar de verhalen van nu en vooral ook van vroeger tijden.
Cynisch spottend toont hij ons hoe in de beginjaren van de twintigste eeuw duizenden verpauperde arbeiders uit Sint Petersburg in 1905 de dichtgevroren rivier de Neva overstaken, richting het Winterpaleis van de tsaar, smekend om gerechtigheid en bescherming, tegenover de vluchtelingen die nu de Middellandse Zee proberen over te steken; hoe de Russische adel na de februariopstand in 1917 in allerijl het rijtuig liet bespannen met rode (de kleur van het communisme) teugels - als bewijs dat men heus begaan was met het arme volk - tegenover de hedendaagse westerse beschaving die door de lucht vliegt in een gouden koets en reuze-solidair is met de minderbedeelden op de grond. Zo legt hij de verbinding tussen het heden en het verleden, maar 'de geschiedenis herhaalt zichzelf niet, de geschiedenis rijmt'. We zien de gelijkenissen, maar het is toch elke keer net weer iets anders.

Ik vond het een heerlijk boek om te lezen. Het Rusland van toen en nu, de escapades van Waterdrinker in een vroeger en hedendaags leven, de af en toe vlammende maatschappijkritiek en de humor, wat wil een mens nog meer.

Reserveer in onze catalogus