Dus dit nukkige puberdagboek begint met de zin: "Dit is geen dagboek. Ik zeg het er maar even bij voor de duidelijkheid." En braaf schrijft hij op welk muziekstuk hij die dag luisterde. Stukje bij beetje gaan er wat luikjes open bij Bou, komt er meer verhaal bij z'n emoties en vallen de puzzelstukjes op hun plek. Een paar jaar geleden sprong zijn moeder voor de trein, sindsdien is hij zowel boos als opgelucht dat ze er tussenuit is gepiept. Nadat hij het op een rot manier met het liefste meisje van de wereld heeft uitgemaakt beginnen de paniekaanvallen en sluipt de verlammende depressie z'n lichaam en geest in. Zijn enige lichtpuntje is z'n 7-jarige zusje, waar hij 's nachts bij op de kamer kruipt, om nog een beetje rustig te kunnen slapen. Het is ook allemaal niet niks wat hij doormaakt.
Heel langzaam worden de verplichte schrijverijen langer. Sommige muziekstukken - vooral klassiek - draait hij meerdere dagen achter elkaar, of komen na een week of wat weer terug. Ik vind niet alleen de vorm, maar ook die combinatie van muziek ervaren en opkomende gedachten schrijven zo sterk. Het resulteert in een mooi sleutelmoment, wanneer hij blind (en boos) wat in de cd-speler schuift en het blijkt het lied te zijn dat op de begrafenis van z'n moeder werd gedraaid. Dat zet het snappen en verwerken van Bou in een aangrijpende stroomversnelling.
Ik sluit me tot slot aan bij een recensie van JM die ik voorbij zag komen: "Erna Sassen vindt precies de juiste balans tussen humor en boosheid, cynisme en ontroering. En dat maakt Dit is geen dagboek tot een grappige en aangrijpende ‘ontwikkelingsroman’, waar een dwarse of sombere puber evenveel aan kan hebben als de ouder die even niet meer weet waar de 16-jarige pubers nou eigenlijk mee bezig zijn."
Hoog tijd om haar andere young adult romans ook maar eens op te zoeken!
Reserveer het boek in onze catalogus.
Heel langzaam worden de verplichte schrijverijen langer. Sommige muziekstukken - vooral klassiek - draait hij meerdere dagen achter elkaar, of komen na een week of wat weer terug. Ik vind niet alleen de vorm, maar ook die combinatie van muziek ervaren en opkomende gedachten schrijven zo sterk. Het resulteert in een mooi sleutelmoment, wanneer hij blind (en boos) wat in de cd-speler schuift en het blijkt het lied te zijn dat op de begrafenis van z'n moeder werd gedraaid. Dat zet het snappen en verwerken van Bou in een aangrijpende stroomversnelling.
Ik sluit me tot slot aan bij een recensie van JM die ik voorbij zag komen: "Erna Sassen vindt precies de juiste balans tussen humor en boosheid, cynisme en ontroering. En dat maakt Dit is geen dagboek tot een grappige en aangrijpende ‘ontwikkelingsroman’, waar een dwarse of sombere puber evenveel aan kan hebben als de ouder die even niet meer weet waar de 16-jarige pubers nou eigenlijk mee bezig zijn."
Hoog tijd om haar andere young adult romans ook maar eens op te zoeken!
Reserveer het boek in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten