La Chana was haar artiestennaam en betekent Zij die weet. Dat wordt in de eerste minuten van de film al meteen voelbaar, als ze beschrijft wat de flamenco voor haar is, hoe zij vanuit haar ziel danst, en niet anders kan dan dansen. De parallellen met het leven liggen voor het oprapen en de nieuwsgierigheid naar meer van haar dans en meer van haar woorden maakt dat je tot het eind van de film geboeid blijft kijken. De passie spat er vanaf, ik wist niet dat dat zo aanstekelijk kon zijn. Het voedt m'n eigen verlangen, dat is het eigenlijk.
Na een optreden in de film The Bobo (1967) nodigde tegenspeler Peter Sellers Antonia uit in Hollywood, maar zover is het nooit gekomen. Pas nu onthult de danseres de reden voor die plotselinge carrièrebreuk. Waarbij deze film mij achterlaat met de - mogelijk onbedoelde - vraag wat dat toch is met die angst bij veel mannen voor zelfstandige, zelfbewuste, sterke vrouwen.
Intussen bereidt Antonia zich met vrienden en familie voor op een voorstelling waarin ze zal optreden – zittend weliswaar, maar nog altijd met indrukwekkend voetenwerk. Dit intiem gefilmde portret van regisseur Lucija Stojevic is een ode aan deze 69-jarige zigeunerartiest, bij wie de wapperende haren en zwierende rokken misschien tot het verleden behoren, maar de geestdrift nog lang niet is gedoofd.
Als ze hoort dat deze documentaire over haar leven op IDFA 2016 is bekroond met de publieksprijs roept ze: 'Ai!', alsof ze getroffen wordt door ernstig hartzeer. Ze slaat de handen voor de ogen, heft ze vervolgens op naar de hemel: 'Gracias señor!'
Reserveer de dvd in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten