Laat vooral weten wat u er van vindt, en welke juweeltjes ik nog gemist heb! Happy holidays with sad songs!
Bij het verschijnen wist ik het eigenlijk al: dit wordt 'm. Ik ben al jaren fan, en waar op vorige albums de folkblues wat meer kwam bovendrijven, is dit weer een album dat ingetogener en 'plain' is. Het doet wat meer denken aan prachtige albums als 'Stripping Cane' en zijn debuut 'Miles From The Lightning'. Fantastische stem, heerlijk gitaarspel. Absolute americana-top.
"Voor zijn nieuwe langspeler trok Foucault naar de Pachyderm Studios in Minnesota en deed hij beroep op muzikanten met wie hij al langer samenspeelt. Naast Billy Conway (Morphine) op drums zijn dat Bo Ramsey (gitaar), Jeremy Moses Curtis (bas) en Eric Heywood op pedal steel. Die laatste zet meteen de toon op het aardse openingsnummer “Dishes”, waarin Foucault met een paar eenvoudige beelden een huiselijke sfeer oproept (“Do the dishes / With the windows open / Soak the dirt / From under your nails”). Laid back folk waarin de geest van JJ Cale ronddwaalt. Waar voorganger Salt As Wolves wat meer bluesinvloeden had, keert Foucault hier terug naar het geluid van zijn eerste albums: rustige, ingetogen folk als een Amerikaanse pastorale. Enkel “War On The Radio” sluit muzikaal dichter aan bij zijn vorige plaat. Het deemoedige “Blown”, waarop hij de vocale ondersteuning krijgt van Tift Merritt, handelt over een geliefde die weg is. Want de nummers van Foucault kleuren grotendeels sepia, al schijnt er hier en daar hoop en licht door. Ook in de organisch klinkende titeltrack heerst die sfeer van terugblikken op wat voorbij is. Op het prachtige “Little Warbles” weet Foucault in vier strofen een krachtig beeld te schetsen van een huwelijk dat niet standhoudt. (...) Soms leunt het geluid wat dichter aan bij country (“Rio”, “I Know You”) of situeert het nummer zich in de sfeer van een Bert Jansch (“Pretty Hands”). Maar bovenal weet Foucalt toch indruk te maken met hoe hij kleine, diepmenselijke portretten schetst, zoals in “Dying Just A Little”, dat stilstaat bij de eindigheid van het leven. “My heart is like a small town / Most of the best parts are hard to find”, zingt Foucault ergens op het einde van het album. Maar op Blood Brothers is het alvast niet zo moeilijk om de goeie dingen te vinden. (enola.be)
2. John Hiatt - The Eclipse SessionsIk ben sterk bevooroordeeld als het om John Hiatt gaat. Ik vind 'm een van de allergrootsten, en dus mag een nieuwe plaat niet ontbreken. Eerlijk is eerlijk: zijn stem heeft niet meer dezelfde kracht als jaren geleden, maar misschien wel juist daardoor is 'The Eclipse Sessions' zo'n mooie breekbare plaat. De composities en verhalen zijn nog immer prachtig, en het huidige stemgeluid laat die verhalen eigenlijk nog beter uitkomen.
"John Hiatt was natuurlijk nooit een ‘schone’ zanger, maar zijn stem lijkt met de jaren rauwer en meeslepender te worden. Als je tenminste houdt van zijn kenmerkende, wat zwoegende vibrato en de manier waarop hij in één zangregel van hees en hoog naar diep en donker kan gaan. Op de liedjes op de nieuwe Hiatt-plaat The Eclipse Sessions laat de 66-jarige Hiatt zich begeleiden door weinig meer dan een gitaar, bas en drums, en af en toe een flard orgel of piano. De spaarzaamheid siert een wiegend rootsliedje als Cry To Me, met een soepel refreintje dat blijft hangen en fraaie metaforen in de tekst. Hiatt zingt over mannen die lijken te bestaan ‘uit losse motoronderdelen’, en je ziet dat soort kerels gelijk voor je. In Over the Hill laat Hiatt zich inspireren door de relaxte blues van J.J. Cale, en dat pakt goed uit. Maar ook een existentialistische rocker als One Stiff Breeze maakt indruk, vooral weer vanwege de wrange teksten. ‘Endless tears and mournful sighs’, zingt Hiatt getergd. ‘Sure could use your flashlight eyes.’" (Volkskrant)
3. Phil Cook - People Are My Drug
Ik schreef al op dit blog over deze mooie cd van Phil Cook. Bij het draaien wordt 'ie alleen nog maar mooier: wat een sfeer, wat een arrangementen, authentiek gitaargeluid... Heerlijk! Tijd voor een concert in Nederland wat mij betreft. Misschien mooi op Heartland in Metropool? Wie weet...
"Als ik voor het eerst Steampowered Blues met al die soulvolle achtergrondstemmen beluister, dwalen mijn gedachten meteen af naar de muziek die Delaney & Bonnie met de hulp van gerepuyeerde muzikale vrienden, eind jaren zestig genereerden in het zog van artiesten zoals The Staple Singers. De piano en weerom die gospelkoortjes kleuren, aangevuld met een snerpende slidegitaar, Lloyd Woodard’s Tide Of Life eerder uitgevoerd door The Five Blind Boys Of Mississippi en hun al even getalenteerde broeders uit Alabama. Another Mother’s Son componeerde Cook samen met Kane Smego en de rustig plukkende countryblues evolueert in een bezwerende gospel ontknoping. Het van Randy Newman afkomstige He Gives Us All His Love sluit daar mooi bij aan, evenals een knappe uitvoering van het met fiddle gelardeerde Tupelo Child van Ted Lucas dat in niet geringe mate aan The Band herinnert. Miles Away ontrolt zich als een openhartig vraag en antwoordspel tussen Cook en co-auteur Amelia Meath (Sylvan Esso). Phil Cook zet zich nog eens aan de piano voor een bezwerend Deeper Kind waarvan de positieve ingesteldheid afdruipt. Life passeert op elegante klavierriedels en opgewekte koorzang naast een dronken blazerssectie. Een uiterst geschikte afsluiter, dit van levenslust blakende pareltje van Allen Toussaint refereert naar de titel van dit met fijne country- en gospelsoul opgebouwde werkstuk." (writteninmusic)
4. Jimmy Lafave - Peace Town
Jimmy Lafave overleed op 21 mei vorig jaar. Dat overlijden bleef voor velen onopgemerkt, maar de liefhebbers van zijn muziek en stem waren geschokt. En zoals wel vaker na een overlijden kwam er postuum een album uit. Groot verschil met de in mijn ogen toch wat obligate 'in memoriam-albums' is dat dit een dubbelalbum is met allemaal nummers die Lafave nog graag wilde opnemen (wetende dat zijn einde naderde). Daarmee is het een volwaardig en erg mooi slotakkoord van zijn carrière geworden.
"Het fraaie The Night Tribe uit 2015 is helaas de zwanenzang van Jimmy LaFave geworden, maar Peace Town is absoluut een fraaie aanvulling op het oeuvre van de Texaanse muzikant. Jimmy LaFave eert in de twintig laatste songs die hij opnam zijn muzikale helden, maar laat ook horen dat hij tijdens zijn te korte leven zelf ook is uitgegroeid tot een grootheid. Coverplaten roepen bij mij vrijwel altijd het verlangen op om de originelen weer eens op te zetten, maar Peace Town van Jimmy LaFave wil ik niet onderbreken. Er wordt prima gemusiceerd op de plaat, maar het is de emotionele lading die er zo’n bijzondere plaat van maakt. Iedereen die goed thuis is in de Amerikaanse muziekgeschiedenis en in het oeuvre van Jimmy LaFave zal veel bekends horen in de ruim anderhalf uur muziek, maar door alle onderhuidse ellende raakt de plaat je net wat harder dan vergelijkbare platen in het genre. Het is vreselijk dat we Jimmy LaFave zo vroeg moesten verliezen en het is jammer dat hij zijn project niet volledig kon voltooien, maar met de 20 songs op Peace Town kunnen we alleen maar heel blij zijn. Op hetzelfde moment onderstreept de plaat hoe zeer Jimmy LaFave wordt gemist." (krentenuitdepop)
5. Travis Meadows - First Cigarette
Wat voor Phil Cook geldt, geldt ook voor dit album van Travis Meadows: hij wordt steeds mooier... Het levende bewijs dat een bak aan ellende behoorlijk fraaie muziek op kan leveren. Voer voor treurbeuken zoals ik dus! Luister en geniet.
"First Cigarette is getting slightly underappreciated, and I honestly can’t understand why. Travis Meadows isn’t the greatest vocalist in the world, but the roughness in his voice only adds to this record. The production is some of the best I’ve heard this year, and there’s enough sonic variety to keep it from being sleepy. The writing is nice too, and there’s a thematic structure to this album as well, not something we see on many records these days. Not a concept record, but definitely one continuous journey that finds its conclusion in the title track. It’s not a perfect album, but it’s a damn good one and is not to be overlooked in the frenzy of year-end lists. Highly recommend giving this a listen." (coutryexclusive)
Net als bij het vorige album van Amos Lee was er in Nederland weinig te merken van de release van 'My New Moon'. Ten onrechte, want ook dit is echt een fijne plaat die het beluisteren meer dan waard is. Gelukkig bleef zijn komende tour niet onopgemerkt: twee van de inmiddels drie (!) concerten in Paradiso (maart 2019) zijn inmiddels uitverkocht. Drie keer raden wie er van de partij is.. ;-) De gelijkenis met de albumhoes van Hiatt is stom toeval lijkt me...
"Als zanger verdient Lee speciale vermelding. Soms helder dan gruizig. Van levensvreugde tot verdrietig. De man vertolkt geloofwaardig alle emoties die hij wil overbrengen. Groots gezongen of juist intiem en klein, hij kan het allemaal. Het nummer Hang On, Hang On is hiervan een mooi voorbeeld. De bezongen hoop en de aanmoediging om het nog even vol te houden uit het nummer is tranentrekkend mooi, je wordt al luisteraar meegevoerd in de gospel golfbeweging. De afsluiter Don’t Fade Away kent dezelfde golfbeweging. Als een soort echo drijf je mee op het geruststellende ritme van de strijkers. Als de laatste muzieknoten verdwijnen kom je als luisteraar uit een soort hypnose en wil je direct terugspringen in dit warme bad. De beknopte speelduur is een zegen en een vloek. Je wil eigenlijk dat het eindeloos doorgaat maar tegelijkertijd ligt de perfectie juist erin dat deze diamant precies goed geslepen is. Kortom Meesterwerk. (bluesmagazine)
7. Space Age Travellers - Adventures In The Shadows
Surf en galmrock van eigen bodem! BJ Baartmans maakte met Gerco Aerts en Sjoerd van Bommel een top instrumentale plaat voor de gitaarliefhebbers. Steengoeie retrorock!
"Baartmans en kompanen tronen je mee in een muzikale tijdcapsule met jazzy improvisatie waarin de geest rondwaart van Charles Mingus of van die frivole snarenloopjes die naar Wes Montgomery refereren of een met bluesy jazzakkoorden opgebouwd Poppa Bebop. Het getuigt onveranderlijk van een virtuositeit maar evenzeer van een ogenschijnlijke nonchalance. De aandacht blijven vasthouden met een louter instrumentale set, het is niet vanzelfsprekend maar de muzikale trip van The Space Age Travellers spoort blijkbaar op de juiste tracks." (writteninmusic)
Scandicana op z'n best: mistroostige klanken en geluidslandschappen van deze Zweedse singer-songwriter. Je waant je in duistere bossen of aan strandjes van zwarte meren... Misschien niet zijn beste album, maar ik blijf de melancholie en het desolate prachtig vinden. Voor de die-hards...
"In de wandelgangen hoorde ik dat Wild Hxmans wel eens matig zou kunnen zijn. Ik bestrijd dit. Wat de man ook doet, of hoe hij zijn gemoedstoestand kanaliseert naar onze speakers, het blijft uitzonderlijk. Rauwe uitgesponnen nummers die neigen naar een vrije, aan Folk verwante, jazz. Kjellvander zet zijn ervaringen om in muziek. Of het nu de reis met zijn jongste zoon naar Spanje betreft, of de sterfgevallen van zowel zijn vader, als die van zijn jongere broer. Ze komen via Kjellvander’s gemoedstoestand tot uitdrukking. Zijn stemt dwaalt als het ware door een uitgetekend muzikaal landschap. Begin volgend jaar treedt hij op in Nederland, en ik heb meteen kaartjes voor dit optreden gereserveerd. Zijn vorige concert heb ik noodgedwongen voorbij moeten laten gaan. En zoiets overkomt me geen tweede keer. Pakken wat je pakken kan! Een concert, eentje waarbij je wordt meegekomen in Kjellvander’s wereld lijkt mij een ervaring op zich. De set-list mag hij synchroniseren met dit nieuwe album. Het sluit prefect aan met mijn stemming, laat het guur buiten zijn, want zijn muziek werkt als een deken : "We're all born with a weight / We get lighter for every day / Come on now, spread the love / Until we finally drift away." (johnnysgarden)
9. Levi Parham - It's All Good
Met 'It's All Good' maakte Levi Parham een album in de sfeer van The Allman Brothers Band en Little Feat; Americana en southern rock. Puike plaat, mooie gitaarsolo's en lekker sfeertje. Parham is een graag geziene gast hier in Hengelo, dus zal ook in de toekomst wel weer eens live te zien en te horen zijn!
"Opgenomen in een studio in het legendarische Muscle Shoals – heilige grond voor soul en rhythm ’n’ blues – laat Levi Parham horen dat hij zich nog verder blijft ontwikkelen. Nu weerklinkt zijn grote voorliefde voor soepel groovende en gitaardoordrenkte southern rock. Met de gitaristen Dustin Pittsley en Paul Benjaman aan zijn zijde, levert dat heerlijke breed uitgesponnen nummers op waarbij de gedachten haast als vanzelf uitgaan naar Derek and the Dominos. Levi Parham: "I’ve always been an admirer of the music that’s come out of Muscle Shoals, from Aretha Franklin to The Allman Bros. After visiting a studio there last year while on tour, I got the idea to bring a group of Tulsa musicians, still carrying the torch of the legendary Tulsa Sound, and toss them in that iconic space and setting along the Tennessee River and see what would happen.” (heaven)
Ach, wat kan mij het schelen! We worden alweer overspoeld met dezelfde kersthits als ieder jaar. Tijd voor wat anders dus: een unicum, want nog nooit kwam er een kerstplaat voor op mijn eindejaarslijstje... Op 'Socks!' laat JD Mc Pherson horen hoe je ook kerst kunt vieren!
"Geen jingle bells standaards te bespeuren op Socks!, het zijn uitsluitend al dan niet met hulp van anderen tot stand gekomen originals van McPherson. (...) JD geeft zijn bandleden de volledige ruimte en ze zijn bovendien beurtelings als co-auteur actief. Na het door diep brommende twang ondersteunde Bad Kids komt de schallende sax van Corcoran op het voorplan in Hey Skinny Santa!, een onweerstaanbare meestamper die lijkt weggelopen uit het repertoire van Louis Jordan. Die sax stuurt ook Every Single Christmas aan, energiek huppelende oldschool R&B die Nicole Atkins als co-auteur vermeld. Ugly Sweater Blues komt angstvallig dicht in de buurt van zo’n smartelijke kerstmis zwalper maar de charmante, ontwapende Hawaiisound maakt veel goed. De titeltrack schetst het gevoel van zo’n ‘Bad Kid’ (zie de cover) dat zijn pakje opent en misnoegd zijn ontgoocheling ventileert op de tonen van het orgeltje. Die orgelman zet met twinkelende vibrafoontonen het door zwoele doo wop van The Giardinaires ondersteunde Holly, Carol, Candy & Joy op de swingende sporen terwijl de ritmische stomper Santa’s Got A Mean Machine met de drumsticks in de aanslag tot stand kwam. Ronduit schitterend is Claus vs Claus, een onderkoeld duet met Lucie Silvas. “What’s that sound” horen we JD zingen op door zwijmelende orgelflarden ondersteunde boogietonen van de piano. Persoonlijk ben ik niet echt een voorstander van die geforceerde kersttoestanden. Socks! komt vroegtijdig maar met de verlengde houdbaarheidsdatum van dit bijzondere muzikaal kerstpakketje is het (voor) en nagenieten als die versierde groene boompjes al lang verdwenen zijn." (writteninmusic)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten