The sense of an ending

Julian Barnes is de Britse auteur van de mooie, gevoelige zinnen. Van zijn beroemde boek Alsof het voorbij is verscheen in 2017 een misschien nog wel mooiere film. Nou ja, dat zeg ik omdat ik gewoon graag films kijk en gevoelig ben voor dit soort fine art films. Helemaal in de Britse stijl en met zo'n heerlijke cast. In The sense of an ending schitteren Charlotte Rampling als de stugge ex uit het verleden en Emily Mortimer als de zwoele moeder. En sukkelt Jim Broadbent zo natuurlijk horkerig door het verhaal, dat ik het gevoel krijg dat hij gewoon zichzelf is. Maar laten we beginnen met zijn openingscitaat.

 "Als je jong bent, hoop je op de gevoelens waarover je gelezen hebt. Je wilt dat ze je leven op z'n kop zetten en alles veranderen. Maar als de wijzer sneller draait en je bent al vlug van middelbare leeftijd en dan bejaard, dan ga je toch hopen op iets minder ingrijpends? Je wilt dat je gevoelens passen bij het leven dat je nu leidt. Ze moeten je vertellen dat het allemaal goed komt. En wat is daar mis mee?"

Dit is zo'n film waarbij details over het verhaal het onbevangen kijkplezier wegnemen. Waarbij je op een natuurlijke manier wisselt tussen heden en verleden. En waarbij de onverwachte ontknoping alles op z'n kop zet. Zodat je de film een tweede keer gaat kijken en het een hele nieuwe film wordt. Heerlijk. Maar goed, toch maar even de hoofdlijn dan.

Tony leeft als gescheiden en gepensioneerde man in Londen. Hij bezit een kleine winkel met tweedehands Leica camera's. Leeft op vriendschappelijke voet met z'n ex. Hun enige dochter is hoogzwanger. Deze zelfstandige, krachtige vrouwen lijken soms een maatje te groot voor zijn karakter.

Tony krijgt een brief van de overleden moeder van zijn eerste vriendinnetje uit z'n studententijd. Ze heeft hem iets nagelaten, maar de dochter wil het niet afstaan. Het blijkt het dagboek van zijn beste vriend uit diezelfde tijd. Tony gaat op zoek naar dat eerste vriendinnetje. Hoe meer hij in zijn eigen geschiedenis duikt, hoe onbetrouwbaarder zijn geheugen blijkt en hoe pijnlijker het zelfinzicht. Het wordt een interessante reis door het verleden, met prachtige haakjes naar wat er van Tony is geworden en hoe hij zich in persoonlijke relaties verhoudt. Wat een heldere spiegel.

En meer kan ik er niet over zeggen helaas. Tony vat het gelukkig allemaal perfect samen in zijn laatste woorden:

"Hoe vaak vertellen we ons eigen levensverhaal? Hoe vaak maken we het wat fraaier dan het was, houden we dingen achter? Hoe langer we leven, hoe minder mensen zeggen dat ons leven niet ons leven is. Het is alleen het verhaal van ons leven. Het verhaal van ons leven dat we anderen vertellen, maar vooral onszelf." 

Reserveer de dvd in onze catalogus.
Reserveer het boek Alsof het niets is in onze catalogus.