Dorst

Moeder-dochter relaties zijn altijd leuk voor een boek of film. Het voordeel van een film is - voor mij - de extra laag die je krijgt door de non-verbale communicatie die je als acteurs kunt toevoegen. De toon van de stem, de blik in de ogen, de lichaamstaal in het algemeen. Heerlijk. En heerlijk pijnlijk. Dorst is een bekend boek van Esther Gerritsen, dat ik niet las. Maar ik zag wel de gelijknamige film Dorst. Met sterrencast!

Ik vind dat zo mooi, die typerende verschillen in films uit verschillende landen. Zonder de taal te horen herken je bijvoorbeeld Amerika, Engeland, Frankrijk, Duitsland en Nederland. Aan de kleuren, de camerashots,de opbouw. Ik weet niet precies wat het is, maar het klopt. En zo vind ik Dorst ook echt een Nederlandse film. Natuurlijk door Simone Kleinsma, Leopold Witte, Margôt Ros en Stefan de Walle. Heerlijk. De jonge Elise van 't Laar in haar eerste rol is vooral grappig. En een beetje bevreemdend ofzo. Maar ja, dat geldt eigenlijk voor de hele film. Met dank aan Esther Gerritsen, die ook meewerkte aan het scenario.

Moeder Elisabeth (Kleinsma) is ongeneeslijk ziek en draagt dat lot net zo stoïcijns als dat ze lijkt te leven. Dochter Coco (Van 't Laar) studeert en heeft een relatie met een docent (Witte) die haar vader kon zijn. Ouders gescheiden, opgevoed door vader (De Walle) en stiefmoeder (Ros). Ondanks de wat moeizame relatie met haar moeder krijgt Coco ineens een doel in haar leven: intrekken bij moeder en voor haar zorgen, tot het onvermijdelijke eind. Terwijl moeder langzaam steeds slechter wordt, zakt dochter weg in drank en nachtleven, komt vader weer meer in beeld en krijg je als kijker telkens kleine stukje van de puzzel uit het verleden voorgeschoteld.

Wat ik echt geniaal vind. Vader heeft in een twistgesprek met Coco iets gezegd over wat die moeder haar heeft aangedaan toen ze 1,5 jaar oud was. Een scène waar de film trouwens mee begint. Coco is geschokt en gaat bij moeder verhaal halen. Die legt dat weer bij de vader neer. "Heb jij dat haar verteld? Had ze er last van dan? Nee? Nou, nu wel!"
Waarbij je je stilletjes toch afvraagt waarom we altijd zoveel willen weten over onszelf en ons verleden. Wanneer is niet-weten ook oké? Ik weet het antwoord niet. Waarschijnlijk omdat ik zelf ook altijd alles graag wil weten :-)

De Volkskrant schrijft: een drama, dat even tragisch en zwartkomisch als benauwend durft te zijn. Over het boek is geschreven: deze ontregelende roman over vreemde personages die elkaar hebben gemist, met een knappe en onverwachte apotheose, is bijzonder sterk.

Dat laatste geldt wat mij betreft ook voor de film. Er wordt heel wat af-'gemist' in deze film. Heel Hollands, heel bijzonder.

Reserveer de film in onze catalogus.
Reserveer het boek in onze catalogus.