Ik geef je de zon

Ik blijf me verbazen over de fantastische jeugdboeken die er geschreven worden. Er is echt voor ieder wat wils, alle genres en niveaus, maar soms word je domweg van je sokken geblazen door de intensiteit van een verhaal of schrijfstijl.
Ik geef je de zon is zo'n boek, met veel internationale prijzen onderscheiden. De tweede roman van de Amerikaanse Jandy Nelson, voor jongeren vanaf 15 jaar. Over een onafscheidelijke tweeling met een hartverscheurend verhaal.

Jude en haar tweelingbroer Noah hebben nogal verschillende karakters. Noah is introvert, tekent de hele dag en is in stilte verliefd op de buurjongen, terwijl Jude van de rotsen in zee springt, knalrode lippenstift draagt en genoeg praat voor hen allebei. Toch zijn ze als twee handen op één buik. Ondanks hun bijzondere competitiedrang, zowel om de liefde van hun vader of moeder als om hun kunstenaarstalent. Maar na een tragische gebeurtenis op hun 13e groeien Noah en Jude steeds meer uit elkaar. Drie jaar later spreken ze elkaar amper nog en lijkt hun band onherstelbaar beschadigd. Ze realiseren zich alleen niet dat ze allebei maar de helft van het verhaal kennen, en dat hun wereld pas weer compleet zal zijn als ze elkaar terug weten te vinden.

De vorm is spannend en mooi gevonden. Noah en Jude vertellen in wisselende hoofdstukken hun deel van het verhaal. In het perspectief van Noah is hij 13 en groei je langzaam naar de grote tragedie. Jude is in haar verhaal al 16, waardoor je de puzzelstukjes op verschillende manieren verzamelt en wat leidt tot een epos als beide lijnen elkaar naderen. De schrijfstijl is prikkelend. Met iedere zin is wel iets. Vaak raak, of bijzonder, vreemd, ontroerend of van buitengewone stilistische klasse. Soms ook flink over de top. Maar geen zin staat er voor niks of zonder bedoeling.

En dan de inhoud. Want dat is toch wel wat dit boek zo 'verslavend' maakt. Het bevat de grote thema's van het leven: eerste liefdes, jaloezie, familiebanden, verlies en rouw. Gevaarlijk cliché, maar Nelson heeft de thema's echt op een mooie, invoelbare manier uitgewerkt. Wat mij eigenlijk het meeste raakte was de rol van de kunst. De intense passie. De passie voor leven, voor liefde, voor het moeten maken van kunst. Hoe Noah tekent, hoe Jude zandsculpturen maakt, hoe hun moeder schildert... En natuurlijk de woeste passie van de kunstenaar die Jude leert in steen te werken. Het geeft zo'n extra kracht aan het leven als je je emoties in iets creatiefs kunt omzetten. En die snaar weet Nelson in dit boek feilloos te raken. Heel mooi!

Reserveer in onze catalogus.