Nu kan ik zelf iets zeggen over die indringende staccato schrijfstijl. Over de soms vervreemdende vertelvorm. Over hoe ze redelijk alledaagse puberthema's zonder sensatie en heel stilistisch verpakt voor literaire fijnproevers. Maar ja, eigenlijk heeft meneer Moeyaert er al hele mooie zinnen aan gewijd. Dus lees maar gewoon even mee. En lees dit boek. En nog een keer!
"Veertien is geen boek voor lezers die al jaren zware laarzen dragen, graag met de deuren slaan en niet weten wat fluisteren is. Begin niet aan het boek als je per dag minstens één keer ‘opschieten’ tegen iemand sist of op je horloge tikt. Vind je dat boeken na maximum tien bladzijden duidelijke taal moeten spreken, dan zal Veertien niet op je nachtkastje komen te liggen (en dan mis je iets).
Bachs boek is een ervaring: in de jij-vorm krijg je het relaas van de eerste schooldag van het hoofdpersonage Bé. Door die vorm, en door de tegenwoordige tijd waarin het verhaal wordt verteld, is het alsof het meisje zichzelf terwijl je leest onder een loep legt. Nu. Hier. Het kleine, ogenschijnlijk eenvoudige verhaal wordt dwingend en kruipt - als je een lezer bent die zich door een vertelstem en een vertelvorm wil laten leiden en daar het geduld voor hebt - onder je huid.
Of je nu net je veertiende verjaardag hebt gevierd of overmorgen vierenveertig wordt, Tamara Bach verstaat de kunst om veel ongezegd te laten, maar je weet na de laatste bladzijde precies hoe het is om Bé te zijn, of algemeen: om veertien te zijn." (Bron)
Nu maar hopen dat er meer boeken van Tamara in het Nederlands vertaald worden.
Reserveer in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten