Matthieu Ricard vindt hoe wij omgaan met dieren een misdaad die niet alleen de dieren zelf, maar ook onze planeet schaadt. In Waarom ik mijn vrienden niet opeet legt hij uit dat dit niet langer meer zo kan.
In Waarom ik mijn vrienden niet opeet komen de nodige gruwelijke voorbeelden voorbij van dierenmishandeling. Eentje die ik persoonlijk heel erg vind zijn de meer dan 10.000 Aziatische zwarte beren die in China in kleine kooien levenslang opgesloten zitten om twee maal daags een pijnlijke punctie te krijgen voor hun berengal, waaraan allerlei genezende eigenschappen worden toegeschreven.
Maar dit boek is gelukkig niet alleen een opsomming van dierenmishandelingen maar een bevlogen wetenschappelijk onderbouwd pleidooi om beter met dieren om te gaan. Want naast dat het ethisch niet te verdedigen is, is de industriële veehouderij een belangrijke veroorzaker van de klimaatverandering en is regelmatig vlees eten domweg ongezond. En wat Ricard haarscherp aantoont is onze morele schizofrenie:
`We erkennen niet wat we dieren aandoen (maar weinig mensen hebben ooit een intensieve veehouderij of een abattoir bezocht) en we houden een morele schizofrenie in stand, met als gevolg dat we heel goed voor onze huisdieren zorgen, maar ondertussen onze vork in varkens prikken die bij miljoenen tegelijk naar het slachthuis zijn gestuurd, terwijl ze even bewust, intelligent en gevoelig zijn voor pijn zijn als onze honden en katten.`
En dat het in die slachthuizen zelf niet altijd volgens de regels gaat kwam afgelopen weken weer in het nieuws door undercoverbeelden van de stichting Varkens in nood. Ik vond het een confronterend boek: het is eigenlijk niet te geloven wat we dieren allemaal aandoen. Nu at ik al heel weinig vlees (ben getrouwd met een vegetariër) en dat wordt nu nog minder!
Reserveer Waarom in mijn vrienden niet opeet in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten