Paterson

Soms kom je tussen alle filmische hoogstandjes vol drukdoenerij ineens in een heerlijke verstilling tegen. Paterson is voor mij zo'n film. Om eerlijk te zijn, er gebeurt niks, maar je verveelt je geen moment. Regisseur Jim Jarmusch laat hier zien dat in een voortkabbelend leven juist de schoonheid van het onopvallende gaat opvallen. Je moet het alleen wel willen zien.

We ontmoeten de dichtende buschauffeur Paterson, gespeeld door Adam Driver, die vorig jaar werd bekroond tot Acteur van het jaar. We hobbelen zeven dagen mee in zijn overzichtelijke leven. Hij praat met mensen in de kroeg, hij bestudeert zijn passagiers met een mild geamuseerde blik. Hij geniet van de kookkunsten van z'n kleurrijke vrouw en zelfs haar norse hond krijgt hem niet uit z'n hum. Hij is niet meer of minder bijzonder dan de mensen om hem heen. En er gebeurt niet echt iets. Saai? Voor poëtisch ingestelde kijkers beslist niet.

De achteloosheid waarmee de stroom aan kleine gebeurtenissen vloeit en het terloopse acteerwerk van Driver maken deze film zo geniaal. En dan wordt er ook nog eens tussendoor slim gebruik gemaakt van de gedichten van Ron Padgett. Deze wereld van Paterson, waarin niets schreeuwt en alles fluistert, is het perfecte tegengif voor turbulente tijden.

Ik leer van deze aandoenlijke buschauffeur dat je al gelukkig kunt zijn door de wereld te bekijken met een liefdevolle blik. Een film die me daarvan overtuigt is er één om te koesteren.

 

Reserveer in onze catalogus.