Dagelijks werk: een schrijversleven - Renate Dorrestein

Wat doe je als schrijver als je weet dat je waarschijnlijk niet meer lang te leven hebt? Toch nog een roman schrijven, terwijl je bijna zeker weet dat je deze niet kunt voltooien? Nee dus, in plaats daarvan stortte Renate Dorrestein zich op de selectie van een aantal teksten die niet in haar boeken terechtkwamen, maar wel onderdeel van haar dagelijks werk waren. Al die artikelen, inleidingen, lezingen en brieven die op de harde schijf staan opgeslagen en op een stapel oude diskettes, noemt ze haar ‘schaduwoeuvre’.


Dagelijks werk schetst een prachtig beeld van haar schrijversleven met de correspondentie die zij voerde met collega’s, boekverkopers, lezers en redacteuren. In deze bundel met essays, lezingen, brieven, blogs en e-mails lees je Renate Dorrestein in al haar schrijversgedaantes: feminist, empathisch, wijs, sarrend, inspirerend, soms genadeloos, aardig,  fantasierijk, dapper,  geestig en ernstig, maar bovenal betrokken.

Genadeloos eerlijk was haar hilarische e-mail aan aspirant-schrijfster ‘mevrouw van K.’, die haar een romanmanuscript liet lezen. Ze laat niets heel van haar manuscript en maakt vriendelijk duidelijk dat mevrouw van K. de hoop op een literaire loopbaan voorlopig maar beter kan laten varen. Ze besluit met de woorden: ‘Zo, dat was niet mals. Sterkte ermee.’

Heerlijk om te lezen zijn haar luchtige beschouwingen over allerlei uiteenlopende kwesties: over haar mislukte poging bijvoorbeeld, om zich te laten omscholen tot ‘stemacteur’. Of over aardappelpuree. In De androgyne aardappel schrijft Dorrestein: ‘... het pureren van de aardappel heeft als curieus neveneffect dat hij daardoor letterkundig van geslacht verandert: de aardappel is mannelijk, de aardappelpuree is vrouwelijk. De dingen die in het leven troost en warmte verschaffen, zijn nu eenmaal vrouwelijk ...’

En dan met haar gevoel voor (wrange) ironie dit boek afsluiten met het verhaal getiteld Ouderdom voorkomen. Meesterlijk! Want hoe serieus een onderwerp ook is, als één iemand is die er licht over kan schrijven, is het Renate Dorrestein wel. Maar met tranen in de ogen las ik haar laatste regels waarin ze beschrijft hoe ze zich er op verheugd ”een oud vrouwtje te zijn, en ongestraft excentrieke kleren en rare mutsjes te kunnen dragen, nooit meer naar de sportschool te hoeven, alles te mogen eten wat ik maar wil, te drinken en te roken omdat dat toch niet meer uitmaakt, aan iedereen lak te hebben en de meest boude dingen te kunnen zeggen zonder dat iemand het nog waagt om me tegen te spreken”.
Ik gun het haar zo…

We schreven al vaker over haar werk; De leesclub, De blokkade, Zo lang er leven is / Is er hoop, Het geheim van de schrijver en over Zevensoorten honger. 

Reserveer Dagelijks werk via de catalogus