Hoor nu mijn stem

Snuffelend tussen boeken zijn er een paar prikkels die ervoor zorgen dat een boek me opvalt: de kaft, de titel en de auteur. In het geval van Hoor nu mijn stem van Franca Treur was het een combinatie van alle drie. Kan niet missen, dit moet een mooi boek zijn. Franca Treur stal vele harten met haar debuut Dorsvloer vol confetti, waaronder het mijne. En ik had ergens gelezen dat ze met deze nieuwe roman weer terugging naar die stijl en die tijd: opgroeien als meisje in een strenge geloofsgemeenschap. Genoeg redenen om dit boekt te lezen.

Ik moet bekennen, ik heb het boek nog niet uit. Ik volg de jonge Ina (ik-vorm) en de volwassenen Gina (zij-vorm) in hun beider processen van los komen en los zijn, zo'n beetje. Maar het verhaal raakt me al gelijk weer net als Dorsvloer. Franca beschrijft de gedachten en gevoelens van een meisje en jonge vrouw, dat opgroeide in een streng Zeeuwse geloofsgemeenschap. Geschreven in een bijzondere vorm, die heen en weer gaat tussen de verschillende perspectieven. En dat doet ze zonder oordeel, onschuldig en ontwapenend bijna. Toch voel je als lezer de beklemmende invloed, en het verlangen naar 'de wereld' daar buiten. Inclusief alle schuldgevoelens en zondebesef over dat verlangen. Zo complex.

Persoonlijk vind ik het leven al ingewikkeld genoeg, zonder rekening te hoeven houden met regels, wetten, oordelen, verwachtingen of wat dan ook, van welke religie dan ook. Wat natuurlijk zeer betrekkelijk is, want ook onze goddeloze samenleving zit vol met dit soort ongeschreven gedragsnormen. Waar iedereen een mening over heeft en waar iedereen anoniem en ongegeneerd die mening kan ventileren op elk willekeurig online medium. Niet gehinderd door enige kennis of compassie. Misschien is een veilige haven in een afgeschermde gemeenschap soms zo gek nog niet.

Franca raakt me door haar mooie reflecties op het geloof in 'de Heere'. Door haar bijzondere woordkeuze hier en daar. Ik beken dat ik soms het woordenboek er even bij pak en gelijk denk 'jammer dat dat woord uit ons dagelijkse taalgebruik is verdwenen'. En ze raakt me met haar mooie passage over de zin van literatuur, uit een radio-interview van Gina met een schrijfster die zij bewondert:

- Wat heeft het schrijven voor nut als je vindt dat je niets te vertellen hebt?
- Ik zie mijn inspiratie inderdaad niet als een geschenk aan de wereld. Maar boeken kunnen wel de rust verstoren. Het enige wat ik doe is de rust verstoren.
- Welke rust? Wat is jouw beeld van rust?
- Meestal verwachten we van een boek dat het ons net genoeg verrast. We houden ervan als waarheden als koeien een tikje worden gekanteld. We willen graag uit de dagelijkse sleur worden gehaald door een illusie van magie. Maar het mag nooit te ver gaan, de dingen mogen hun vertrouwdheid niet verliezen. Maar als dat dreigt te gebeuren, dan, nou ja...

Dus. Franca verstoort een beetje mijn rust en kantelt mijn waarheden. Lekker toch?

Reserveer het boek in onze collectie.