Hier ben ik

Dit wordt waarschijnlijk de lastigste blogpost uit m'n jarenlange bieblogtijd. Ik las namelijk een boek van een schrijver die ik hoog heb zitten, maar waar ik maar met moeite doorheen kwam. En nu vind ik het erover schrijven eigenlijk net zo ingewikkeld als het lezen ervan. Toch wil ik er wel graag iets over zeggen. Dus hier ga ik, over Hier ben ik.

Jonathan Safran Foer heeft een paar boeken geschreven die ik echt fantastisch vond. Vooral vanwege de bijzondere vertelvorm en vanwege z'n mooie taal. Sommige zinnen zijn met recht kleine kunstwerkjes. Extreem luid & ongelofelijk dichtbij staat bij mij bovenaan, gevolg door Alles is verlicht. Dus ik dacht dat ik zou gaan smullen van z'n nieuwste dikke pil Hier ben ik. Nou, dat viel wat tegen helaas.

Het Joodse geloof, het Jodendom en de Tweede Wereldoorlog zijn terugkerende thema's in z'n boeken. Wat niet vreemd is, gezien zijn achtergrond, en ik vind dat iedere schrijver een stokpaardje mag hebben, als het mooie boeken oplevert. In Hier ben ik worden die thema's van alle kanten belicht, omgekeerd en nogmaals tegen het licht gehouden. Een grote Joodse familie, deels levend in Amerika, deels in Israël. De oudste generatie zwaar beschadigd door de oorlog, de jongste kinderen met nog maar weinig feeling voor de tradities die men in leven probeert te houden.

Er zijn verschillende verhaallijnen. Een afbrokkelend huwelijk, een grote aardbeving in Israël waardoor het land vernietigd dreigt te worden, overspel, kinderen die hun weg zoeken, en heel veel overpeinzingen over het verleden en de toekomst. En in alle generaties veel gezoek naar de eigen identiteit. Ik heb het echt geprobeerd, in de hoop dat ik ergens in het verhaal alles aan elkaar kon verbinden en zou snappen wat de schrijver me nu eigenlijk wilde vertellen. Maar als hij aan het eind zelfs enorme sprongen in de tijd gaat maken, en dan toch weer niet, toen was hij me echt kwijt.

Ik las in een recensie dat dit verhaal ook wel in 200 pagina's minder vertelt had kunnen worden. Dat Safran Foer ten prooi was gevallen aan de dikke-pillen-gekte. Omdat je er anders als schrijver niet meer toe doet ofzo. Ik ben het daar wel mee eens ja. Ik heb door dit boek vooral over mezelf geleerd dat ik veel meer geraakt word door dat wat soms niet geschreven wordt, het verhaal dat je er zelf bij verzint, dan door een groots epos waarvan je niet meer weet op welke plek je je bevindt in het geheel. Net zoals ik liever een filmhuis film zie dan een Lord of the Rings spektakel.

Als iemand me op weg kan helpen in het hoe en wat van dit boek, of hoe ik het misschien anders had moeten lezen, dan hoor ik het graag. Ik ben nog steeds benieuwd naar Safran Foers volgende boek. Maar als het weer zo'n pil is dan denk ik dat ik hem maar een keer oversla.

Reserveer het boek in onze catalogus.