Op twee groenblauwe, krijtachtige bloemen heeft Mies van Hout twee rode, rupsachtige, vierkante diertjes geschilderd met grote witte voelsprieten. Het ene rupsje heeft de ogen gesloten, bij het andere zijn ze wijd open. Wie van beide zou de liefdevolle tekst uitspreken, die begint met ‘Zie je, ik hou van je’?
Ik vermoed die met de open ogen; de ander baadt zich luisterend in de warmte van de woorden, voelt zich gezien en bemind. Maar… het kan net zo goed andersom zijn. Door de illustratie krijgt het gedicht, dat eigenlijk een ‘liefdesmonoloog’ is, een extra laag: je denkt als vanzelf ook aan de tweede, de beminde. En nu het insecten zijn, wordt de lading weer anders. Tekst en beeld voegen aan elkaar iets toe. De achtergrond van de bloemen en insecten is bij Mies van Hout helemaal blauw, van wat lichter geaderd onderaan naar nachtblauw bovenaan.
Dat subtiel verlopende blauw vind je ook als je het boek openslaat: één grote blauwe vlakte die je naar binnen trekt, het boek in. Dat begint met een weemoedig, wat minder bekend gedicht over ouderdom, van Rutger Kopland: ‘Ze wacht met oude thee en oude handen’, naast een afbeelding in bijna sepia tinten, een vaag venster, een mensfiguur en een kat.
Uitgeverij Lemniscaat heeft eigen illustratoren gevraagd bij de gedichten, die vaak van wat bekendere dichters zijn, zoals dus Kopland, Andreus, Vasalis, Annie MG Schmidt - maar ook een paar mij onbekende Zuidafrikaanse. Een wonderschoon boek om in te bladeren, te kijken, te lezen. Mooi anders.
Miriam Janssen
Reserveer Zo mooi anders: een gedichtenprentenboek in onze catalogus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten