Turist

Even een gewetensvraagje. Wat zou jij doen als je met je gezin zit te eten en er een lawine op je afkomt? In de cynische komedie Turist zet die dreigende ramp de stereotiepe man-vrouwverhouding op zijn kop. De ondertitel is niet voor niets: snow therapy. Een bizarre film, die voor mij opvalt door de bijna kleurloze kleuren, de stilte tussen de grijze bergen en de personages, maar vooral door het fantastische gebruik van Vivaldi's zinderende Zomer bij het wisselen van de dagen.

Tomas en Ebba genieten met hun twee kinderen van een welverdiende skivakantie. Wanneer ze wat eten op een terras, lijkt een lawine hun richting op te komen. Eerst vindt Tomas het nog grappig en negeert hij zijn angstige kinderen. Er breekt echter paniek uit wanneer de lawine daadwerkelijk een bedreiging lijkt te vormen. Tomas gaat er als een speer vandoor en laat zijn gillende vrouw en kinderen zonder pardon achter. Het blijkt loos alarm en Tomas keert terug alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Tijdens de rest van de vakantie zorgt het voor een diepe crisis in het gezin. De vraag is of Tomas zijn mannelijke rol binnen het gezin zal kunnen behouden.

Die nasleep van de lawine wordt briljant en krachtig uitgewerkt. Je ziet steeds korte scènes van de dagen die zich langzaam voortslepen, maar je voelt de spanning met het uur stijgen. Vooral als Tomas en Ebba het verhaal op eigen wijze aan anderen vertellen. Ebba zoekt hulp en bevestiging over de schokkende ervaring die ze heeft gehad, terwijl Tomas blijft doen alsof het niet is gebeurd. En daar komt het pijnlijk komische van deze film om de hoek kijken. Helemaal als de broer van Tomas en zijn nieuwe vriendin zich erbij voegen. De wijze waarop de Zweedse regisseur Ruben Östlund het verhaal vertelt, zorgt zo voor een cynische kijk op de rol van de man in de maatschappij en de menselijke aard om je eigen hachje te redden.

Ik zat echt gefascineerd te kijken naar die grauwe, besneeuwde bergen, waar het ook nog eens zo stil is de hele tijd. Afgewisseld met eenzelfde soort kleurloosheid in de hotelscènes. Alles versterkt de intredende koelheid tussen het echtpaar. Het wordt steeds ongemakkelijker, zelfs om naar te kijken. En dan de keuze voor Vivaldi's Zomer als elke nacht de berghellingen worden geprepareerd voor een nieuwe dag sneeuwtoerisme. Inclusief sneeuwkanonnen en gecontroleerde luchtknallen, die doen denken aan zo'n ontladende, zomerse onweersbui.

Ik lees in veel recensies dat het einde de film eigenlijk wat ontkracht, of zelf alleen maar vragen oproept. Daar ben ik het wel mee eens. Het beeld van het vertrekkende gezin, weer min of meer in balans door een 'reddende' actie van de man, was veelzeggend genoeg. Het staartje dat we nog te zien krijgen op weg naar huis had er van mij uitgeknipt mogen worden. Ik hou me aanbevolen voor een analyse van wat we daar als kijker nog mee moeten! Voor de rest: chapeaux!




Reserveer de film in onze catalogus.